Door de eeuwen heen hebben we in Holland perioden van meer en minder water gekend. Meer water ging vaak samen met afname van land. In de nationalistische geschiedschrijving van de 19de en de eerste helft van de 20ste eeuw werden perioden van landverlies als zwarte bladzijden in de vaderlandse geschiedenis gezien. De strijd met het water had iets heroïsch. Landverliezen betekenden nederlagen. Landwinst werd juist zeer positief beoordeeld, als overwinningen op de woeste natuur. Het was treffend dat perioden van grote landtoename en beheersing van het water, de 17de eeuw (de droogmakerijen), en de 19de eeuw (de Haarlemmermeer, de IJpolders, en de afdamming van de Zuiderzee) samenvielen met perioden van economisch herstel na een oorlog en met de opbouw van een eigen identiteit: de Republiek na de Opstand, en daarna de nationale staat na Napoleon. Ook na de Tweede Wereldoorlog vond zo’n opgaande beweging plaats van economisch herstel, opbouw van nationale identiteit en grote waterwerken (de Deltawerken).