In 1663 verscheen de historische beschrijving van Amsterdam van 0ffert Dapper. Zoals gebruikelijk bij dergelijke beschrijvingen was het boek zeer positief van toon. Volgens Dapper had Amsterdam slechts één gebrek dat kennelijk niet ongenoemd kon blijven: het stonk er als de hel. Uit de grachten van de bloeiende stad steeg de geur op van verrotting. In plaats van levende vissen dreven dode dieren ('krengen'), slachtafval, visafval, rottende groente en de inhoud van duizenden privaten, riolen en goten rond in de grachten. De vervuiling zorgde ervoor dat de lucht in de stad niet te harden was, ook niet naar 17e-eeuwse maatstaven. Volgens de vroedschap was de stank van het water zo erg, dat het zilverwerk en het goudleer ervan besloegen. Amsterdam was al op kilometers afstand te ruiken. Een andere auteur van een stadsbeschrijving, de Fransman Pierre Le Jolle, droeg zijn boek in 1666 op aan de zeer onopgevoede, zeer smerige, zeer lompe, zeer onzindelijke en zeer onbenullige heren modderwerkers en schoonmakers van de Amsterdamse grachten.
De stroming van de Amstel was niet sterk genoeg om de stadsgrachten goed te kunnen spuien omdat het verval te klein was.