"Tulpen in de winter" is een getypt relaas van de Amsterdammer C.P. Staalman (1901-1986) over de leefomstandigheden in de Hongerwinter, met speciale aandacht voor de tulp: "Als een bijdrage tot de geschiedenis van de tulp in de moderne tijd moge hier vermeld worden dat in de oorlogsjaren de tulp voor velerlei doeleinden op voedselgebied werd verwerkt". In de winter van 1944-1945 "kochten centrale keukens, inkoopcombinaties van banken, openbare instellingen, onderwijsinstellingen e.d. de nog aanwezige voorraden op, daar gebleken was dat de tulp gekookt in combinatie met aardappel zeer wel te eten was en een betrekkelijk hooge voedingswaarde had - al moest er matig gebruikt van worden (1/3 tulp, 2/3 aardappel), anders volgden er darmstoornissen". Staalman gaat er in de Hongerwinter vaak op uit om "te ruilen" bij de boeren in Noord-Holland: "Goede voedingsmiddelen waren niet te bemachtigen: boter, vet of spek, vleesch, olie slechts te verkrijgen bij de boeren door ruiltransacties, waarbij juweelen, gouden tientjes, effecten, linnenkastuitrustingen, bontmantels, costuums etc. van eigenaar wisselden. Groote boeren wenschten tenslotte nog uitsluitend te ruilen tegen goudgerande waren. Hun kasten puilden uit". Onbeschrijflijk is de ellende in de hoofdstad in die laatste maanden van de oorlog: "Restaurants waren practisch alle gesloten. De nood was zeer hoog gestegen. In Amsterdam was de nood zoo groot dat er zelfs geen hout was om doodskisten te timmeren en de lijken in genaaid en masse begraven werden. Op datum van dit schrijven (eind maart 1945) staan 1000 doden boven aarde, waarbij sommige lijken reeds 3 weken op begraven wachten. Wegens gebrek aan transport en personeel kunnen deze lijken niet bewaard worden. De inertie der menschen is bovendien zeer groot. Men laat de boel de boel". C.P. Staalman, een niet onverdienstelijk amateur-aquarellist, laat bij zijn overlijden een aantal stadsgezichten van Amsterdam in oorlogstijd na.

"Tulpen in de winter" is een getypt relaas van de Amsterdammer C.P. Staalman (1901-1986) over de leefomstandigheden in de Hongerwinter, met speciale aandacht voor de tulp: "Als een bijdrage tot de geschiedenis van de tulp in de moderne tijd moge hier vermeld worden dat in de oorlogsjaren de tulp voor velerlei doeleinden op voedselgebied werd verwerkt". In de winter van 1944-1945 "kochten centrale keukens, inkoopcombinaties van banken, openbare instellingen, onderwijsinstellingen e.d. de nog aanwezige voorraden op, daar gebleken was dat de tulp gekookt in combinatie met aardappel zeer wel te eten was en een betrekkelijk hooge voedingswaarde had - al moest er matig gebruikt van worden (1/3 tulp, 2/3 aardappel), anders volgden er darmstoornissen". Staalman gaat er in de Hongerwinter vaak op uit om "te ruilen" bij de boeren in Noord-Holland: "Goede voedingsmiddelen waren niet te bemachtigen: boter, vet of spek, vleesch, olie slechts te verkrijgen bij de boeren door ruiltransacties, waarbij juweelen, gouden tientjes, effecten, linnenkastuitrustingen, bontmantels, costuums etc. van eigenaar wisselden. Groote boeren wenschten tenslotte nog uitsluitend te ruilen tegen goudgerande waren. Hun kasten puilden uit". Onbeschrijflijk is de ellende in de hoofdstad in die laatste maanden van de oorlog: "Restaurants waren practisch alle gesloten. De nood was zeer hoog gestegen. In Amsterdam was de nood zoo groot dat er zelfs geen hout was om doodskisten te timmeren en de lijken in genaaid en masse begraven werden. Op datum van dit schrijven (eind maart 1945) staan 1000 doden boven aarde, waarbij sommige lijken reeds 3 weken op begraven wachten. Wegens gebrek aan transport en personeel kunnen deze lijken niet bewaard worden. De inertie der menschen is bovendien zeer groot. Men laat de boel de boel". C.P. Staalman, een niet onverdienstelijk amateur-aquarellist, laat bij zijn overlijden een aantal stadsgezichten van Amsterdam in oorlogstijd na.

