Mijn Studiezaal (inloggen) 20 artikelen
sorteren op:
Artikelen Collectie artikelen
Voorouders en verwanten van prof. dr. Hubert Coonenuit Echt
Datering:
2022
Titel:
Voorouders en verwanten van prof. dr. Hubert Coonenuit Echt
Auteur:
A.S.M. Patelski
Titel tijdschrift:
Limburgs Tijdschrift voor Genealogie
Afleveringsnummer:
Limburgs Tijdschrift voor Genealogie., 50 (2022) nr. 4 , p. 151-163
Samenvatting:
Het gebeurde tijdens een mooie zomermiddag medio juli 2020. prof. dr. Hubert Coonen en zijn vrouw drs. me Cox kwamen op bezoek. Het was onze eerste kennismaking.'
In mijn speurtocht op internet naar hoogleraren met Limburgse voorouders stuitte ik op een kleine mededeling in 't Weekblad van Echt. Professor Hubert Coonen uit Utrecht had een autobiografisch boek geschreven getiteld Een Limburger met ambitie. De ondertitel luidde Korte levensverhalen van een babyboomer. Het werk was te bestellen via een e-mail te richten aan de auteur. Mijn interesse was meteen gewekt en een e-mail was snel verstuurd. Over en door hoogleraren was al veel geschreven. Maar een persoonlijk levensverhaal in boekvorm van een Limburgse hoogleraar bleek toch redelijk zeldzaam te zijn.'
Zijn antwoord volgde drie uur later. Hubert Coonen wilde graag dat ik hem een toelichting gaf om te kunnen beoordelen of hij mij wel kon toelaten tot zijn privéleven. In mijn antwoord vertelde ik iets over mijn boek Limburgse Verwantschappen uit 2012 waarin familierelaties van 150 bekende personen met Limburgse voorouders zoals politici, kunstenaars, wetenschappers, journalisten, sporters, radio- en tv-presentatoren worden beschreven.' Het is mijn bedoeling dat dit boek een vervolg krijgt in de vorm van een genealogisch en biografisch onderzoek naar de voorouders, de afkomst en de Sociale achtergrond van hoogleraren en aan wetenschap gerelateerde personen met Limburgse voorouders.
Het wekte de belangstelling van Hubert Coonen op. Samen met zijn vrouw me Cox wilde hij het boek persoonlijk komen brengen. Zij verbleven regelmatig in hun appartement op Château Sint-Gerlach en een week later, op die mooie zomerdag, was het zover. Mijn vrouw Maria Heunen was gastvrouw. Het klikte meteen met het uiteindelijke gevolg het verschijnen van deze korte genealogische en biografische bijdrage over prof. dr. Hubert Coonen met vermelding van enige van zijn verre verwanten.
In mijn speurtocht op internet naar hoogleraren met Limburgse voorouders stuitte ik op een kleine mededeling in 't Weekblad van Echt. Professor Hubert Coonen uit Utrecht had een autobiografisch boek geschreven getiteld Een Limburger met ambitie. De ondertitel luidde Korte levensverhalen van een babyboomer. Het werk was te bestellen via een e-mail te richten aan de auteur. Mijn interesse was meteen gewekt en een e-mail was snel verstuurd. Over en door hoogleraren was al veel geschreven. Maar een persoonlijk levensverhaal in boekvorm van een Limburgse hoogleraar bleek toch redelijk zeldzaam te zijn.'
Zijn antwoord volgde drie uur later. Hubert Coonen wilde graag dat ik hem een toelichting gaf om te kunnen beoordelen of hij mij wel kon toelaten tot zijn privéleven. In mijn antwoord vertelde ik iets over mijn boek Limburgse Verwantschappen uit 2012 waarin familierelaties van 150 bekende personen met Limburgse voorouders zoals politici, kunstenaars, wetenschappers, journalisten, sporters, radio- en tv-presentatoren worden beschreven.' Het is mijn bedoeling dat dit boek een vervolg krijgt in de vorm van een genealogisch en biografisch onderzoek naar de voorouders, de afkomst en de Sociale achtergrond van hoogleraren en aan wetenschap gerelateerde personen met Limburgse voorouders.
Het wekte de belangstelling van Hubert Coonen op. Samen met zijn vrouw me Cox wilde hij het boek persoonlijk komen brengen. Zij verbleven regelmatig in hun appartement op Château Sint-Gerlach en een week later, op die mooie zomerdag, was het zover. Mijn vrouw Maria Heunen was gastvrouw. Het klikte meteen met het uiteindelijke gevolg het verschijnen van deze korte genealogische en biografische bijdrage over prof. dr. Hubert Coonen met vermelding van enige van zijn verre verwanten.
