Patissier

Opdrachtgever voor de bouw van Casa Blanca was de grootvader van Camille Oostwegel sr., de succesvolle Maastrichtse patissier Pierre Hardy. „Ik had hem wel willen vragen waarom hij naar Houthem verhuisde en daar zo’n modern huis liet bouwen”, schreef Oostwegel sr. in zijn biografie Alles moet bevochten worden. De ene helft van het dubbele pand was jarenlang in gebruik als woonhuis voor de familie, in de andere helft vestigde Oostwegel sr. later het hoofdkantoor van zijn groeiende onderneming. Hardy’s foto hangt daar nog altijd op kantoor, als eerbetoon aan bompa, zoals ze hem noemden. „Op die manier is hij nog altijd bij ons”, zegt Oostwegel jr.

Met het verhuren van Casa Blanca mikt Oostwegel op een nieuwe doelgroep. Gasten die de voorkeur geven aan een intieme omgeving waar ze zich kunnen terugtrekken met familie of vrienden. Voorlopig verhuurt Oost­wegel alleen Casa Blanca aan gasten. Maar hij sluit niet uit dat zijn bedrijf ook gaat bemiddelen voor eigenaren van andere markante panden in Valkenburg en omgeving.

Ik ben begonnen het bedrijf efficiënter in te richten, zodat de medewerkers meer tijd hebben voor de gasten en ook voor elkaar als collega's. Dat hopen we te bereiken door investeringen in de IT, waardoor de administratieve druk vermindert. Ook wil ik meer samenwerking tussen de vier bedrijven. Als het in het ene hotel wat rustiger is, kunnen medewerkers inspringen in het andere hotel, waar bijvoorbeeld een partij is. Dan hoef je geen uitzendkrachten in te huren. Maar uitgebreide feesten zijn er nu natuurlijk niet met corona. De crisis stimuleert wel het familiegevoel onder de medewerkers, dat is belangrijk.

Inlevingsvermogen is, naast onder meer fatsoen en uitstraling, een belangrijke kernwaarde van ons bedrijf. "De kerst zal door het virus anders worden dan anders. "Grote gezelschappen zijn helaas niet mogelijk," zegt de nieuwe directeur. "Maar we zullen er, binnen de beperkingen, toch iets feestelijks van maken. Met een mooie aankleding en sfeerverlichting kom je al een heel eind."
Zijn vader herinnert zich de grote diners dansants met Kerstmis en oud en nieuw, waarmee hij veertig jaar geleden begon, later uitgebreid met reveillons op 31 december. "Die reveillons waren helemaal nieuw in Nederland. Een groot orkest, gasten in gala, en om twaalf uur champagne met een feesthoedje en een toeter, net als in Frankrijk. Zo'n feestje kon doorgaan tot vier, vijf uur 's morgens. Een grandioze omzet. En mijn vrouw en ik waren altijd van de partij."

Maar dit jaar dus niet. Er is nu, volgens Oostwegel sr., veel waardering voor het kleinere. "In coronatijd hebben mensen meer oog voor het eenvoudige: een mooie boom, een kerststal. Maar ook de schoonheid van het landschap alhier. We hebben gasten die vroeger een weekend kwamen, maar nu tien dagen achtereen. Een heel bekende Nederlander, van wie ik de naam uiteraard niet noem, heeft zijn vakantiehuis in Italië verkocht. Die komt voortaan naar Zuid-Limburg."

Zijn zoon: "Er liggen hier zulke mooie verhalen over onze eeuwenoude gebouwen, en de regio en haar geschiedenis. We willen onze gasten graag onderdeel laten zijn van dat verhaal. Mijn vader is wat dat betreft een wandelende encyclopedie." Oostwegel sr.: "Op eerste en tweede kerstdag geef ik traditiegetrouw altijd rondleidingen over het landgoed St. Gerlach, en vertel dan iets over de heilige waarnaar het vernoemd is en over de historie."
Zoonlief werd zo'n beetje in Kasteel Erenstein geboren, het hotel-restaurant van zijn ouders. "Als kind zag ik alles wat daar gebeurde: auto's, gasten, feesten. in schoolvakanties ging ik vaak met mijn vader mee. Kopietjes maken, de keuken in en iedereen voor de voeten lopen, ik ben heel natuurlijk het bedrijf in gerold. Er is geen enkele dwang geweest."

