Dan zie je op zo'n moment dat de firma toch flink gegroeid is in al die jaren. Het voelt vooral goed omdat we de mogelijkheid hadden die overdracht heel zorgvuldig te doen. Ik denk dat het anders zou zijn als we het bedrijf aan een externe partij verkocht zouden hebben. Dan zou je abrupt afstand doen, maar nu blijft het binnen de familie. Dat is het mooie van een familiebedrijf, je kunt het doorgeven. Ik heb ook niet het gevoel van nu ben ik alles kwijt, helemaal niet. We hebben ook nooit overwogen om het bedrijf aan een marktpartij te verkopen. Kandidaten waren er genoeg, maar dat past niet in onze filosofie."

Dat hij nu niet meer officieel 'werkt' ,is voor Oostwegel sr. niet vreemd. ,,Ik heb nooit het idee gehad dat ik aan het werk was. Ik was al die tijd bezig met dingen die me boeiden. Dan voel je dat niet als werk. Ik heb altijd goed kunnen relativeren en delegeren. Drie zaken vormen voor mij de essentie: dienstbaarheid aan de maatschappij, de verbinding met de samenleving en ondernemend bezig zijn. Die uitgangspunten hebben me veel gebracht. Niet alleen als verdienmodel, maar ook voldoening dat ik voor de omgeving, voor het personeel, voor de natuur en cultuur iets heb mogen betekenen. Alles was gebaseerd op de continuïteit binnen het bedrijf. En daarnaast waren nog extra doelstellingen. Zoals het creëren van een nieuwe natuurgebied, Ingendael. Daardoor is er nu één uniek stuk natuur ontstaan van 350 hectaren. Daar is geen intensieve landbouw en veeteelt. Met de huidige discussie rondom duurzaamheid is dat nu heel actueel. En met het restaureren van onze huizen hebben we een aantal monumenten van de ondergang kunnen redden."

Zijn bedrijfsvisie is altijd geweest dat geld verdienen een middel is. maar geen doel. Winstmaximalisatie is volgens hem niet het juiste streven, er moet rekening worden gehouden met de omgeving. ,,Geld op de bank is relatief, ons geluk zit in de stenen en de dienstbaarheid naar de mensen. Ik heb die huizen nooit als eigendom gezien. Ik ben maar een schakel geweest. We hebben nooit zomaar wat gedaan. Wat we doen, moet maatschappelijke betekenis hebben."
Voor de buitenwereld was het altijd opvallend hoeveel Oostwegel delegeerde. »Ja, ik kan dat vrij gemakkelijk. Ik heb jonge mensen al snel veel verantwoordelijkheid gegeven. Meestal heeft dat goed uitgepakt. Dan zie je ze snel groeien, daar leren ze veel van. Het zorgt voor dynamiek. Ik keek wel elke dag naar de cijfers. dat doe ik nu niet meer. Ook dat heb ik losgelaten. Ik ben wel commissaris geworden. maar daar zal ik geen dominante rol spelen. Ik doe dat adviserende werk samen met Ton Goedmakers, Jan Janvier en Jan Cobbenhagen. Dat helpt de eigenaar om een goede strategie te ontwikkelen."
Het bedrijf kende door de jaren heen soms moeilijke perioden. ,,Zeker, zoals bij de meeste ondernemingen. In de tijd van de economische crisis moesten er maatregelen genomen worden om de kosten te drukken, hoewel we nooit mensen hebben hoeven te ontslaan. Je moet je aanpassen aan de tijd en meebewegen, dat is belangrijk. En altijd het doel wat je wil bereiken voor ogen houden, ook al is de weg ernaartoe nog zo lang. En zoveel mogelijk met eigen middelen werken en nooit te veel investeren, alles moet in balans blijven. Ik heb in de loop der jaren natuurlijk toch wel grote risico's genomen. maar ook dat is ondernemen.
Ik heb er nooit echt slecht van geslapen. \Vat we vooral goed hebben gedaan. dat is marketing. In 1982 ging ik al naar New York om daar klanten te zoeken. Je moetje horizon verbreden en ver over de grenzen heenkijken. Tegenwoordig komt zo'n 55 van onze gasten uit het buitenland.

Ik heb wel altijd goed op de marges gelet. je moet iets verdienen om de zaak draaiende te houden. De mensen zien wel de schoonheid van onze locaties, maar hebben vaak geen idee van de kosten van onderhoud. Een van de nieuwe investeringen is een nieuw leien dak voor Château Neercanrie. Dat kost 1,3 miljoen euro. Daar krijg je wel wat subsidie op, maar een groot deel moetje zelf bekostigen. Dat geld moet ergens vandaan komen. In die zin ben ik heel realistisch maar toch heb ik vooral vanuit intuïtie gewerkt. Wat dat betreft is mijn zoon meer gestructureerd, die is 'blauw', zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik schijn meer 'groen' te zijn, van het avontuur. Haha."
Oostwegel gaat na een halve eeuw werken in de horeca nog een aantal activiteiten oppakken zoals de groenvoorzieningen op de domeinen, de uitbouw van de wijngaarden, de moestuinen en ook de kunst. ,,Ik heb van kinds af aan iets met de natuur. Zelfs achter onze nieuwe stadswoning hebben we een kleine tuin. Ik moet iets van groen om me heen hebben. Ik ga ook wat meer culturele rondleidingen geven. En ik heb het plan opgevat om zelf af en toe wat wijn voor de huizen te gaan inkopen. Wel bij goede familiebedrijven, dat is het principe. Ik blijf sporten, ik loop een paar keer per week hard en voel me nog fit. De leeftijd van honderdjaar is het streven. En natuurlijk zullen we wat meer op vakantie gaan. De aanschaf van eigen vakantiehuizen in het buitenland heb ik nooit zien zitten. Een hoop rompslomp, wat moet je ermee? Ik ga liever naar mooie hotels. En dan ben ik blij om hier in Zuid-Limburg terug te komen, want het is hier z6 mooi, dat beseffen veel mensen niet."