Toen vlak na de oorlog het toerisme weer op gang kwam en het treinverkeer nog niet mogelijk was door de her en der vernielde infrastructuur, werden de logés, die in huize Bielders een paar weken op vakantie kwamen, gebracht met een knalgele Bols-vrachtwagen. Ze werden als goederen uitgeladen, met stijve benen werd de logeerplek verkend.

Paard en wagen, bakfietsen en karretjes achter fietsen, daar bewoog men zich mee. Mijn vaders timmerbedrijf bediende zich van een handkar om van karwei naar klus te gaan. Toen veel later ook in ons dorp de gemotoriseerde gekte toesloeg en ook het timmerbedrijf mee moest in de vaart der volkeren, reed mijn oom Harrie het Volkswagenbusje met dezelfde snelheid door het dorp als vroeger gebeurde met de handkar. Dat er meer dan twee versnellingen onder de kap zaten wilde hij niet weten. Mijn vader daarentegen legde achter het stuur een onverschrokkenheid aan de dag die ons zijn hele leven lang heeft verbaasd. Hij moet minstens een dozijn engelbewaarders hebben gehad want tot echte brokken is hij nooit gekomen.

Terug naar het heden. Vergelijk deze nu eens met bijgaande foto welke ik aantrof in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Als er al een auto door het dorp reed kon de chauffeur daarvan zich permitteren de hele breedte van de weg tot zijn domein te rekenen.

Autorijden was toen een verpozing, een aangenaam tijdverdrijf. Een auto is tegenwoordig een verlengstuk van je lichaam. De voorste wielen zijn je voeten, de achterste wielen zijn je ellebogen en zoals we weten worden die niet altijd uit begrip voor de ander gebruikt.