Personeel van de NS kon er vakantie in vieren. De huisjes hadden allemaal namen van vogels: de wielewaal, de kwartel, de ijsvogel, de specht, de nachtegaal en de zwaluw. Na de oorlog werden de huisjes verhuurd. Begin jaren zeventig zijn ze gesloopt.

In het laatste huisje, dat tot begin jaren tachtig bleef staan, waren zusters van het Arme Kindje Jezus gehuisvest.
Valkenburger Hub Frijns kan zich de situatie zoals de foto in de krant weergeeft nog heel goed herinneren. 'Ik ben nu 66 jaar. Ik weet nog dat ik als kleine jongen met mijn ouders ging wandelen. Telkens als we langs deze huisjes kwamen spraken ze over barakken. Misschien is daar de naam Barakke Berg aan ontleend. Mijn ouders kenden verschillende families die er woonden. Ze hadden het over de families Claessen, Nols en Notermans. Ik heb het over de oorlogsperiode of vlak daarna. Het is al heel lang geleden, maar volgens mij hebben er tijdens de oorlogsjaren vluchtelingen in gewoond. Maar zeker daarvan ben ik niet', merkt hij op. Volgens Wiel Duijzings uit Valkenburg dateren de barakken op de foto uit de jaren vijftig. De naam Barakke Berg is afgeleid van die zes houten huisjes, vermoedt hij. Niets herinnert meer aan de situatie zoals die vijftig, zestig jaar geleden was. Alleen het huis aan de voet van de helling staat er nog. Het deed dienst als koetshuis van het tegenover gelegen kasteel. Achter dit in mergel opgetrokken huis ligt hotellerie-restaurant-Grand Café Brakke Berg. De Geul kabbelt hier door het fraaie natuurgebied Ingendael. De weilanden worden bevolkt door Schotse Hooglanders en Poolse Konikpaarden. Het landschap was heel vroeger ook al een paradijs op aarde voor grote grazers.

Zonder deze dieren zou Ingendael veranderen in een ondoordringbaar natuurgebied. Nog te weinig wandelaars en fietsers hebben dit kleine ongerepte stukje Zuid-Limburg ontdekt, vindt Jacques Zeguers, sinds een jaar chef-kok in restaurant De Brakke Berg. In deze periode heeft hij vast moeten stellen dat de 'trek' nog altijd richting Slenaken en de Voerstreek gaat. ,,Als ik aan een Maastrichtenaar vertel, dat je van hieruit lopend binnen pakweg een halfuur midden in Valkenburg staat, dan kijkt hij je met grote ogen aan."
Volgens de Maastrichtenaar, die vele jaren in de Rechtstraat in het stadsdeel Wyck het bekende restaurant Chez Jacques bestierde, zijn de zes houten huisjes gebouwd om de werklieden die betrokken waren bij de bouw van kasteel Geulzicht te kunnen huisvesten. Toen die bouwvakkers vertrokken waren bleven de barakken staan, waarna ze werden bewoond door gezinnen, zo herinnert Zeguers zich.
,,Toen ik een jaar of zes was - midden in de oorlog was dat - kwam ik hier regelmatig met de welpen. We logeerden toen in de Geulhemmermolen. In een van die huisjes was een café. Dat werd gedreven door een man en een vrouw die ze in de volksmond 'Adam en Eva' noemden".