"Tulpen in de winter" is een getypt relaas van de Amsterdammer C.P. Staalman (1901-1986) over de leefomstandigheden in de Hongerwinter, met speciale aandacht voor de tulp: "Als een bijdrage tot de geschiedenis van de tulp in de moderne tijd moge hier vermeld worden dat in de oorlogsjaren de tulp voor velerlei doeleinden op voedselgebied werd verwerkt". In de winter van 1944-1945 "kochten centrale keukens, inkoopcombinaties van banken, openbare instellingen, onderwijsinstellingen e.d. de nog aanwezige voorraden op, daar gebleken was dat de tulp gekookt in combinatie met aardappel zeer wel te eten was en een betrekkelijk hooge voedingswaarde had - al moest er matig gebruikt van worden (1/3 tulp, 2/3 aardappel), anders volgden er darmstoornissen". Staalman gaat er in de Hongerwinter vaak op uit om "te ruilen" bij de boeren in Noord-Holland: "Goede voedingsmiddelen waren niet te bemachtigen: boter, vet of spek, vleesch, olie slechts te verkrijgen bij de boeren door ruiltransacties, waarbij juweelen, gouden tientjes, effecten, linnenkastuitrustingen, bontmantels, costuums etc. van eigenaar wisselden. Groote boeren wenschten tenslotte nog uitsluitend te ruilen tegen goudgerande waren. Hun kasten puilden uit". Onbeschrijflijk is de ellende in de hoofdstad in die laatste maanden van de oorlog: "Restaurants waren practisch alle gesloten. De nood was zeer hoog gestegen. In Amsterdam was de nood zoo groot dat er zelfs geen hout was om doodskisten te timmeren en de lijken in genaaid en masse begraven werden. Op datum van dit schrijven (eind maart 1945) staan 1000 doden boven aarde, waarbij sommige lijken reeds 3 weken op begraven wachten. Wegens gebrek aan transport en personeel kunnen deze lijken niet bewaard worden. De inertie der menschen is bovendien zeer groot. Men laat de boel de boel". C.P. Staalman, een niet onverdienstelijk amateur-aquarellist, laat bij zijn overlijden een aantal stadsgezichten van Amsterdam in oorlogstijd na.

"Tulpen in de winter" is een getypt relaas van de Amsterdammer C.P. Staalman (1901-1986) over de leefomstandigheden in de Hongerwinter, met speciale aandacht voor de tulp: "Als een bijdrage tot de geschiedenis van de tulp in de moderne tijd moge hier vermeld worden dat in de oorlogsjaren de tulp voor velerlei doeleinden op voedselgebied werd verwerkt". In de winter van 1944-1945 "kochten centrale keukens, inkoopcombinaties van banken, openbare instellingen, onderwijsinstellingen e.d. de nog aanwezige voorraden op, daar gebleken was dat de tulp gekookt in combinatie met aardappel zeer wel te eten was en een betrekkelijk hooge voedingswaarde had - al moest er matig gebruikt van worden (1/3 tulp, 2/3 aardappel), anders volgden er darmstoornissen". Staalman gaat er in de Hongerwinter vaak op uit om "te ruilen" bij de boeren in Noord-Holland: "Goede voedingsmiddelen waren niet te bemachtigen: boter, vet of spek, vleesch, olie slechts te verkrijgen bij de boeren door ruiltransacties, waarbij juweelen, gouden tientjes, effecten, linnenkastuitrustingen, bontmantels, costuums etc. van eigenaar wisselden. Groote boeren wenschten tenslotte nog uitsluitend te ruilen tegen goudgerande waren. Hun kasten puilden uit". Onbeschrijflijk is de ellende in de hoofdstad in die laatste maanden van de oorlog: "Restaurants waren practisch alle gesloten. De nood was zeer hoog gestegen. In Amsterdam was de nood zoo groot dat er zelfs geen hout was om doodskisten te timmeren en de lijken in genaaid en masse begraven werden. Op datum van dit schrijven (eind maart 1945) staan 1000 doden boven aarde, waarbij sommige lijken reeds 3 weken op begraven wachten. Wegens gebrek aan transport en personeel kunnen deze lijken niet bewaard worden. De inertie der menschen is bovendien zeer groot. Men laat de boel de boel". C.P. Staalman, een niet onverdienstelijk amateur-aquarellist, laat bij zijn overlijden een aantal stadsgezichten van Amsterdam in oorlogstijd na.