Ondanks aandrang van de regering in de jaren twintig aan de gemeenten om voorzorgsmaatregelen te treffen in geval van een vijandelijke luchtaanval, duurde het in Dordrecht tot 1938 voordat de gemeente een actieve luchtbeschermingsdienst organiseerde. Nog voor de Tweede Wereldoorlog uitbrak, waren er voorzorgsmaatregelen in de stad getroffen, waaronder het aanbrengen van brandwerende verf op de daken van openbare gebouwen, het aanschaffen en verspreiden van gasmaskers en het oprichten van schuilplaatsen.
Tijdens de oorlog werd de dienst geleid door de landelijke Inspectie voor de Bescherming van de Bevolking tegen luchtaanvallen en viel het onder de Nederlandse Vereniging voor Luchtbescherming. Ze was georganiseerd volgens een landelijk systeem, waarbij de stad eerst werd opgedeeld in wijken en vervolgens in kleinere blokken. De dienst hield toezicht in die blokken op verschillende vlakken. De luchtwacht controleerde het luchtruim en kwam in actie bij luchtalarm. De orde- en uitkijkdiensten liepen rondes door de verschillende wijken waarbij zij algemeen toezicht hielden, schuilplaatsen onderhielden en controles uitvoerden op het gebied van de lichtverduistering.
De ordedienst was tevens een ondersteunende kracht van de politie bij calamiteiten. Regelmatig werden er voor de medewerkers oefeningen gehouden hoe te handelen bij een luchtalarm.
Naast een vaste kern van medewerkers was een deel van het personeel van gemeentelijke diensten en bedrijven ingedeeld bij de Luchtbeschermingsdienst. Als laatste was er een aantal vrijwilligers van de Brandweer, Geneeskundige en Chemische Dienst werkzaam. Ook moest ieder bedrijf en instelling een medewerker aanstellen die lid werd van de Luchtbeschermingsdienst en in geval van een luchtaanval leiding gaf. De dienst zelf bestond uit hulpploegen die onder directe leiding stonden van ploegcommandanten.