In 1654 werd op een stuk land genaamd de Keutelveenen een molen met houten scheprad geplaatst, die water uitsloeg op de Vaartweg. Deze Hoogeveense molen staat schuin tegenover de Lageveense molen (deze molen werd naar aanleiding van het graven van de trekvaart tussen Haarlem en Leiden verplaatst). In 1869 werd het houten scheprad vervangen door een ijzeren variant en drie jaar later volgden de ijzeren roeden. Rond 1924 werd er een hulpmotor in de molen geplaatst. Desondanks werd de polder nog (grotendeels) met windkracht bemalen. Na enkele jaren, rond 1930, werd er een nieuwe motor van het fabricaat Deutz in de molen geplaatst. In 1939 werd de molen opgeknapt volgens een ontwerp van A.J. Dekker, uit angst voor de oorlog en brandstofschaarste. De molen kwam de Tweede Wereldoorlog niet ongeschonden door. In 1945, raakte de molen beschadigd als gevolg van een bombardement.

In 1953 werd de motor vervangen door een petroleummotor van het fabricaat Buil. Een jaar later bleek deze al weer vervangen te zijn door een Deutz-motor. De molen werd in 1978 stilgezet ten behoeve van herstelwerkzaamheden, waarbij onder andere de dieselmotor werd vervangen door een elektromotor. Ook in 1985 en 2003 vonden er een grondige restauraties plaats. De molen is op 1 juli 2018 overgedragen aan de Rijnlandse Molenstichting. Tegenwoordig doet de molen dienst als hulp- en noodgemaal.

In 1652 werd er een wipmolen gebouwd aan het einde van de Wulpe of Maesloot, ten behoeve van de bemaling van de polder Hoogeweg. De molen werd in 1711 grotendeels vernieuwd, nadat er door storm schade was ontstaan. Het bovenhuis van deze wipmolen kreeg tijdens de herbouw een blauwe kleur, waardoor het soms de Blauwe molen werd genoemd (dit blijkt onder andere uit de polderrekeningen). Tegenwoordig is het bovenhuis zwart van kleur.

Ook in 1938 liep de molen stormschade op, waarbij de bovenas, roeden en een deel van het bovenhuis verloren gingen. Er volgden herstelwerkzaamheden, waarbij verschillende onderdelen uit andere molens werden gehaald (bijvoorbeeld uit de gesloopte molen van de Klinkenbergerpolder te Sassenheim). De bemalingstaak van de molen werd overgenomen door een dieselgemaal dat in 1959 naast de molen werd geplaatst. De molen bleef wel maalvaardig en diende als hulp- en noodgemaal. In 1961 werd de molen overgenomen door de Rijnlandse Molenstichting, die de molen diverse keren heeft laten restaureren, waaronder in 1966 en 1971.

In 1897 werd op de fundering van een oude wipmolen een nieuwe gebouwd, die water uitsloeg op het Noord Aa. Rond 1935 werd het scheprad vergroot, om tot een verbetering van de bemaling te komen. Bij de restauratie van de molen in 1963 werd het scheprad vervangen door een vijzel. In 1967 werd in de molen een elektrische bemalingsinstallatie geplaatst. Hoewel er op den duur ook een elektrisch gemaal naast de molen werd gebouwd, werd de polder grotendeels met windkracht bemalen. In 1976 werd de molen overgedragen aan de Rijnlandse Molenstichting, die het in 2018 liet restaureren.

Volgens het opschrift op de baard, werd deze molen al in 1783 gebouwd. Het gaat om een stenen grondzeiler met een ijzeren scheprad, die in eerste instantie de polder Kamphuizen bemaalde. De molen stond nabij Rijnsburg, langs de Rijnsburger Vliet (later het Oegstgeesterkanaal). In 1929 werd een elektromotor van het type Ericsson in de molen geplaatst. Na de Tweede Wereldoorlog raakte de molen buiten bedrijf. Hoewel het polderbestuur de molen bleef onderhouden, werd het pas rond 1980 weer in gebruik genomen.

Toen de polder opging in de polderafdeling Middengeest, viel de grond rondom de molen grotendeels in eigendom van de bloemenveiling Flora. Door de uitbreiding van het bedrijf werd de molen steeds meer ingebouwd. Het werd in augustus 1999 op kosten van Flora verplaatst naar de polder Elsgeest. Daarbij werd de molen overgedragen aan de Rijnlandse Molenstichting. Op 11 november 2000 werd de molen weer in gebruik gesteld. Tegenwoordig bemaalt het de polder als hulp- en noodgemaal.