Samenvatting2:
Een Limburger met ambitie
In zijn boek beschrijft de Limburger Hubert Coonen, in vlotte schrijfstijl zijn levensverhaal.' Hij werd geboren in de zomer van 195 1. Als babyboomer had hij al vroeg de ambitie iets van zijn leven te maken en iets van de wereld te zien. De eerste twintig jaar van zijn leven woonde hij in zijn geboortedorp Echt. Hij was een uitstekende leerling op de lagere school en ging daarna naar de MULO, hoewel hij zelf liever naar de HBS in Roermond was gegaan. Mogelijk werd de schoolkeuze mede bepaald door de verwachting dat hij in het bedrijf van zijn ouders zou gaan werken.
Na de MULO moest hij kiezen. Hij had geen aanleg voor een technische opleiding en was er ook niet voor gemotiveerd. Wel tekende hij graag en had hij belangstelling voor de kunstacademie. Dat werd hem echter sterk ontraden, omdat daar, zo men zei, geen droog brood mee te verdienen viel. Zijn ambitie ging uit naar een universitaire studie. Daarvoor miste hij echter de juiste vooropleiding. Dus werd het de kweekschool. Hij was zestien jaar toen hij aan de opleiding begon en vijf jaar later was hij onderwijzer.
Zijn eerste baan kreeg hij in 1972 aan de basisschool De Nachtegaal te Spijkenisse onder de rook van Rotterdam. Met die baan wist hij, in de vorm van een vijfjarig contract met het Ministerie van Onderwijs en het Ministerie van Defensie, vrijstelling te verkrijgen van militaire dienst. Toen hij als onderwijzer aan het werk was, werd hem al snel duidelijk dat er weinig promotiemogelijkheden waren. Je kon hooguit hoofd der school worden. Zijn ambitie reikte echter verder en hij begon in de avonduren een zesjarige deeltijd MO-studie Pedagogiek! Onderwijskunde, die hij binnen vier jaar wist af te ronden. De praktijkervaring die hij in Spijkenisse opdeed leidde tot een sterke belangstelling voor de wetenschappelijke kant van het lerarenvak.
In zijn boek beschrijft de Limburger Hubert Coonen, in vlotte schrijfstijl zijn levensverhaal.' Hij werd geboren in de zomer van 195 1. Als babyboomer had hij al vroeg de ambitie iets van zijn leven te maken en iets van de wereld te zien. De eerste twintig jaar van zijn leven woonde hij in zijn geboortedorp Echt. Hij was een uitstekende leerling op de lagere school en ging daarna naar de MULO, hoewel hij zelf liever naar de HBS in Roermond was gegaan. Mogelijk werd de schoolkeuze mede bepaald door de verwachting dat hij in het bedrijf van zijn ouders zou gaan werken.
Na de MULO moest hij kiezen. Hij had geen aanleg voor een technische opleiding en was er ook niet voor gemotiveerd. Wel tekende hij graag en had hij belangstelling voor de kunstacademie. Dat werd hem echter sterk ontraden, omdat daar, zo men zei, geen droog brood mee te verdienen viel. Zijn ambitie ging uit naar een universitaire studie. Daarvoor miste hij echter de juiste vooropleiding. Dus werd het de kweekschool. Hij was zestien jaar toen hij aan de opleiding begon en vijf jaar later was hij onderwijzer.
Zijn eerste baan kreeg hij in 1972 aan de basisschool De Nachtegaal te Spijkenisse onder de rook van Rotterdam. Met die baan wist hij, in de vorm van een vijfjarig contract met het Ministerie van Onderwijs en het Ministerie van Defensie, vrijstelling te verkrijgen van militaire dienst. Toen hij als onderwijzer aan het werk was, werd hem al snel duidelijk dat er weinig promotiemogelijkheden waren. Je kon hooguit hoofd der school worden. Zijn ambitie reikte echter verder en hij begon in de avonduren een zesjarige deeltijd MO-studie Pedagogiek! Onderwijskunde, die hij binnen vier jaar wist af te ronden. De praktijkervaring die hij in Spijkenisse opdeed leidde tot een sterke belangstelling voor de wetenschappelijke kant van het lerarenvak.
Samenvatting3:
Na vierjaar stopte Hubert Coonen als onderwijzer. De toenmalige minister van Onderwijs, professor Jos van Kemenade, verleende hem, mede vanwege zijn studieprestaties, toestemming om het contract eerder te beëindigen. Als 25-jarige ging hij naar de Universiteit in Utrecht, een plek waar hij lang naar had uitgezien. Hij werd assistent van zijn latere promotor, professor Jelle Sixma. Drie jaar later, in 1979, slaagde hij cum laude voor zijn doctoraal examen onderwijskunde. Hij had de smaak te pakken. Naast zijn drukke baan studeerde hij in de avonduren verder en schreef hij een proefschrift over de opleiding van leraren voor het basisonderwijs. Het kostte hem vrijwel alle Vrije tijd, zes jaar lang. Op 17 december 1987 promoveerde hij tot doctor in de Onderwijswetenschappen aan de Universiteit Leiden. Tussen het behalen van het Mulo-Adiploma in Echt (met wiskunde en een apart middenstandsdiploma) en het verwerven van de doctorstitel in Leiden verstreek een periode van twintig jaar hard werken en studeren. Vandaar de titel van zijn biografie: Een Limburger met ambitie.
