Hoog boven het prachtige dal waarin het riviertje de Geul stroomt, stond eens het machtige slot van ridder Gerlach van Valkenburg. Hij was een groot en sterk man en de rijke feesten, die hij op zijn kasteel gaf, waren tot in de wijde omtrek befaamd. Want ridder Gerlach hield van pleziermaken en feestvieren, zodat hij daarbij al het andere vergat. Vooral was hij uit op schitterende toumooien. De dapperste ridders kwamen in het kasteel van ridder Gerlach vechten en dikwijls moesten zij dit met hun leven betalen....

Weer reed op zekere dag ridder Gerlach onder het luide geschal der klaroenen het strijdperk binnen, om zijn tegenstander te verslaan. Maar plotseling liep er een page op hem toe en meldde hem een verschrikkelijk nieuws. Want Adelgunde, zijn lieve gemalin, was plotseling door een dodelijk ongeluk getroffen, Ridder Gerlach schrok geweldig: in het bijzijn van alle ridders wierp hij zijn wapens weg en trok zich terug om te treuren over dit groot ongeluk. En opeens dacht hij: wat zou er wel van mij geworden zijn, als ik nu eens plotseling gestorven was? Zijn besluit was genomen. Na de begrafenis van zijn lievevrouw reisde hij naar Rome en ging naar de Paus. Hem vertelde hij alles van zijn lichtzinnig leven en toen vroeg hij de H. Vader, om hem een grote boete op te geven, waarmee hij dit slechte leven bij O.L. Heer zou kunnen goedmaken. Toen zei de Paus, dat hij naar het H. Land moest gaan, om daar zeven jaar lang de arme zieken te verplegen in de grote hospitalen. Dat deed ridder Gerlach. Het was een lange en moeitevolle reis, vol van gevaren. Meerdere malen moesten ze hevige stormen doorstaan en eenmaal ontsnapten ze maar ternauwernood aan de aanval van Mohammedaanse zeerovers. Ridder Gerlach was blij, toen hij eindelijk in de grote stad Jerusalem was. En daar verzorgde hij met liefde en toewijding de vele zieken.