Onder de titel "Van Bockenhof Schimmert naar het Witte Kruis Vilt" is de geschiedenis van de familie Voncken vastgelegd door Monique Voncken en Ferno Voncken. Zij deden dat mede op basis van gegevens die verzameld werden door respectievelijk hun vader c.q. oom (LGOG-lid) Giel Voncken uit (thans) Maastricht.

Het familieverhaal van deze boerenfamilie begint in 1743 bij de Bockenhof in Schimmert, waar de familie trouwt met de familie Somija. Zij bewoonden de Bockenhof gedurende 5 generaties. Aansluitend verhuisde de familie naar de boerderij het Witte Kruis te Vilt.
ln dit boek een uitgebreide beschrijving van de stamboom van de familie Voncken met kleine zijsprongen naar de families Widdershoven, Loyens, Herben en Huids, met vertakkingen naar de families Mertens, Goossens en Kerckhoffs. Het familieverhaal is gekleurd met een beschrijving van het geestelijken leven binnen de familie, de geschiedenis van Vilt en het boerenleven in Vilt van de generaties Voncken-Huids, later Voncken-Raemaekers.
Het boek heeft een omvang van 221 pagina's, is rijk geïllustreerd (kleur) en voorzien van stamboomreeksen. De prijs bedraagt 25 euro (voorkeur afhalen in Maastricht) of 32,50 euro bij verzending in Nederland.
U kunt dit boek bekomen door uw bestelling te plaatsen tot en met 30 juni 2021 via monique.voncken@planet.nl ook kunt u hier terecht voor nadere informatie. .

Foto: Annigje Kruytbosch in een van de twee kamers.

Annigje Kruytbosch heeft samen met haar man Alexander Luns een kleine B&B in Houthem. In haar boek ‘Zitten we hier goed?’ vertelt ze op luchtige toon over het leven van alledag met haar gasten.

Valt er echt zoveel te lachen in jullie B&B Gerlachus dat u een heel boek kunt vullen met anekdotes?
„Best wel. Als je zaken maar kunt relativeren. Op een gegeven ogenblik kwam een gast hier binnen met koffers vol geld. We schrokken ons rot: wat gebeurt nu, krijgen we opeens de Siciliaanse maffia over de vloer? Bleek het een handelaar in papiergeld te zijn die naar Valkenburg kwam voor de grootste Europese beurs op dat vlak in de Polfermolen… Geweldig.”

Kunnen de gasten ook met u lachen?
„O, ongetwijfeld. We hadden hier gasten die zelf een restaurant hadden. We waren zeer benieuwd naar hun reacties, want het waren tenslotte mensen uit het vak. Tot onze opluchting kregen we een heel goede beoordeling. Op één punt na: het rook op de gang wat onprettig; misschien was het een idee om de kattenbak niet naast de entree van de gastenkamers neer te zetten. Nou, die hebben we uiteraard meteen verplaatst.”

Hoe kwamen jullie op het idee om uitgerekend in Houthem een B&B te beginnen?
„Door het huis. We zijn hier in 1998 komen wonen omdat we op zoek waren naar een groot huis. Wij waren zo naïef om te denken dat iedereen in het katholieke zuiden met zijn grote gezinnen in een ruim huis woont, maar dat viel vies tegen. Uiteindelijk liepen we tegen dit pand aan, een woonhuis uit 1865 waarin de dames Sleijpen - moeder en drie ongehuwde dochters - jarenlang een pension hadden. Met stromend water op de kamers. Voor die tijd ongetwijfeld heel modern, maar nu compleet gedateerd. Wij hebben het aanvankelijk alleen als woning gebruikt, met logeerkamers voor familie en vrienden uit het westen. Maar toen onze drie dochters het huis uit waren, hadden we opeens kamers over. Die zijn we dus maar gaan verhuren.”