Verdere loopbaan
Na zijn afstuderen in 1979 aan de Utrechtse Universiteit werkte Hubert Coonen elf jaar als onderwijskundig stafmedewerker bij het Katholiek Pedagogisch Centrum (KPC) te 's-Hertogenbosch, een landelijk onderwijsadvies- en innovatiebureau. In deze functie hield hij zich vooral bezig met de schaalvergroting in het Hoger Beroeps Onderwijs (HBO), in het bijzonder de totstandkoming van de nieuwe lerarenopleiding voor het basisonderwijs, de PABO. Daarover schreef hij ook zijn proefschrift. In de avonduren was hij studieleider van de MO-opleiding Pedagogiek! Onderwijskunde van het Pedagogisch Seminarium te Utrecht.
Verdere loopbaan
Na zijn afstuderen in 1979 aan de Utrechtse Universiteit werkte Hubert Coonen elf jaar als onderwijskundig stafmedewerker bij het Katholiek Pedagogisch Centrum (KPC) te 's-Hertogenbosch, een landelijk onderwijsadvies- en innovatiebureau. In deze functie hield hij zich vooral bezig met de schaalvergroting in het Hoger Beroeps Onderwijs (HBO), in het bijzonder de totstandkoming van de nieuwe lerarenopleiding voor het basisonderwijs, de PABO. Daarover schreef hij ook zijn proefschrift. In de avonduren was hij studieleider van de MO-opleiding Pedagogiek! Onderwijskunde van het Pedagogisch Seminarium te Utrecht.
Samenvatting4:
Als jonge doctor in de Onderwijswetenschappen zette hij in de periode 1990-1999 zijn loopbaan voort als algemeen directeur van de lerarenopleidingen voor het basis-, voortgezet- en speciaal onderwijs aan de Hogeschool Utrecht, een van de grootste opleidingsinstellingen met bijna 4.000 studenten die studeerden voor het leraarschap.
Zijn talrijke activiteiten en publicaties om de kwaliteit van het leraarschap in Nederland op een hoger plan te brengen bleven niet onopgemerkt. In 1995 werd hij bij Koninklijk Besluit benoemd tot Kroonlid van de Onderwijsraad, het hoogste adviescollege van de regering op het gebied van het onderwijs. In de jaren 2001-2005 fungeerde hij als vicevoorzitter van deze raad. Hij was verder in tal van nevenfuncties actief als onderzoeker, adviseur, bestuurder en toezichthouder. In 2002 werd Hubert Coonen internationaal onderscheiden met de Distinguished Fellow Award vanwege zijn bijzondere verdiensten voor de vernieuwing van het leraarsberoep en de lerarenopleidingen.
In 2004 volgde zijn benoeming tot bijzonder hoogleraar aan de Open Universiteit Nederland te Heerlen. De leerstoel werd gefinancierd door de Fontys Hogescholen. De leeropdracht was Innovatiemanagement in de Educatieve Sector. Op 14 januari 2005 sprak hij te Heerlen zijn inaugurele rede uit met als titel: De leraar in de kennissamenleving. Het werd een bijzonder feestelijke dag met een behoorlijke Limburgse inbreng. Er was een symposium dat werd voorgezeten door prof. dr. Wynand Wijnen (1934-2012), oud rector-magnificus aan de Universiteit Maastricht. Via een online verbinding met Den Haag werd Hubert Coonen gelukgewenst door de minister van Onderwijs, de Limburgse Maria van der Hoeven, die naar later bleek een verre verwante is (zie het geneagram Ritzen). Hij werd op deze dag door de minister benoemd tot voorzitter van een nieuwe commissie, het Landelijk Platform voor de Beroepen in het Onderwijs.
Zijn talrijke activiteiten en publicaties om de kwaliteit van het leraarschap in Nederland op een hoger plan te brengen bleven niet onopgemerkt. In 1995 werd hij bij Koninklijk Besluit benoemd tot Kroonlid van de Onderwijsraad, het hoogste adviescollege van de regering op het gebied van het onderwijs. In de jaren 2001-2005 fungeerde hij als vicevoorzitter van deze raad. Hij was verder in tal van nevenfuncties actief als onderzoeker, adviseur, bestuurder en toezichthouder. In 2002 werd Hubert Coonen internationaal onderscheiden met de Distinguished Fellow Award vanwege zijn bijzondere verdiensten voor de vernieuwing van het leraarsberoep en de lerarenopleidingen.
