Het gezag van de Wehrmachtbefehlshaber werd uitgeoefend in de vorm van zogenoemde Kommandanturen. De in de meeste provinciehoofdsteden gevestigde Wehrmachtkommandantur was binnen dit kader het belangrijkst. Behalve de verantwoordelijkheid over das Heer, Luftwaffe en Kriegsmarine had de Wehrmachtbefehlshaber in den Niederlanden ook een rechtsprekende functie (Marinegericht, Luftgaugericht, Heeresgericht). Deze rechtspraak beperkte zich niet alleen tot Duitse soldaten. Nederlandse burgers die delicten tegen de belangen van de Wehrmacht hadden gepleegd, werden eveneens door Duitse militaire rechtbanken berecht. De Wehrmachtbefehlshaber was verantwoordelijk voor de verzorging van in Nederland gelegerde troepen (huisvesting, transport, gedeeltelijk bevoorrading). Maar hij had geen operationele bevoegdheden over de legeronderdelen. Wel was hij belast met de kustverdediging en behoorde het tot zijn taak militair op te treden bij een plotselinge invasie of luchtlanding.