Sjef Diederen, de laatste van de vier grote Limburgse troubadours, is gistermorgen in een verzorgingshuis in Heerlen op 80-jarige leeftijd overleden.

Diederen was al enige tijd ziek. Gouverneur Theo Bovens over de betekenis van de zanger voor de Limburgse cultuur. Mijn eerste ontmoeting met Sjef Diederen was in de jaren tachtig, toen ik presentator op een seniorenmiddag in Amby was. In een lastige akoestiek kreeg hij moeiteloos de zaal aan zijn voeten. Met charme en humor, maar ook door een ongedwongen, ongecompliceerde stijl had hij snel contact met het publiek. De gitaar hoorde bij het imago van de Limburgse troubadour die hij was, niet speelde. Achter de bühne was hij niet anders. Open en vriendelijk. Later heb ik nog een aantal keren hetzelfde mogen ervaren. Ik weet dat hij vele optredens ook voor een consumptiebon verzorgde, als hij in de gaten had dat de organisatie het niet breed had of als er een goed doel bij betrokken was. De figuur van de troubadour van Limburg is onlosmakelijk verbonden met de ziel van deze provincie. Een zingende ziel. Rondtrekken langs de podia over de gemeentegrenzen heen. Muzikaliteit, genieten van het leven, vreugde brengen, gebruikmaken van het dialect. Zowel Limburgers als velen van daarbuiten aansprekend. Als gouverneur genoot ik van de verbinding die hij op die manier van Mook tot Vaals wist te leggen. Ik heb hem een icoon genoemd. Ik hoop dat zijn muziekgenre met zijn overlijden niet uitsterft. Zijn liederen zullen nog lang in de Limbo top-100 te vinden zijn. Voor velen een plezierig vooruitzicht dat zij straks hierboven met hemels troubadourgezang zullen worden verwelkomd.