"Menno is Zaterdag met verlof thuis geweest. Hij droeg voor 't eerst de strepen en nestels van Korporaal bij de mil. Politie," schrijft Willem Hielkema, niet zonder trots, over één van zijn zoons. Het is 6 mei 1940, vier dagen voor de Duitse inval. "De uniform stond hem zoo kranig. Gefotografeerd. 's Avonds om twintig over zeven, na weinig gegeten te hebben, afscheid van hem genomen." Willem Hielkema, hoofdredacteur van het Friesch Dagblad, beschrijft in zijn dagboek de eerste maanden van de oorlog, als hij wacht op een bericht van zoon Menno, die in juni 1940 eindelijk ongedeerd thuiskomt. Daarna zal Hielkema het moeilijk krijgen. Aanvankelijk is hij pro-Duits vanwege zijn Fries nationalistische instelling. Als groot kenner van de Friese geschiedenis, waarover hij geregeld in de krant schrijft, hoopt hij dat de Friese cultuur onder Duits bewind behouden blijft en versterkt wordt. Al gauw wordt hij in zijn woonplaats Leeuwarden als collaborateur gezien, maar de situatie blijkt gecompliceerd. Zijn echtgenote, uit de Friese Woudstreek, is overtuigd socialist en een zoon zit in het verzet. Hielkema blijkt geschokt door het optreden van de bezetter tegenover de joden en andere minderheden. De sfeer thuis in de Spoorstraat raakt gespannen. Maar zover is het nog niet als Willem op zaterdag 11 mei 1940 een stadswandeling maakt met zijn dochter Els: "Tegenover Amicitia op ’t Ruiterskwartier zagen we, de Wirdumerdijk afkomende - wat een stille, doode stad! Geen licht brandt, alle winkels en café's dicht, bijna geen mensch op straat en dat op Zaterdagavond 9 uur! ''t Lijkt je eigen stad niet,' zegt Els. 'Net een droom.' En zoo is het. Een droom, geen werkelijkheid. Moeder gaat vroeg naar bed. Els gaat op de divan liggen. Atze en ik spelen een potje schaak." In juli 1944 maakt Willem Hielkema een eind aan zijn leven.

"Menno is Zaterdag met verlof thuis geweest. Hij droeg voor 't eerst de strepen en nestels van Korporaal bij de mil. Politie," schrijft Willem Hielkema, niet zonder trots, over één van zijn zoons. Het is 6 mei 1940, vier dagen voor de Duitse inval. "De uniform stond hem zoo kranig. Gefotografeerd. 's Avonds om twintig over zeven, na weinig gegeten te hebben, afscheid van hem genomen." Willem Hielkema, hoofdredacteur van het Friesch Dagblad, beschrijft in zijn dagboek de eerste maanden van de oorlog, als hij wacht op een bericht van zoon Menno, die in juni 1940 eindelijk ongedeerd thuiskomt. Daarna zal Hielkema het moeilijk krijgen. Aanvankelijk is hij pro-Duits vanwege zijn Fries nationalistische instelling. Als groot kenner van de Friese geschiedenis, waarover hij geregeld in de krant schrijft, hoopt hij dat de Friese cultuur onder Duits bewind behouden blijft en versterkt wordt. Al gauw wordt hij in zijn woonplaats Leeuwarden als collaborateur gezien, maar de situatie blijkt gecompliceerd. Zijn echtgenote, uit de Friese Woudstreek, is overtuigd socialist en een zoon zit in het verzet. Hielkema blijkt geschokt door het optreden van de bezetter tegenover de joden en andere minderheden. De sfeer thuis in de Spoorstraat raakt gespannen. Maar zover is het nog niet als Willem op zaterdag 11 mei 1940 een stadswandeling maakt met zijn dochter Els: "Tegenover Amicitia op ’t Ruiterskwartier zagen we, de Wirdumerdijk afkomende - wat een stille, doode stad! Geen licht brandt, alle winkels en café's dicht, bijna geen mensch op straat en dat op Zaterdagavond 9 uur! ''t Lijkt je eigen stad niet,' zegt Els. 'Net een droom.' En zoo is het. Een droom, geen werkelijkheid. Moeder gaat vroeg naar bed. Els gaat op de divan liggen. Atze en ik spelen een potje schaak." In juli 1944 maakt Willem Hielkema een eind aan zijn leven.

