In Huize Vroenhof te Houthem vond Marie Koenen de rust die ze zo zeer zocht. De twee kamers die ze er had, richtte ze ook eindelijk weer eens volledig in. De vertrekken lagen op de eerste etage in de linkervleugel van het pand, een aan de voorkant en een aan de achterkant. Haar woonwerkkamer lag aan de voorkant en beschikte aan twee zijden over een raam. Aan de voorzijde kon ze de drukke verkeersweg door het Geuldal zien, met daarachter hellingen met akkers, fruitbomen en bossen.
Op het dressoir in de kamer prijkten de zeven delen van De Werken van Marie Koenen. De vele andere boeken van haar hand stonden in de overvolle boekenkasten die deels de wanden van de kamer bedekten. Aan die wanden was ook veel plaats voor schilderijen. Er hing bijvoorbeeld een groot stadsgezicht van Maastricht, geschilderd door haar neef Jan Bogaerts. Van hem waren ook een stilleven, een werk met een middeleeuws ruiterpaar voor het kasteel van Neercanne en een berglandschap in Tirol. Een groot portret van haar vader had Bogaerts eveneens geschilderd. Andere schilderijen waren van Charles Eyck - uit de tijd dat hij haar en Felix Rutten bezocht in Geulle - en Piet Gerrits, de Nijmeegse kunstenaar bij wie ze aan het eind van de oorlog tijdelijk onderdak had gekregen. In de kamer stond ook een bureau, waaraan ze een flink deel van de dag doorbracht met werken.
De kamer aan de achterkant van Huize Vroenhof zag uit op het park en het Geuldal. In het park maakte ze dagelijks haar ommetjes, want ze probeerde haar reumatische knie zoveel mogelijk in beweging te houden. Echt lang kon ze evenwel niet meer wandelen, daarvoor bezorgde de knie haar toch teveel last.
De dag begon voor haar om 08.00 uur met de heilige mis in de kloosterkapel. Dan was er tijd voor het lezen van De Volkskrant en handwerken en na het middageten verzorgde ze haar correspondentie, corrigeerde ze drukproeven of werkte aan nieuwe gedichten, verhalen en romans.

Met foto van buste van de schrijver Frans Erens. De beeltenis heeft een plaatsje gekregen bij de ingang van het château, vlak bij het beeldenpark. De buste is op initiatief van Camille Oostwegel gemaakt door Chris Rutten, de burgemeester van Breda, die ook al de plaquette maakte die sinds 1984 de Maartenshof in Houthem siert.

Beschrijving van de levensloop van Charles Eijck. Met portretfoto en foto van beeldengroep.

Ze moest eens kunnen zien wat er van haar Limburg is geworden.
Het Limburg dat ze beschreef in boeken als De Moeder, De Korrel in de Voor en Wassend Graan. Het Limburg waarvan de bevolking nog voornamelijk bestond uit eenvoudige boeren, waarin het landschap nog vrijwel niet geschonden was door de industrie en waarin God het nog echt voor het zeggen had. In het Limburg van nu zou Marie Koenen beslist niet willen wonen en schrijven zou ze er zeker niet over. Schrijfster Marie Koenen, geboren op 19 januari 1879 in Den Bosch, bracht het grootste deel van haar leven in Limburg door. Op haar tweede kwam ze met haar vader - de leraar en woordenboekenmaker Mathijs Koenen - en moeder mee naar Maastricht. Daar bleef ze wonen tot aan haar huwelijk met collega-schrijver Felix Rutten op 22 februari 1919. Met hem vestigde ze zich in Geulle. Hun huwelijk werd echter geen succes, reden waarom ze hem in 1926 verliet. Daarna volgde voor de schrijfster een periode van zwerven, die eigenlijk pas eindigde toen ze zich in 1949 in Meerssen en een jaar later in Houthem-St.-Gerlach neerliet. Daar leefde en werkte ze tot haar dood. Op 11 juli 1959 overleed ze in het ziekenhuis van Maastricht. Van haar tachtig levensjaren bracht ze er vijfenvijftig in Limburg door. Geen wonder dus dat de provincie zo vaak voorkwam in haar romans, verhalen, gedichten en journalistieke werk. Al veel van haar eerste verhalen - ze debuteerde in 1900 in de Katholieke Illustratie met het verhaal Tot inkeer gekomen - hadden het heuvelland of de omgeving van Maastricht als decor. Het waren verhalen als Sint Marcoensberg, De klok van Meldaert en Het höfke.