Foto: Mic Austen slalomt achter een auto door een winters Valkenburg.

In Valkenburg was het de afgelopen dagen opvallend stil. Tot de schaarse wandelaars plotseling verrast werden door een skiër die door het sneeuwwitte centrum slalomde.

- Mic Austen, een 18-jarige scholier uit de kern Strabeek, vloog dezer dagen op ski’s door de smalle straten van Valkenburg. Getrokken door een auto en geïnspireerd door de Zweedse freestyleskiër Henrik Harlaut.

Bij dichter Jan Hanlo gaat het meestal vooral over zijn omstreden levenswandel. Het PesthuysPodium richt zich nu eens nadrukkelijk op Hanlo's literaire betekenis: ,,Valkenburgs grootste schrijver ooit".

MAASTRICHT/VALKENBURG - Hij was zeer gevoelig. Wist emoties prachtig te vangen in zijn gedichten. En had lef, benadrukt René Corten, bestuurslid van het PesthuysPodium in Maastricht: ,,Jan Hanlo durfde het aan om woorden los te weken van hun betekenis en zich puur te richten op de emoties die ze bij hem opriepen. Iets wat zeker in zijn tijd zeer onconventioneel was."
Tijdens een literaire salon brengt het PesthuysPodium morgen en zondag een ode aan de poëzie van Hanlo. Zijn gedichten, waaronder bekende werken als De mus ('Tjielp tjielp') en Oote oote oote/Boe, zijn verwerkt in een verhaal over Hanlo's leven, geschreven door Hans van Helmond van het inmiddels opgeheven cultuurcafé D'n Dwingel in Valkenburg.

Bibliotheek
Het oratorium is enkele jaren geleden al eens gepresenteerd in de bibliotheek van Valkenburg. ,,Op zich heel mooi", zegt Corten. ,,Maar eigenlijk verdient het werk een andere plek met een groter publiek. In Valkenburg ligt dat nog steeds gevoelig, daar heeft men blijkbaar nog steeds moeite met Hanlo's geaardheid. Daarom hebben we gezegd: kom maar naar Maastricht."
Hanlo had pedofiele neigingen, waar hij zich ook voor had laten behandelen. Daarmee is hij in Valkenburg, waar hij jarenlang woonde in het dienstgebouw van de Geerlingshof in Broekhem, nog steeds omstreden. Plannen om de straat daar naar hem te vernoemen, zijn mislukt. Het cultuurcafé heeft er later wel zelf een gedenksteen gelegd.

Hanos vertrekt uit Valkenburg. De horecagroothandel verhuist naar een groter pand op een bedrijventerrein aan de zuidkant van Maastricht.

VALKENBURG - De nieuwe vestiging in Maastricht opent half maart de deuren. Op datzelfde moment gaat de zaak in Valkenburg dicht.

We gaan van zesduizend vierkante meter in Valkenburg naar veertigduizend op de nieuwe locatie.

In Valkenburg werken circa tachtig mensen. Het gros gaat mee naar de nieuwe locatie in Maastricht, zegt directeur Kim Hollands. Een paar medewerkers hebben laten weten dat zij elders een baan gaan zoeken.
Hanos heeft het nieuwe pand in Maastricht enkele jaren geleden al aangekocht. ,,We hebben daar veel meer ruimte", legt Hollands uit. ,,We gaan van zesduizend vierkante meter in Valkenburg naar veertigduizend op de nieuwe locatie." Het personeelsbestand neemt eveneens fors toe: ,,In Maastricht is werk voor 257 mensen." Wat met het bestaande bedrijfspand gebeurt, is nog niet duidelijk Volgens Hollands is het in elk geval niet de bedoeling om het gebouw aan de Beekstraat op korte termijn te verkopen.
Voor de omwonenden zal het een stuk rustiger worden. Bij Hanos rijden de vrachtwagens af en aan. Daar komt met het vertrek naar Maastricht een einde aan.
Het terrein ligt vlak naast de op- en afrit van de A79 tussen Maastricht en Heerlen. De gemeente Valkenburg heeft in het verleden ooit plannen gelanceerd om daar een overstappunt te maken voor toeristen die met de auto naar Zuid-Limburg komen. De plannen hebben de eindstreep destijds niet gehaald.
Hanos Valkenburg is voortgekomen uit de wijd en zijd bekende cash & carry van ondernemer Jaap van Rennes in de Beekstraat. Van Rennes begon in het bedrijf van zijn vader, die beeldjes van mergel maakte voor de toeristen die Valkenburg bezochten. Hij stapte later uit die zaak en begon zelf met het verkopen van uit Japan geïmporteerd porselein, bestek, linnengoed en andere producten voor de horeca.

In de Literaire Hoek besteden verschillende Limburgse auteurs, verenigd in de Werkgroep Limburgse Schrijvers, wekelijks aandacht aan lezen en literatuur in Limburg. Vandaag: Peter Lenssen over Jan Hanlo.

Oote oote oote Boe Oote oote Oote oote oote boe. Die onbestaanbare woorden, vreemde klanken, kwamen in de les Nederlands plotseling voorbij. Het was op maandag, het stof van het weekend was in onze puberhoofden nog niet neergedaald. Gedichten op maandag, het zou wat. En toen kwam dus vanuit het niets Jan Hanlo's Oote a a a Oote oe 0e. Ik keek naar het gezicht van de docent, dat doorgaans in schraalheid niet onderdeed voor de tekst die hij voorlas, en trachtte een spoor van spot, van sarcasme te ontdekken. Niet dus. Hij straalde, als las hij voor het eerst iets dat een glimlach toestond.
Hoe boe hoe boe Hoe boe hoe boe, vervolgde hij, waarna hij vertelde dat de dichter zich een vijftal jaren eerder in Valkenburg op zijn motor had doodgereden. Dât fatale gegeven tilde hem nog meer uit boven de stoffigheid die dichters in onze ogen kenmerkte. Het bracht klasgenoot Vincent, zelfverklaard analfabeet, ertoe Kneu kneu kneu kneu ote kneu te verbasteren tot Sneu sneu sneu sneu ozo sneu. Een fenomeen dat ik maar zal duiden als de kracht van klankdichten.