Ervaring
„Maar wij wilden kopen”, zegt Bart. „Naar onze mening valt de herberg alleen zo levensvatbaar te maken. We gaan er wonen, het wordt een familiebedrijf. Zo komt er ook ziel in de molen.” De ervaring voor hun familiebedrijf deden ze op toen ze in het Oostenrijkse skioord Selbach Hinterglemm hun Gasthof Alpensport runden. „Fieke en Bo renden er door de ontbijtzaal, de meisjes maakten overal deel van uit”, zegt Danique. „Zo hadden we een clubje mountainbikers dat op een dag allemaal bij onze dochter in de ballenbak zat. Dat kreeg ze gewoon voor elkaar, haha. Het liep goed. Maar na twee jaar diende de tweeling zich aan en leek het ons toch prettiger weer terug naar Maastricht te gaan, dicht bij de opa’s en de oma’s.”
Het personeel van De Geulhemermolen is ingelicht over de verkoop en Bart en Danique hopen dat iedereen door wil na de overdracht. Er moet ook verbouwd worden om de zestien gastenkamers te moderniseren. Eerst moeten alle zeilen bij gezet worden in augustus, zegt Bart. „We nemen het café-restaurant eigenlijk vliegend over, midden in het hoogseizoen. Daarna gaan we even dicht om te kunnen verbouwen.”

Meulemenneke
De rijke historie van de eeuwenoude korenmolen heeft Bart en Danique al geïnspireerd tot nieuwe plannen. „We zijn bezig met een kinderboekje over de molen, met het als hoofdpersoon. En we zouden het geweldig vinden als de watermolen weer zou kunnen draaien. Niet om graan te malen, maar om energie op te wekken. Hoe leuk is het als de molen weer het middelpunt wordt?”

Familie Diepen
In 1892 koopt Armand Diepen (1846-1895), een gefortuneerde textielfabrikant uit Tilburg, villa Alpha in de Plenkertstraat en het daarachter liggende hellingbos en een jaar later het aangrenzende Polferbos en de Heidegroeve. Armand Diepen is een sociaal bewogen mens die wil dat wandelaars en natuurliefhebbers de gelegenheid krijgen het Polferbos te bezoeken. Daartoe worden er paden aangelegd in Engelse parkstijl. Hij overlijdt in 1895, maar zijn zonen Karel en Jan Diepen ontwikkelen later plannen om een theater te bouwen in de Heksenkeuken en, op de hoger gelegen helling, een restaurant met woning. Het krijgt de naam "het Rotspark" en op het terras worden regelmatig openluchtconcerten gegeven.
In 1916 wordt het Openluchttheater onder aan de helling van de Plenkertstraat, na een bouwtijd van drie maanden, in gebruik genomen. Het is een ontwerp van de bekende Roermondse architect Pierre Cuypers. Voor het beheer wordt de N.V. Valkenburg Omhoog opgericht, waarin naast de familie Diepen een aantal notabelen uit Valkenburg en omgeving participeren.

Families Bours en Jennekens
Uitbater en bewoner van het restaurant met fraai terras en kiosk, wordt Guillaume Bours. Vanwege de goede relatie die brouwmeester Spiertz van de pas opgerichte Aachener Exportbier Bräuerei met de familie Diepen onderhoudt steunt de brouwerij de exploitatie en levert er het nieuwe pilsener exportbier. Guillaume Bours oefent zijn activiteiten uit tot 1931. In die periode worden vooral toneelstukken opgevoerd zoals: "Joseph in Dotan" van Vondel, "Die Jungfrau von Orléans" van Schiller en "Middernachtsdroome van Shakespeare”.
Het slechte weer gooit regelmatig roet in het eten en heel wat voostellingen moeten worden afgelast. Het zal de exploitatie van het restaurant geen goed gedaan hebben, want het is alleen open in de maanden april tot en met augustus.

Het echtpaar Bours wordt opgevolgd door het echtpaar Jennekens-Marx. Zij maken de oorlog mee, waarin maar weinig gasten het -restaurant bezoeken en beginnen daarna aan de wederopbouw van hun restaurant met theetuin. Ook het Openluchttheater krabbelt op en wordt vooral bespeeld door Limburgse, Vlaamse en ook Valkenburgse gezelschappen. Grote organisator is dan mejuffrouw M. Sträter. In de jaren vijftig en zestig volgen er grote voorstellingen die veel publiek trekken, zoals de opera's "de Zigeunerbaron", "de Parelvissers" en “Faust". En de operettes "de Klokken van Korneville" en "Rooske Kleve".

