In 1815 werd door de rijksoverheid bepaald dat in gemeenten met meer dan 2.500 inwoners een ¿dienstdoende¿ schutterij en in gemeenten met minder dan 2.500 inwoners een ¿rustende¿ schutterij moest worden opgericht. Daarmee werden de oude schutterijen van vóór de Franse overheersing als het ware gereactiveerd. De schutterijen zijn uiteindelijk in het begin van de 20e eeuw, eerst formeel bij wet en geleidelijk ook feitelijk, opgeheven.
De gemeente Heerjansdam hoorde tot die laatste categorie en bezat in de 19e eeuw zo'n rustende schutterij. Rustend betekende dat de schutterij geen actieve rol vervulde, maar bewapend en geoefend achter de hand werd gehouden om in geval van nood te kunnen optreden.

De laatste aantekeningen van de lotingen voor de schutterij (dienstplichtige schutters) in de gemeente dateren van 1902, zodat mag worden aangenomen dat de rustende schutterij in de gemeente kort daarna feitelijk is opgeheven.