In september 1944 trok het Duitse leger zich massaal via de Cauberg en de Daelhemerweg terug. Voertuigen van allerlei makelij, dikwijls nog voorzien van camouflage materiaal en bemand door de militairen van de meest uiteenlopende legeronderdelen wrongen zich door de Grendelpoort oostwaarts. De Feldpolizei probeerde orde in de chaos te brengen en controleerde steeksgewijs de documenten van de militairen. Het uit het zuidwesten naderende front, uit de verte aangekondigd door het toenemende gedreun van kanonnen, was voor veel bewoners van het Geuldal een reden hun heil te zoeken in een van de mergelgroeven, zoals sommigen dit ook deden gedurende de oorlogsjaren, bij de nachtelijke bombardementsvluchten van de geallieerden naar Duitsland. Zij die kozen voor de grotten onder het Polferbos met de ingang aan de Plenkertstraat bij bierbrouwerij de Leeuw, ontdekten dat sinds hun laatste bezoek aan 'hun' grot, nogal wat veranderd was. De hoofdgangen waren verlicht met de toen nog voor iedereen ongekende TL-lampen. Er was waterleiding aangelegd, her en der waren toiletgroepen aangebracht en het gangenstelsel was voorzien van een ventilatiesysteem. De grotten waren hierdoor relatief comfortabel. Alles het werk van de Duitse organisatie Todt, de gigantische staatsbouwonderneming van het derde rijk, die de Limburgse grotten wilden inrichten tot goed beschutte fabrieken van oorlogstuig. Dit 'comfort' was echter van korte duur. Met het opblazen van de bruggen over de Geul viel de stroom uit en was er ook geen stromend water meer. Dat werd dus, zich extra behelpen en afwachten. De eerste bevrijders, een Amerikaanse patrouille, doemde tot grote vreugde onverwacht op uit de duistere gangen en verdwenen, na een korte begroeting en met achterlating van enkele sigaretten, weer in het donker. De bevrijding van het Geuldal was op 17 september 1944 een feit.