In 1916 werd een Distributiewet aangenomen. Een dergelijke landelijke regeling was nodig, omdat ondanks het feit dat Nederland in de Wereldoorlog van 1914-1918 neutraal kon blijven ons land wel in economisch moeilijke omstandigheden kwam te verkeren. Er ontstond voor de bevolking in de loop van de oorlog schaarste aan met name levensmiddelen en brandstoffen.
De uitvoering van de meeste maatregelen op grond van de Distributiewet betreffende de levensmiddelenvoorziening gebeurde door de gemeentebesturen in opdracht van het Rijk. Te denken valt aan: vaststelling van maximumprijzen voor de verkoop in het klein, onteigening in geval van prijsopdrijving; inbezitneming van voorraden tarwe in de magazijnen of op schepen aangevoerd; aankoop van rogge ten behoeve der gecontroleerde verdeling, enz.
Hiernaast stonden maatregelen die de gemeentebesturen zelf aanvullend daarop namen.

De Distributiecommissie te Oud-Beijerland werd eind 1916 opgericht. Ze bestond uit: de burgemeester als voorzitter, drie leden en een ambtenaar van de secretarie als secretaris. Later werd ook nog een controleur-kassier aangewezen.
In 1917 werd door de gemeenteraad de Verordening tot distributie van levensmiddelen vastgesteld.
Niet alleen levensmiddelen werden gerantsoeneerd, maar ook brandstoffen, waarvoor een afzonderlijke Brandstoffencommissie in het leven werd geroepen.
De directe reden voor het in het leven roepen van de Distributiecommissie was het instellen van een Bureau tot distributie van levensmiddelen, later Distributiebedrijf genaamd, te Oud-Beijerland onder leiding van een directeur. Naast de directeur werd een directrice (?), magazijnmeester en later nog een kantoorbediende aangesteld. Als kantoor voor dit bureau werd gekozen voor lokalen in de timmerfabriek van P. Vink.