Hij bouwde de houten keet met toiletten, een kleine woning voor zichzelf en zijn vrouw, een hondenhok en natuurlijk een grotere gelagkamer zodat er meer mensen binnen konden. Tivoli was opeens geen snoeptent meer, maar een heus restaurantje met terras dat steeds meer mensen trok. Je kon er zitten in een oase van rust. Luisteren naar de talrijke vogels die Willy aan hun roep kon herkennen. Je kon er kijken naar de paarden aan de overkant, die in alle rust aan het gras trokken, soms briesten of in volle galop naar de oever van de Geul draafden. En opeens was Willy verdwenen. Hij ging naar het buitenland zei men, naar Thailand of India. Hij bleek een rusteloos iemand te zijn die de wereld wilde zien en uit het benauwde Nederland wilde ontsnappen. Ik heb hem nooit meer terug gezien. Er kwam een nieuwe uitbater. Bierbrouwerij de Leeuw kocht Tivoli in 1990. Het werd geëxploiteerd door Manuel Bartels en was een tijdlang proeflokaal van de brouwerij. Van 1993 tot 1995 stond de familie Juttner-Janssen achter de toonbank en van 1996 tot 1999 Iwan Linckens. In 2000 volgde verkoop aan Wim Mommers die de uitspanning verhuurde aan John Blom en Aida Geurten. In 2004 namen Frans van de Broek en zijn vrouw de exploitatie op zich, tot op heden. Het betekent dat Tivoli vanuit een prille staat van enkele planken in de afgelopen 77 jaar is uitgegroeid tot een restaurant dat meer dan veertig gasten kan herbergen en van dienst kan zijn. En dat er een terras is waar het aangenaam verpozen is, zeker op een zomerse dag, zittend in de zon, of in de schaduw zo men wil, want die is er ook volop. Genietend van het gefluit van de vogels, het geritsel van de bladeren, nog steeds de paarden in de wei aan de overkant, een gedicht op een zuiltje daar nog geen vijftig meter vandaan. En natuurlijk van een fris drankje en een smakelijk gerecht op het bord. Wetend dat de eeuwige stroom van de Geul nooit ver weg is.