Foto's:
- Annigje Kryuytbosch
- oude foto van familiepension gez. Sleijpen


De sticker van een boekingswebsite op de authentieke voordeur verraadt de aanwezigheid van een B&B, maar wie hier niet bekend is denkt bij een willekeurige familie op bezoek te gaan in een imposant huis waar je ogen tekort komt.

De deur wordt met een hartelijke groet geopend door Annigje Kruytbosch, eigenaresse van de B&B. Zij schreef onlangs een boek over haar B&B met de titel 'Zitten we hier goed?'. "Die vraag krijgen we nog wel eens als gasten hier arriveren", verwijzend naar de entree. Juist de huiselijkheid van het grote woonhuis is een charme waar gasten graag voor (terug)komen. "We ontvangen gasten van alle leeftijden die kiezen voor een plek buiten de drukte van het centrum, sportief ingesteld en die graag een frisse neus halen", zo vat de geboren Haagse met dito tongval samen. "We horen vaak: 'je bent niet van hier' zodra gasten arriveren. Dat is begrijpelijk, maar mijn man en ik wonen al ruim 20 jaar in deze schitterende omgeving. We hebben nog nooit zo lang op dezelfde plek gewoond."

Ontsnappen aan de drukte
Samen met haar man begon ze najaar 2015 met het gastenverblijf toen de drie dochters langzamerhand het ouderlijk huis verlieten. "Door de B&B ben ik nog meer gaan beseffen hoe mooi het hier is. Nu ik vanuit toeristisch perspectief naar de omgeving kijk, ontdek ik steeds weer nieuwe plekken. In het hoogseizoen attendeer ik onze gasten bijvoorbeeld ook wel eens op Meerssen, don kunnen ze even ontsnappen aan de drukte in Valkenburg." De gastvrouw vertelt enthousiast over on- en bekende wandel- en fietspaden. "Soms worden we ook verrast door gasten die zelf een route uitstippelen.

‘De matrasdrager’, het tweede boek van Maria Philippens uit Maastricht, gaat over mensen die op een keerpunt in hun leven zijn aanbeland. Ze willen wel over hun problemen praten, maar het lukt niet. „De lezer zal er veel in herkennen.”


Zelf belandde ze ook meermaals op een punt waarop haar leven een andere wending zou nemen, vertelt Maria Philippens (67) uit Maastricht. Dertig jaar geleden bijvoorbeeld, toen ze een carrièreswitch maakte en haar werk als maatschappelijk werker verruilde voor een baan als communicatieadviseur. En in 2008, toen ze getroffen werd door borstkanker en een lang en moeizaam traject inging van behandelingen. Ze werd geconfronteerd met zoveel zware bijwerkingen dat ze uiteindelijk niet meer in staat was haar werk te doen.

Die ingrijpende gebeurtenissen zetten haar aan tot het schrijven van haar eerste roman, Genoeg Geluk, die zeven jaar geleden verscheen. „Vanaf dag één van mijn ziekte ben ik gaan schrijven. Aanvankelijk puur instinctief als een soort vorm van therapie”, blikt ze terug. „Maar gaandeweg ontdekte ik dat het een autonome behoefte van me was. Ik vind het heerlijk om mijn verbeelding te laten spreken.”

„Ik hoefde niet meer voor een bepaalde doelgroep te schrijven”, zegt ze met een verwijzing naar haar vroegere werk als communicatieadviseur van de gemeente Sittard-Geleen. „Ik had gevonden wat intense voldoening gaf: zelf personages creëren.”

Na de publicatie van Genoeg Geluk, dat deels gebaseerd was op haar eigen ervaringen als kankerpatiënt, meldde ze zich aan bij de Schrijversacademie in Eindhoven en – later – ook die in Utrecht om haar literaire vaardigheden te vergroten. En nu is dan eindelijk haar tweede boek verschenen. Daar heeft ze lang aan gewerkt, vertelt ze. Niet alleen de opleiding en de uitgebreide research die ze voor De matrasdrager heeft gedaan, zijn daar debet aan. „In die periode verhuisde ik twee keer. Ook ben ik anderhalf jaar mantelzorger geweest.”