Joseph Hubert Jennekens en zijn vrouw Agnes Marx exploiteren het restaurant tot 1955. Zoon Jan (1907-1980) die er al enige jaren inwoont met zijn vrouw Annie Daalmans ( 1921-1996) en hun dochters José en Marianne, neemt de exploitatie over. De meisjes lopen dagelijks langs Reuzentrap en door het Openluchttheater naar school. Tijdens de van de voorstellingen kan die trap niet gebruikt worden en moeten de gasten via een omweg naar het restaurant. Bekend is de aankondiging van een suppoost in uniform bij het begin van de pauze: “Dames en heren, twintig minuten pauze, de restauratie in het park staat ten dienste van de bezoekers. Vijf minuten voor het einde van de pauze wordt gebeld". (Limburgs Dagblad, 3 mei 1989).
Het bier dat nu door de bierbrouwerij "de Leeuw" met kar en paard geleverd wordt, gaat via de daarvoor aangelegde weg, die de Bierweg is gaan heten. Het gezin Jennekens-Daalmans verlaat "het Rotspark" in 1965 en vestigt zich in Broekhem.

Van de Bosch en Knol
Het restaurant wordt dan door Valkenburg Omhoog verhuurd aan bierbrouwerij "de Leeuw", die het onderverhuurt aan John van de Bosch. Hij is een energieke ondernemer die meer mogelijkheden ziet in het Polferbos. Zo legt hij er, na overleg met de eigenaresse, een rodelbaan aan. Boven in het Rotspark realiseert hij een klein restaurant met terras "Bellevue" geheten, bij de vroegere bunker, die door de Duitsers in de oorlog is gebouwd als luchtkoker. Uiteindelijk worden al die werkzaamheden hem teveel en verhuurt hij het restaurant “het Rotspark" met woning door aan zijn familielid Frans Knol.
In 1987 ontstaat er echter onenigheid tussen de beide exploitanten, die uiteindelijk leidt tot ontbinding van alle huurcontracten. Het restaurant wordt niet meer gebruikt en komt leeg te liggen.

Verloedering en afbraak
Dat doet het gebouw uiteindelijk geen goed. Het raakt in verval. Het vocht dringt binnen, want de muren zijn maar één mergelblok dik. Het behang bladdert af en dan slaat ook het vandalisme toe, Ruiten worden ingegooid en wat nog van waarde is, wordt ontvreemd. Langzaam neemt de natuur haar vroegere positie weer in. Het terras raakt overwoekerd. De enkele tuinstoeltjes die er nog staan roesten weg. Delen van de mergelbalustrade brokkelen af. De bezorgdheid onder de Valkenburgse bevolking groeit. Valkenburg Omhoog laat een onderzoek uitvoeren naar de mogelijkheden tot restauratie, maar moet uiteindelijk concluderen, dat de redding van het gebouw niet mogelijk is. Het is niet meer economisch rendabel te maken, Uiteindelijk valt in 1988 het moeilijke besluit tot afbraak. Begin 1989 zetten de machines en de werklui van de firma Wolter zich aan de klus het pand te slopen en het terrein te egaliseren. Met het restaurant en de terrassen verdwijnen ook de woning, de betonnen balustrade en een deel van de opgang vanuit de Plenkertstraat.

Weer een markant gebouw in Valkenburg dat het loodje legt.
Met dank aan: José Jennekens, Tinie van de Maarel-Driessen en Paul Tekstra.

De molen van Geulhemermolen
"We vinden het heel belangrijk dat het verhaal van vroeger weer verteld wordt. Een deel van dat verhaal is natuurlijk de molen. We zijn nu aan het kijken of we die weer draaiende kunnen krijgen. Dan kunnen we elektriciteit opwekken, maar we willen ook dat hij vanaf buiten toegankelijk is. Daar is een bruggetje waarvan je naar de molen kan kijken. Het heet namelijk wel de Geulhemermolen, maar als je niet binnenkomt, zie je niet dat er een molen is."

