In 1947 werd vanuit het Ministerie van Binnenlandse Zaken een Bureau Rampenbestrijding en Burgerlijke Verdediging opgericht. In juni 1949 werd vanuit dit bureau aan de gemeenten verzocht een Hoofd Bescherming Burgerbevolking aan te stellen en een beschermingsplan in te dienen.¹ De organisatie die het archief heeft gevormd is ontstaan vanuit de landelijke invoering van de Wet Bescherming Bevolking uit 1952, waarin de vorm en taken van de Bescherming Bevolking (B.B.) werden uiteengezet. Hierin werd vastgesteld dat er een landelijk netwerk moest komen van Kringen die de bevolking op lokaal niveau moesten bescherming tegen rampen, zowel natuurrampen als een kernoorlog, en die mensen moesten voorlichten hoe ze zich hiertegen konden weren, zogenaamde civiele verdediging. Onderdelen van deze bescherming waren voorlichting voor zelfbescherming door burgers, blok- en wijkbescherming, bedrijfsbescherming door eigen personeel en bedrijfsbescherming van buitenaf.²