Het Ravensbos bij Houthem is een typisch bronnenbos.
Vooral aan de rand borrelen overal kleine bronnetjes op. Dat heeft te maken met de bodem, legt ecoloog Freek van Westreenen uit: "Op het Plateau van Margraten is de grond poreus. Het regenwater zakt daar meteen weg. Hier, aan de andere kant van de Geul, is dat anders. In de bodem zitten lagen van ondoordringbare klei. Het water kan daar dus niet weg en stroomt af naar de zijkanten, waar je vervolgens bronnen en beekjes krijgt." Het water dat uit het hellingbos sijpelt, lijkt op het eerste oog fris, helder en schoon. Maar de schijn bedriegt, waarschuwt Van Westreenen. "Het water is nog lang niet zo zuiver als we graag zouden willen. Uit recente metingen blijkt dat het nitraatgehalte in het grondschadelijk voor kwetsbare plantjes' water nog steeds aan de hoge kant is." Het is de erfenis van het ongebreidelde gebruik van meststoffen in de landbouw, legt Van Westreenen uit, met name in de jaren '60 en '70. "Tegenwoordig gaan boeren daar heel anders mee om", benadrukt hij. "Maar de stoffen die destijds in de bodem terecht zijn gekomen, zijn niet in een paar jaar tijd weg." De gevolgen voor de natuur zullen de meeste wandelaars waarschijnlijk niet meteen opvallen, vermoedt Van Westreenen. Maar biologen zien de schade volgens hem direct: "Je merkt dat plantjes die gevoelig zijn voor nitraat op den duur verdwijnen, en dat daar andere planten voor in de plaats komen die je in zo'n kwetsbaar bronnenbos nou juist liever niet ziet."