Het zuiden van Holland strekte zich een eind in het huidige Noord-Brabant uit. Dat gebied ter weerszijden van het Hollands Diep transformeerde in de laatste acht eeuwen van een veenland, via een overstromingslandschap
vol geulen, slikken en gorzen, naar een agrarisch polderland met tegenwoordig zelfs zware industrie. Deze transformatie voltrok zich door de interactie tussen mens en natuur. Als het overstromingsproces en het bedijkingsproces op regionale schaal bekeken worden, rijst de vraag of het eigenlijk niet om één proces gaat. Vervolgens dringt de vraag zich op in welke mate dat proces gestuurd werd door natuurlijke krachten enerzijds en bedoelde of onbedoelde effecten van menselijk handelen anderzijds.
Onwillekeurig rijst de vraag in hoeverre zeespiegelstijging een rol speelde en of langgolvige economische cycli er iets mee te maken hebben. En: is dat polderland nu ‘Hollands’ of toch ‘Brabants’?