In 2004 volgde zijn benoeming tot bijzonder hoogleraar aan de Open Universiteit Nederland te Heerlen. De leerstoel werd gefinancierd door de Fontys Hogescholen. De leeropdracht was Innovatiemanagement in de Educatieve Sector. Op 14 januari 2005 sprak hij te Heerlen zijn inaugurele rede uit met als titel: De leraar in de kennissamenleving. Het werd een bijzonder feestelijke dag met een behoorlijke Limburgse inbreng. Er was een symposium dat werd voorgezeten door prof. dr. Wynand Wijnen (1934-2012), oud rector-magnificus aan de Universiteit Maastricht. Via een online verbinding met Den Haag werd Hubert Coonen gelukgewenst door de minister van Onderwijs, de Limburgse Maria van der Hoeven, die naar later bleek een verre verwante is (zie het geneagram Ritzen). Hij werd op deze dag door de minister benoemd tot voorzitter van een nieuwe commissie, het Landelijk Platform voor de Beroepen in het Onderwijs.
Samenvatting5:
Deze commissie werd ingesteld om de minister te adviseren over de kwaliteit van het onderwijspersoneel dat werkzaam is op de Nederlandse scholen. Bij de rede en de aansluitende feestelijke receptie was ook aanwezig prof dr. Victor Feron (1936-2018), emeritus hoogleraar biologische toxicologie aan de Universiteit Utrecht. Victor Feron was een oom van Ine Cox, de echtgenote van Hubert Coonen.'
Na drie jaar werd deze bijzondere leerstoel omgezet in een reguliere deeltijdleerstoel. Naast voornoemde deeltijdfunctie was hij inmiddels benoemd tot fulltime decaan en hoogleraar Onderwijswetenschappen aan de Faculteit Gedragswetenschappen van de Universiteit Twente, een functie die hij vervulde van 2004 tot 2011. Hij eindigde zijn wetenschappelijke loopbaan in een vrije rol als onbezoldigd honorair hoogleraar aan de Teachers Academy van de Universiteit Maastricht, met als leeropdracht Evidence Based Professional Development of Teachers. Hier werkte hij nog drie jaar van 2011 tot 2014. In deze periode schreef hij onder meer een boek over het Onderwijs op de Universiteit en werkte hij in opdracht van de minister van Onderwijs aan de oprichting van het Nationaal Regieorgaan Onderwijsonderzoek van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) in Den Haag
De familie Coonen, Coenen te Echt
De familienaam Coonen is waarschijnlijk ontstaan uit de voornaam Koenrad. Bij familienamen als Coenen, Coenders, Coenemans, Coenjaerts, Koonen, Kohnen, Kuhnen, Corten, enz. is dit eveneens het geval. De naam zou "bekwame raadgever" betekenen.'
Vôôr invoering van de burgerlijke stand kende een naam geen vaste schrijfwijze. Namen werden veelal fonetisch geschreven waardoor er door de tijd heen de nodige varianten konden ontstaan.' In Echt werd de naam Coonen ook als Coenen geschreven.
Na drie jaar werd deze bijzondere leerstoel omgezet in een reguliere deeltijdleerstoel. Naast voornoemde deeltijdfunctie was hij inmiddels benoemd tot fulltime decaan en hoogleraar Onderwijswetenschappen aan de Faculteit Gedragswetenschappen van de Universiteit Twente, een functie die hij vervulde van 2004 tot 2011. Hij eindigde zijn wetenschappelijke loopbaan in een vrije rol als onbezoldigd honorair hoogleraar aan de Teachers Academy van de Universiteit Maastricht, met als leeropdracht Evidence Based Professional Development of Teachers. Hier werkte hij nog drie jaar van 2011 tot 2014. In deze periode schreef hij onder meer een boek over het Onderwijs op de Universiteit en werkte hij in opdracht van de minister van Onderwijs aan de oprichting van het Nationaal Regieorgaan Onderwijsonderzoek van de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk Onderzoek (NWO) in Den Haag
De familie Coonen, Coenen te Echt
De familienaam Coonen is waarschijnlijk ontstaan uit de voornaam Koenrad. Bij familienamen als Coenen, Coenders, Coenemans, Coenjaerts, Koonen, Kohnen, Kuhnen, Corten, enz. is dit eveneens het geval. De naam zou "bekwame raadgever" betekenen.'
Vôôr invoering van de burgerlijke stand kende een naam geen vaste schrijfwijze. Namen werden veelal fonetisch geschreven waardoor er door de tijd heen de nodige varianten konden ontstaan.' In Echt werd de naam Coonen ook als Coenen geschreven.