Op de kaart
"Iedereen moet weer weten dat je hier goed kunt eten en drinken en dat er weer mensen wonen die echt een hart hebben voor de zaak, In de kelder gaan we een bierbrouwerij maken en we gaan ook zeven van de veertien kamers boven renoveren. We hopen van de Geulhemermolen daardoor weer een begrip te kunnen maken in deze regio, daar doen we in ieder geval ons best voor."
Herberg - Eetcafé De Geulhemermolen
Geulhemmerweg 49
6325 PJ Berg en Terblijt
E info@geulhemermolen.nl
W www.geulhemermolen.nl

Als hoofdgerecht valt de keuze op forel uit het Belgische Voeren en een quiche met rommedoe-stinkkaas. En vooraf nemen we twee alcoholvrije cocktails die luisteren naar de klinkende namen ginger-special en kever (gin-tonic zonder alcohol). Helaas smaken die nogal flets, zeker gezien de prijs die je ervoor betaalt. Voor die prijs hadden we beter een flinke kelk Belgisch bier of een rode wijn kunnenbestellen, concluderen we.

Zullen we het bestek maar eens ter hand nemen dan?
Graag, want we zijn heel benieuwd naar de tarte tatin van Livar-bloedworst. U weet wel, een tatin is zo’n omgekeerde gebakken taart, die meestal gemaakt wordt van fruit als appel, peer of van tomaat. Helaas blijkt wat er op het bord komt allesbehalve een tarte tatin. Wel bloedworst met een schijfje brood. Verdomd lekkere bloedworst zelfs. Smaakvol en smeuïg van binnen en knapperig van buiten. Maar geen tarte tatin. Zo blijkt ook de op de kaart beloofde warme geitenkaas met stoofpeer en veenbessen eigenlijk een salade met geitenkaas. Smaakt goed, daar niet van, op de nogal grof gesneden sla na dan. Maar niet wat we verwacht hadden. Een stukje brood erbij had trouwens niet misstaan.

En de hoofdgerechten?
De forellen doen het duidelijk goed in het Belgische Voeren. Want op het bord ligt een serieuze joekel in een dun jasje van beslag en amandelschaafsel. Van binnen lekker mals en sappig, met dankzij het beslag een smaakvol buitenlaagje. De quiche is goed, al kunnen we de zweem of de smaak van de rommedoe er niet echt in ontwaren. De bijgevoegde salade is overigens dezelfde als bij het voorgerecht. Lekker zijn de in zoetzuur ingelegde uienringen, die de garnituur net even een leuk accent geven. Als nagerechtnemen we de sabayon en een affogato. Sabayon is een Frans nagerecht van geklopte eidooiers met suiker en wijn of een andere drank. Dat laatste ingrediënt mist hier, waardoor de specifieke sabayonsmaak een beetje ontbreekt.

Wel is er een bolletje vanille-ijs toegevoegd. ‘Sabayon met een bolletje vanille-ijs’ was misschien een betere omschrijving op de menukaart geweest. De affogato, een bolletje ijs overgoten met warme espresso, heeft waarschijnlijk net iets te lang moeten wachten, want het ijs al goeddeels gesmolten. Maar de smaak is goed met een lekkere mokkasmaak van de koffie.

Conclusie?
Wat mitsen en maren, maar toch tevreden. Zeker als we de rekening krijgen, want die blijkt aangenaam prettig geprijsd. Maar je moet de menukaart bij De Geulhemermolen dus niet al te letterlijk nemen, zo veel is duidelijk. En wat er op de borden komt is niet heel verfijnd, maar heeft wel een zekere charme. Een beetje rustiek dus, net als de molen zelf. O ja, alcoholvrije cocktails neem je hier beter niet.
De Geulhemermolen heeft een borrel-, lunch en dinerkaart. Er is een driegangenmenu Moeke voor 32,50 euro en een menu Meule voor 39,50.Limburgse hoevekip kost 19,50 euro, kogelbiefstuk 26,50, een maaltijdsalade De Meile kost 17,50 euro en Moeke’s Wildstoof 21,50 euro.

De Geulhemermolen
Geulhemmerweg 49, Berg en Terblijt
Geulhemermolen.nl