Boven op het hoog plateau
Van het Kloosterbos
Staat, geweldig, eens zo fors
Stervende stil een kolos.
Eenzaam staat de sterke reus
Geeft van oerkracht blijk.
Wie doorstond 300 jaar
Als die stille, mooie eik?
Eenzaam was hij, fors en sterk
Stoer van stam, een brede kroon
Pralend: EENEIK; op 't plateau
Vormde hij zijn solo-troon.

Maar de tijden zijn vervlogen
Ook al stond jij fit en stijf.
Maar de reuzezwammen knagen
Tot je dood gaat aan je lijf.
Eeuwen vraten aan je takken
En ze stierven, stuk voor stuk.
Door de stormen en de vlagen
Kraakten ze jouw blank geluk.
De geslachten kwamen, gingen
Stervensmoe van levensmoed
Bleef jij waken, hoog daarboven
Wuif je nog een laatste groet.

Ook mijn leven, fiere boomreus
Moet wel gauw ten einde gaan.
Laat ik sluiten met een bede
Aan mijn dierbaar Valkenland.
Daarmee bleef ik steeds verbonden
Met een onverbreekbare band.
Is dan eens de dag gekomen
Zegt de wekker tot mij: Stop!
me dan, zo luidt mijn bede:
BIDDENDE de Cauberg op.

Karel Dorren