Samenvatting6:
De oudste met zekerheid vastgestelde voorvader (stamvader) van de familie Coonen uit Echt is Hermanus Coenen die op 6 november 1759 te Echt in het huwelijk trad met de uit die plaats afkomstige Gertrudis Elisabeth Meerten. Over stamvader Hermanus is nog maar weinig bekend. Hij liet te Echt elf kinderen dopen. Zijn ouders zijn onbekend. Hij zou een zoon kunnen zijn van Henricus Coenen die te Echt op 9 februari 1718 trouwde met Cornelia Everaerts. Gezien de vernoemingstraditie zou dat genealogisch gezien heel goed passen. Immers de oudste zoon van Hermanus Coenen heette Henricus en een dochter Cornelia, beiden vernoemd naar een van hun mogelijke grootouders. Een echt bewijs voor deze filiatie is niet bekend. Van het echtpaar Coenen-Everaerts zijn in de kerkregisters van Echt geen doopinschrijvingen van eventuele kinderen gevonden. Mogelijk zijn er kinderen elders geboren en gedoopt.
De geboorteplaats van stamvader Hermanus Coenen is eveneens onbekend. Mogelijk was hij afkomstig uit een van de naburige plaatsen gelegen net over de grens met Duitsland.
[Rest van artikel NIET overgenomen]
De geboorteplaats van stamvader Hermanus Coenen is eveneens onbekend. Mogelijk was hij afkomstig uit een van de naburige plaatsen gelegen net over de grens met Duitsland.
[Rest van artikel NIET overgenomen]
Trefwoorden:
Geografische namen:
Organisatie: Heemkundevereniging Houthem-St.Gerlach
laatste wijziging 29-01-2024
Artikelen Collectie artikelen
Van taboe naar huis-tuin-en keukenziekte
Datering:
2021
Titel:
Van taboe naar huis-tuin-en keukenziekte
Auteur:
Meyke Houben
Foto's door:
Johannes Timmermans
Titel tijdschrift:
Voilà - De Limburger
Afleveringsnummer:
Voilà - De Limburger, 2 (2021) nr. 11 (24 sept.), p. 23-25
Samenvatting:
Dementie is hard op weg om volksziekte nummer 1 te worden. In Limburg kampen momenteel ongeveer 22.000 mensen mei de aandoening. Hoogleraar ouderenpsychiatrie Frans Verhey doet al bijna veertig jaar onderzoek naar de werking van het geheugen. 1k ben geen pessimist, maar ik denk niet meer in doorbraken.
"We moeten leren mensen met dementie niet te zien als patiënten met een enge hersenziekte, maar met een geheugenhandicap"
Jn zijn werkkamer in het MUMC+ in Maastricht somt prof. dr. Frans Verhey de kille cijfers op: ouderen van 80 jaar hebben twintig procent kans om dement te worden, bij 85 jaar stijgt dat percentage naar 33 en van de 90-plussers krijgt één op de twee mensen met de ziekte te maken. De maatschappelijke impact is groot; steeds meer mensen kennen wel iemand in hun omgeving met geheugenproblemen. Maar vreemd genoeg rust er nog steeds een taboe op dementie. "Er is veel angst voor de ziekte. Begrijpelijk, want googel maar eens op afbeeldingen met de term 'Alzheimer'. Wat je dan te zien krijgt, maakt somber. Het zou goed zijn als dat verandert. Wat wij willen, is dat dementie veel meer een huis-tuin-en-keukenziekte wordt."
Het onderzoek naar geheugenproblemen bij ouderen begon eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen werd Alzheimer voor het eerst een ziekte genoemd. Daarvoor heette het in de volksmond dat opa of oma aan het 'verkindsen' was. "De huisarts wist zich met deze mensen geen raad, op medisch gebied was er niks geregeld. Het bleef veelal bij pappen en nathouden, pas als het tot een crisis kwam, werd iemand opgenomen."
Dat laatste was met name voor de familie een schrikbeeld. "Het Maastrichtse Klevarie bijvoorbeeld was vroeger voor veel ouderen een soort medische gevangenis. Gelukkig is dat nu een stuk beter. Het verpleeghuis is een noodzakelijk kwaad geworden, waar de medewerkers hun best doen om de bewoners zich zo veel mogelijk thuis te laten voelen.
