Per 1 mei is Hamaekers (51) de baas, de eerste zes jaar als huurder, daarna heeft hij een koopoptie. „Die constructie was de wens van de huidige uitbaters, John en Mariëtte Crutzen. We hebben elkaar niet het vel over de oren getrokken en waren er vrij snel uit.” Het interieur van De Nachtegaal laat hij ongemoeid.
„Mensen moeten er met modderschoenen binnen kunnen blijven komen. Ook het eten is prima. Wel overweeg ik het logo wat te moderniseren.”

De buitenkant verandert wel, naar een meer eigentijdse ‘landleven-look.’
„Denk aan schapenhekken en stretch-tenten. Maar ik ben ook benieuwd naar de ideeën van de ruim 25 personeelsleden, die ik graag mee overneem. Die ploeg draait, dankzij de huidige eigenaren, goed. De zaak zit altijd vol, zeker nu mensen sinds corona veel meer buiten zijn.” Als baas moet je niet alleen aan de zijkant staan, daar gelooft Hamaekers heilig in. „Het liefst buffel ik gewoon mee op de werkvloer. Ik ben niet te lui om de kelder te poetsen.” Maar toch, drie zaken, hoe denkt hij dat te combineren? „Dat wordt een uitdaging, want ik ga ook zeker in De Nachtegaal staan. Nu draai ik elke vrijdag en zaterdag tot vijf uur ’s nachts mee in Van Bommel; dat gaat één keer worden. Anders kan ik natuurlijk niet de volgende ochtend in De Nachtegaal zijn. Wellicht laat ik straks een van de beide andere zaken over aan de bedrijfsleider. Daar zal ik mijn modus in moeten zien te vinden."

Incognito
Hamaekers rent dan wel vijf keer per week langs De Nachtegaal, daar liet hij het qua verkenning natuurlijk niet bij. Hij ging incognito kijken. Met zonnebril en gleufhoed? „Nee,” lacht hij: „Buiten Maastricht kennen ze me niet zo goed, dus dat was gewoon bij De Nachtegaal met mijn vrouw eten en goed om ons heen kijken.”