Toen Camille twee weken oud was, werd Château Neercanne verblijd met een Michelinster. "We hebben dat 's avonds uitbundig gevierd met de raad van commissarissen," herinnert zijn vader zich. "Camille heeft dat 'meegemaakt' vanuit zijn wieg aan tafel." In 2018, na 33 jaar, ging de hoge onderscheiding verloren. "Tja," reageert de jonge hotelier, "de wegen van Michelin zijn ondoorgrondelijk, wat tegelijk ook wel weer de charme is van het instituut. We werken er hard aan om weer aan de gastronomische top te komen."
Daarbij spelen onder meer eigen producten een rol. Uit de eigen fruitgaard 'Le Verger de Camille' komen honing, jams en geleien. Verder zijn er vier privé-wijngaarden, waar mousserende witte wijn, brut rosé, johanniter, müller-thurgau, monarch en sauvignon gris worden verbouwd. "En we hebben een grote moestuin, waar mijn vader nu oppervrijwilliger is." "jazeker," reageert deze, "zaaien, spitten, schoffelen, oogsten."

Corona, hoe dramatisch ook, biedt tevens nieuwe kansen, denkt de 34-jarige hotelier. "Ons restaurant Château Neercanne moest dicht op last van de overheid. Vervolgens hebben wij een pop-up restaurant geheel in de stijl van Neercanne geopend in ons Château St. Gerlach, dat niet dicht hoefde omdat het tevens een hotel is.

In anderhalve dag was het geregeld. Dat vind ik fantastisch. De medewerkers van Neercanne kunnen op deze manier aan de slag blijven, en de hotelgast heeft er een extra restaurant bij. Bij het Kruisherenhotel in Maastricht hebben we iets dergelijks gedaan: op de binnenplaats zijn glazen veldkassen geplaatst, waar gasten drie avonden per week onder de sterrenhemel kunnen eten. Een extra dinermogelijkheid, en romantisch bovendien, zeker met Kerstmis. Corona stimuleert, ondanks alle narigheid, niet alleen het familiegevoel onder de medewerkers, maar ook onze innovatiekracht en flexibiliteit. Dat pad willen we ook nadat het virus is uitgewoed blijven bewandelen."

De nieuwe directeur wilde van 2020 het beste jaar ooit maken, maar Limburgs grootste hotelonderneming moet rekenen met een flink omzetverlies, wellicht veertig procent minder dan vorig jaar, toen er 28 miljoen euro in het laatje kwam. "Maar ons bedrijf komt dit jaar niet in gevaar, en in 2021 ook niet. We hebben gelukkig een goede partner aan de bank. We komen hier doorheen. Ik denk dertig jaar vooruit en wil een goede rentmeester zijn van mijn vader."

Het rentmeesterschap geldt ook het kantoor waarin we zitten: Villa Casa Blanca, een kubistische schepping uit 1929 van architect Frits Peutz, en deels ooit woonstee van de familie Oostwegel. "ik ben hiernaast opgegroeid," vertelt Oostwegel sr. "Mijn vader was tandarts, maar ook een uitgesproken gourmand. Op kerstavond bereidde hij altijd een rijk diner, vergezeld van mooie Bourgognes. En Champagne natuurlijk.

Met de stoomtrein kwamen de kreeften en oesters uit Yerseke aan, wat een feest! Van tevoren belde de stationschef: we hebben levende have voor u. Als kinderen haalden we de dozen op en maakten thuis de oesters schoon. Op de ochtend van de 24ste december begon mijn vader al met saucijzenbroodjes. Dat had hij weer geleerd van zijn schoonvader, die patissier was in Maastricht. Eerst kalfsvlees braden en dat dan omwikkelen met demi-feuilletée-deeg. Een heel knapperig, maar ook moeilijk soort deeg, dat uit wel twintig, dertig laagjes bestond. Wanneer mijn moeder met de kinderen uit de nachtmis kwam, was alles klaar."
Lachend: "We aten minstens tot Driekoningen saucijzenboordjes. De rest ging naar de patiënten van mijn vader. Ach, mijn vaders saucijzenbroodjes, dat was het allerbeste wat er was."