"We moeten leren mensen met dementie niet te zien als patiënten met een enge hersenziekte, maar met een geheugenhandicap"
Jn zijn werkkamer in het MUMC+ in Maastricht somt prof. dr. Frans Verhey de kille cijfers op: ouderen van 80 jaar hebben twintig procent kans om dement te worden, bij 85 jaar stijgt dat percentage naar 33 en van de 90-plussers krijgt één op de twee mensen met de ziekte te maken. De maatschappelijke impact is groot; steeds meer mensen kennen wel iemand in hun omgeving met geheugenproblemen. Maar vreemd genoeg rust er nog steeds een taboe op dementie. "Er is veel angst voor de ziekte. Begrijpelijk, want googel maar eens op afbeeldingen met de term 'Alzheimer'. Wat je dan te zien krijgt, maakt somber. Het zou goed zijn als dat verandert. Wat wij willen, is dat dementie veel meer een huis-tuin-en-keukenziekte wordt."
Het onderzoek naar geheugenproblemen bij ouderen begon eind jaren zeventig van de vorige eeuw. Toen werd Alzheimer voor het eerst een ziekte genoemd. Daarvoor heette het in de volksmond dat opa of oma aan het 'verkindsen' was. "De huisarts wist zich met deze mensen geen raad, op medisch gebied was er niks geregeld. Het bleef veelal bij pappen en nathouden, pas als het tot een crisis kwam, werd iemand opgenomen."
Dat laatste was met name voor de familie een schrikbeeld. "Het Maastrichtse Klevarie bijvoorbeeld was vroeger voor veel ouderen een soort medische gevangenis. Gelukkig is dat nu een stuk beter. Het verpleeghuis is een noodzakelijk kwaad geworden, waar de medewerkers hun best doen om de bewoners zich zo veel mogelijk thuis te laten voelen.
Samenvatting2:
Bovendien krijgt elke patiënt tegenwoordig al bij de diagnose een case-manager toegewezen, die zorg op maat biedt en vooral kijkt naar wat hij of zij nog wel kan. Wat dat betreft kun je beter nu dement zijn dan vijftig jaar geleden."
Frans Verhey begon in 1986 in Maastricht de eerste geheugenpoli van Nederland. Sindsdien heeft het onderzoek naar dementie een hoge vlucht genomen. Onderzoek is ook een van de pijlers van de Nationale Dementiestrategie 2021-2030, onder het motto 'Dementie de wereld uit'. Geen realistische slogan, vindt Verhey. "Beter zou zijn: 'leren leven met dementie'. De afgelopen decennia is er wereldwijd gezocht naar genezing, maar nog steeds is er geen medicijn tegen dementie of Alzheimer.
Al zijn er wel middelen die de loop van de ziekte enigszins stabiliseren. Deze zomer werd er in de VS nog een nieuw medicijn geregistreerd, dat claimde effectief te zijn bij de ziekte van Alzheimer. Ik geloof daar niet in. Het middel haalt Alzheimer-eiwitten weg uit de hersenen, maar we weten niet of die eiwitten wel de oorzaak zijn van dementie. En of het middel leidt tot verbeteringen in het leven van de patiënt. Naar mijn idee geef je mensen zo valse hoop. Bovendien is het medicijn peperduur. Voor dat geld kun je beter een verpleger inschakelen."
In doorbraken gelooft Verhey niet meer. "We maken kleine stappen vooruit. De aandacht gaat vooral uit naar het medische deel van dementie, naar de psychosociale zorg - het ondersteunen van mantelzorgers - en naar preventie." Het goede nieuws is, dat 80-jarigen nu zo'n vijftien procent minder kans hebben om dement te worden dan de vorige generatie. "Dat komt, omdat we gezonder zijn gaan leven. We roken minder en er zijn meer mogelijkheden om onze gezondheid te monitoren."
Frans Verhey begon in 1986 in Maastricht de eerste geheugenpoli van Nederland. Sindsdien heeft het onderzoek naar dementie een hoge vlucht genomen. Onderzoek is ook een van de pijlers van de Nationale Dementiestrategie 2021-2030, onder het motto 'Dementie de wereld uit'. Geen realistische slogan, vindt Verhey. "Beter zou zijn: 'leren leven met dementie'. De afgelopen decennia is er wereldwijd gezocht naar genezing, maar nog steeds is er geen medicijn tegen dementie of Alzheimer.
Al zijn er wel middelen die de loop van de ziekte enigszins stabiliseren. Deze zomer werd er in de VS nog een nieuw medicijn geregistreerd, dat claimde effectief te zijn bij de ziekte van Alzheimer. Ik geloof daar niet in. Het middel haalt Alzheimer-eiwitten weg uit de hersenen, maar we weten niet of die eiwitten wel de oorzaak zijn van dementie. En of het middel leidt tot verbeteringen in het leven van de patiënt. Naar mijn idee geef je mensen zo valse hoop. Bovendien is het medicijn peperduur. Voor dat geld kun je beter een verpleger inschakelen."