"Menno is Zaterdag met verlof thuis geweest. Hij droeg voor 't eerst de strepen en nestels van Korporaal bij de mil. Politie," schrijft Willem Hielkema, niet zonder trots, over één van zijn zoons. Het is 6 mei 1940, vier dagen voor de Duitse inval. "De uniform stond hem zoo kranig. Gefotografeerd. 's Avonds om twintig over zeven, na weinig gegeten te hebben, afscheid van hem genomen." Willem Hielkema, hoofdredacteur van het Friesch Dagblad, beschrijft in zijn dagboek de eerste maanden van de oorlog, als hij wacht op een bericht van zoon Menno, die in juni 1940 eindelijk ongedeerd thuiskomt. Daarna zal Hielkema het moeilijk krijgen. Aanvankelijk is hij pro-Duits vanwege zijn Fries nationalistische instelling. Als groot kenner van de Friese geschiedenis, waarover hij geregeld in de krant schrijft, hoopt hij dat de Friese cultuur onder Duits bewind behouden blijft en versterkt wordt. Al gauw wordt hij in zijn woonplaats Leeuwarden als collaborateur gezien, maar de situatie blijkt gecompliceerd. Zijn echtgenote, uit de Friese Woudstreek, is overtuigd socialist en een zoon zit in het verzet. Hielkema blijkt geschokt door het optreden van de bezetter tegenover de joden en andere minderheden. De sfeer thuis in de Spoorstraat raakt gespannen. Maar zover is het nog niet als Willem op zaterdag 11 mei 1940 een stadswandeling maakt met zijn dochter Els: "Tegenover Amicitia op ’t Ruiterskwartier zagen we, de Wirdumerdijk afkomende - wat een stille, doode stad! Geen licht brandt, alle winkels en café's dicht, bijna geen mensch op straat en dat op Zaterdagavond 9 uur! ''t Lijkt je eigen stad niet,' zegt Els. 'Net een droom.' En zoo is het. Een droom, geen werkelijkheid. Moeder gaat vroeg naar bed. Els gaat op de divan liggen. Atze en ik spelen een potje schaak." In juli 1944 maakt Willem Hielkema een eind aan zijn leven.

"Menno is Zaterdag met verlof thuis geweest. Hij droeg voor 't eerst de strepen en nestels van Korporaal bij de mil. Politie," schrijft Willem Hielkema, niet zonder trots, over één van zijn zoons. Het is 6 mei 1940, vier dagen voor de Duitse inval. "De uniform stond hem zoo kranig. Gefotografeerd. 's Avonds om twintig over zeven, na weinig gegeten te hebben, afscheid van hem genomen." Willem Hielkema, hoofdredacteur van het Friesch Dagblad, beschrijft in zijn dagboek de eerste maanden van de oorlog, als hij wacht op een bericht van zoon Menno, die in juni 1940 eindelijk ongedeerd thuiskomt. Daarna zal Hielkema het moeilijk krijgen. Aanvankelijk is hij pro-Duits vanwege zijn Fries nationalistische instelling. Als groot kenner van de Friese geschiedenis, waarover hij geregeld in de krant schrijft, hoopt hij dat de Friese cultuur onder Duits bewind behouden blijft en versterkt wordt. Al gauw wordt hij in zijn woonplaats Leeuwarden als collaborateur gezien, maar de situatie blijkt gecompliceerd. Zijn echtgenote, uit de Friese Woudstreek, is overtuigd socialist en een zoon zit in het verzet. Hielkema blijkt geschokt door het optreden van de bezetter tegenover de joden en andere minderheden. De sfeer thuis in de Spoorstraat raakt gespannen. Maar zover is het nog niet als Willem op zaterdag 11 mei 1940 een stadswandeling maakt met zijn dochter Els: "Tegenover Amicitia op ’t Ruiterskwartier zagen we, de Wirdumerdijk afkomende - wat een stille, doode stad! Geen licht brandt, alle winkels en café's dicht, bijna geen mensch op straat en dat op Zaterdagavond 9 uur! ''t Lijkt je eigen stad niet,' zegt Els. 'Net een droom.' En zoo is het. Een droom, geen werkelijkheid. Moeder gaat vroeg naar bed. Els gaat op de divan liggen. Atze en ik spelen een potje schaak." In juli 1944 maakt Willem Hielkema een eind aan zijn leven.