In doorbraken gelooft Verhey niet meer. "We maken kleine stappen vooruit. De aandacht gaat vooral uit naar het medische deel van dementie, naar de psychosociale zorg - het ondersteunen van mantelzorgers - en naar preventie." Het goede nieuws is, dat 80-jarigen nu zo'n vijftien procent minder kans hebben om dement te worden dan de vorige generatie. "Dat komt, omdat we gezonder zijn gaan leven. We roken minder en er zijn meer mogelijkheden om onze gezondheid te monitoren."
Samenvatting3:
Een bewuste leefstijl is volgens Verhey de beste remedie om dementie uit te stellen. "Zorg dat je regelmatig beweegt, eet gezond en blijf nieuwsgierig, zoek nieuwe uitdagingen. Dat klinkt eenvoudig, maar dat is het niet. Als je tussen je veertigste en zeventigste deze leefstijl omarmt, heb je daar baat bij. Daarna ben je te laat."
Voor mensen die toch met dementie te maken krijgen, is acceptatie en begrip van de omgeving heel belangrijk, benadrukt Verhey. "Iemand met dementie wil niet worden afgeschreven.
Als maatschappij moeten we leren hen niet te zien als patiënten met een enge hersenziekte, maar met een geheugenhandicap. Vervolgens is het zaak te kijken wat diegene nodig heeft om zo veel mogelijk kwaliteit van leven te behouden. Het doel is uiteindelijk een meer dementievriendeljke samenleving."
Dementie is een bijzonder complexe aandoening, die de wetenschap nog wel even bezighoudt, meent het hoofd van het Alzheimer Centrum Limburg. "Kijkend naar de toekomst zal de nadruk blijven liggen op de 'zorg'. Nederland telt nu ongeveer 275.000 mensen met dementie. We zullen moeten leren hoe we daarmee omgaan en hoe we het leven van dementeren-den en mantelzorgers kunnen veraangenamen. Misschien dat er op termijn ook wat meer ruimte komt voor 'genezing', in de vorm van een medicijn, maar de komende tien jaar zie ik dat niet gebeuren.'
En wat als hij zelf dement wordt? Bij die vraag heeft de hoogleraar nog niet echt stilgestaan. Toch vindt hij snel een antwoord: "Ik hoop dat mijn omgeving me dan goed begrijpt en dat ik - als dat nodig is - zorg kan krijgen op een plek waar ik graag ben."
Voor mensen die toch met dementie te maken krijgen, is acceptatie en begrip van de omgeving heel belangrijk, benadrukt Verhey. "Iemand met dementie wil niet worden afgeschreven.
Als maatschappij moeten we leren hen niet te zien als patiënten met een enge hersenziekte, maar met een geheugenhandicap. Vervolgens is het zaak te kijken wat diegene nodig heeft om zo veel mogelijk kwaliteit van leven te behouden. Het doel is uiteindelijk een meer dementievriendeljke samenleving."
Dementie is een bijzonder complexe aandoening, die de wetenschap nog wel even bezighoudt, meent het hoofd van het Alzheimer Centrum Limburg. "Kijkend naar de toekomst zal de nadruk blijven liggen op de 'zorg'. Nederland telt nu ongeveer 275.000 mensen met dementie. We zullen moeten leren hoe we daarmee omgaan en hoe we het leven van dementeren-den en mantelzorgers kunnen veraangenamen. Misschien dat er op termijn ook wat meer ruimte komt voor 'genezing', in de vorm van een medicijn, maar de komende tien jaar zie ik dat niet gebeuren.'
En wat als hij zelf dement wordt? Bij die vraag heeft de hoogleraar nog niet echt stilgestaan. Toch vindt hij snel een antwoord: "Ik hoop dat mijn omgeving me dan goed begrijpt en dat ik - als dat nodig is - zorg kan krijgen op een plek waar ik graag ben."
Samenvatting4:
Ter gelegenheid van het jubileum organiseert het Alzheimer Centrum Limburg een serie webinars.
Dit jaar viert het Alzheimer Centrum Limburg, waarvan Frans Verhey een van de twee hoofden is, zijn twintigjarig jubileum. Het centrum is een samenwerkingsverband tussen diverse gezondheidszorginstellingen in Limburg en de Universiteit Maastricht.
Ter gelegenheid van het jubileum organiseert het Alzheimer Centrum Limburg een serie webinars. Het eerste is op 21 oktober en heeft als thema Dementie.., en hoe nu verder? Ook zijn binnenkort op Li filmpjes te zien over verschillende aspecten van dementie.
Meer info: alzheimercentrumlimburg.nI.
Dit jaar viert het Alzheimer Centrum Limburg, waarvan Frans Verhey een van de twee hoofden is, zijn twintigjarig jubileum. Het centrum is een samenwerkingsverband tussen diverse gezondheidszorginstellingen in Limburg en de Universiteit Maastricht.
Ter gelegenheid van het jubileum organiseert het Alzheimer Centrum Limburg een serie webinars. Het eerste is op 21 oktober en heeft als thema Dementie.., en hoe nu verder? Ook zijn binnenkort op Li filmpjes te zien over verschillende aspecten van dementie.
Meer info: alzheimercentrumlimburg.nI.
Samenvatting5:
NAAM: Frans Verhey
WERD: Neuroloog/psychiater, zenuwarts
WAS: Oprichter geheugenpoli Maastricht
WERKT: Als hoogleraar ouderenpsychiatrie en neuropsychiatrie in het MUMC+, hoofd van het Alzheimer Centrum Limburg
THUIS: Getrouwd, drie kinderen
BOEK: De rat van Amsterdam, Pieter Waterdrinker
VRIJE TIJD: Alles over The Beatles
WERD: Neuroloog/psychiater, zenuwarts
WAS: Oprichter geheugenpoli Maastricht
WERKT: Als hoogleraar ouderenpsychiatrie en neuropsychiatrie in het MUMC+, hoofd van het Alzheimer Centrum Limburg
THUIS: Getrouwd, drie kinderen
BOEK: De rat van Amsterdam, Pieter Waterdrinker
VRIJE TIJD: Alles over The Beatles
Trefwoorden:
Geografische namen:
Organisatie: Heemkundevereniging Houthem-St.Gerlach
laatste wijziging 29-01-2024
Artikelen Collectie artikelen
Schipholbaas Gerlach Cerfontaine mag hoogleraar worden op de Universiteit Maastricht
Datering:
2008
Titel:
Schipholbaas Gerlach Cerfontaine mag hoogleraar worden op de Universiteit Maastricht
Titel tijdschrift:
Dagblad De Limburger
Afleveringsnummer:
DDL, 10/12/2008
Samenvatting:
Schipholbaas Gerlach Cerfontaine mag hoogleraar worden op de Universiteit Maastricht. Dat is gisteren door het College van Dekanen besloten. Cerfontaine krijgt de leerstoel Regionale Ontwikkeling en gaat onderzoek doen voor UNU-Merit, het instituut dat onder leiding staat van hoogleraar Luc Soete. Er was het afgelopen jaar discussie over de aanstelling van Cerfontaine, die niet is gepromoveerd en geen grote wetenschappelijke publicaties op zijn naam heeft staan. Cerfontaine was al jaren hoogleraar Corporate Governance in Utrecht.
Trefwoorden:
Geografische namen:
Organisatie: Heemkundevereniging Houthem-St.Gerlach
laatste wijziging 29-01-2024
Artikelen Collectie artikelen
Leerstoel voor Gerlach Cerfontaine omstreden binnen universiteit
Datering:
2008
Titel:
Leerstoel voor Gerlach Cerfontaine omstreden binnen universiteit
Titel tijdschrift:
Dagblad De Limburger
Afleveringsnummer:
DDL, 6/12/2008
Samenvatting:
Bijna een jaar nadat collegevoorzitter Jo Ritzen aan Gerlach Cerfontaine vroeg of hij hoogleraar wilde worden in Maastricht, staat nog steeds niet vast of hij welkom is. De benoeming van de Schipholdirecteur is omstreden binnen de faculteit, meldde universiteitskrant Observant eerder dit jaar. Enkele vakgroepen willen Cerfontaine niet hebben omdat hij geen wetenschappelijke achtergrond heeft. De medicus van origine is nooit gepromoveerd. „Men heeft geen behoefte aan een 'professorandus'," heet het in een interne mail. „Iemand alleen vanwege zijn naam in huis halen, lijkt me geen goed idee," aldus een hoogleraar. Universitair docent Nico Baakman: „Onderzoekspublicaties van hem heb ik niet gevonden en een proefschrift ook niet. Het is dus nog maar de vraag of hij met zijn ervaring in het managen van een luchthaven iets aanvangen kan. Zolang dat niet gebleken is, zou zelfs het zitten op een leerkrukje verboden moeten zijn." Cerfontaine lijkt onverschillig voor de kritiek: „Ik wacht wel af wat het bestuur van de universiteit besluit. „Daar ben ik niet zo mee bezig. Als het niet doorgaat, even goede vrienden. Ik snap best dat men wil dat hoogleraren tenminste gepromoveerd moeten zijn. Maar in Utrecht heeft men toch anders geoordeeld. Daar ben ik al jaren hoogleraar Verantwoord Ondernemen." Hoogleraar Luc Soete noemt de discussie `geouwehoer': „Mij zal worst wezen of hij gepromoveerd is. Ik heb het rapport voor zijn leerstoel `Regionaal innovatie en technologiebeleid' al in juli geschreven en wil hem erbij hebben. "
Trefwoorden:
Geografische namen:
Organisatie: Heemkundevereniging Houthem-St.Gerlach
laatste wijziging 29-01-2024
