Dagboek van Utrechter Cornelis Stolker (1926-2005) over tewerkstelling op stations in Duitsland en bij de Duitse, meerdere chemische bedrijven onder zich hebbende, organisatie IG Farben. In januari 1945 wordt de achttienjarige Cornelis tewerkgesteld in wat tegenwoordig de Duitse deelstaat Hessen is. Op 11 januari vertrekt hij uit Utrecht: ‘9 uur gemeld op het Vredenburg. 12 uur afgemarcheerd naar Tivoli waar wij om 5 uur 1 Kuch kregen (de soep waren wij misgelopen) en om kwart over 5 marcheerden wij naar het postkantoor, daar tot 7 uur gewerkt en toen met 52 man in een goederenwagon geduwd, wat moeilijk ging omdat het erg donker was en het station door bombardementen aardig stuk.’ Dagen later arriveert men in het Duitse plaatsje Wildflecken bij een Lager: ’Een stenen gebouw met 44 man. Onder de luizen. Met godsdienstwaanzinnigen, halve gekken, straatboeven. Wij kregen 1 snee brood met aardappelsalade en zijn toen maar gaan slapen.’ Vanaf het stadje Hilders reist men dagelijks per goederentrein naar nabijgelegen stations. Het is winter. Men moet wissels schoonmaken, sneeuw scheppen en ruimen, zand strooien als het ’s nachts gesneeuwd heeft. Een maand later volgt tewerkstelling in de nabijgelegen plaats Jossa: ‘s Morgens met de trein van half 7 ernaartoe, na om 5 uur opgestaan te zijn, daar weer begonnen met banen uitgraven, bielsen sjouwen, rails aandragen, aanleggen, etc. Toen wij om 6 uur klaar waren, zijn we in Jossa brood gaan bedelen. ’s Avonds was de trein 2 uur over tijd, zodat wij over tienen pas thuis kwamen en na het avondeten gauw naar bed gingen.’ Op 6 april wordt men door de Amerikanen bevrijd. Over een barakkenkamp in Rhön Leverkusen, tijdens de moeizame terugtocht naar huis, schrijft Cornelis: ‘‘s Avonds kregen we zuurkoolsoep met maden die we geweigerd hebben, en waarvoor wij andere soep kregen + een sigaar.’

Dagboek van Utrechter Cornelis Stolker (1926-2005) over tewerkstelling op stations in Duitsland en bij de Duitse, meerdere chemische bedrijven onder zich hebbende, organisatie IG Farben. In januari 1945 wordt de achttienjarige Cornelis tewerkgesteld in wat tegenwoordig de Duitse deelstaat Hessen is. Op 11 januari vertrekt hij uit Utrecht: ‘9 uur gemeld op het Vredenburg. 12 uur afgemarcheerd naar Tivoli waar wij om 5 uur 1 Kuch kregen (de soep waren wij misgelopen) en om kwart over 5 marcheerden wij naar het postkantoor, daar tot 7 uur gewerkt en toen met 52 man in een goederenwagon geduwd, wat moeilijk ging omdat het erg donker was en het station door bombardementen aardig stuk.’ Dagen later arriveert men in het Duitse plaatsje Wildflecken bij een Lager: ’Een stenen gebouw met 44 man. Onder de luizen. Met godsdienstwaanzinnigen, halve gekken, straatboeven. Wij kregen 1 snee brood met aardappelsalade en zijn toen maar gaan slapen.’ Vanaf het stadje Hilders reist men dagelijks per goederentrein naar nabijgelegen stations. Het is winter. Men moet wissels schoonmaken, sneeuw scheppen en ruimen, zand strooien als het ’s nachts gesneeuwd heeft. Een maand later volgt tewerkstelling in de nabijgelegen plaats Jossa: ‘s Morgens met de trein van half 7 ernaartoe, na om 5 uur opgestaan te zijn, daar weer begonnen met banen uitgraven, bielsen sjouwen, rails aandragen, aanleggen, etc. Toen wij om 6 uur klaar waren, zijn we in Jossa brood gaan bedelen. ’s Avonds was de trein 2 uur over tijd, zodat wij over tienen pas thuis kwamen en na het avondeten gauw naar bed gingen.’ Op 6 april wordt men door de Amerikanen bevrijd. Over een barakkenkamp in Rhön Leverkusen, tijdens de moeizame terugtocht naar huis, schrijft Cornelis: ‘‘s Avonds kregen we zuurkoolsoep met maden die we geweigerd hebben, en waarvoor wij andere soep kregen + een sigaar.’

Dagboek van Utrechter Cornelis Stolker (1926-2005) over tewerkstelling op stations in Duitsland en bij de Duitse, meerdere chemische bedrijven onder zich hebbende, organisatie IG Farben. In januari 1945 wordt de achttienjarige Cornelis tewerkgesteld in wat tegenwoordig de Duitse deelstaat Hessen is. Op 11 januari vertrekt hij uit Utrecht: ‘9 uur gemeld op het Vredenburg. 12 uur afgemarcheerd naar Tivoli waar wij om 5 uur 1 Kuch kregen (de soep waren wij misgelopen) en om kwart over 5 marcheerden wij naar het postkantoor, daar tot 7 uur gewerkt en toen met 52 man in een goederenwagon geduwd, wat moeilijk ging omdat het erg donker was en het station door bombardementen aardig stuk.’ Dagen later arriveert men in het Duitse plaatsje Wildflecken bij een Lager: ’Een stenen gebouw met 44 man. Onder de luizen. Met godsdienstwaanzinnigen, halve gekken, straatboeven. Wij kregen 1 snee brood met aardappelsalade en zijn toen maar gaan slapen.’ Vanaf het stadje Hilders reist men dagelijks per goederentrein naar nabijgelegen stations. Het is winter. Men moet wissels schoonmaken, sneeuw scheppen en ruimen, zand strooien als het ’s nachts gesneeuwd heeft. Een maand later volgt tewerkstelling in de nabijgelegen plaats Jossa: ‘s Morgens met de trein van half 7 ernaartoe, na om 5 uur opgestaan te zijn, daar weer begonnen met banen uitgraven, bielsen sjouwen, rails aandragen, aanleggen, etc. Toen wij om 6 uur klaar waren, zijn we in Jossa brood gaan bedelen. ’s Avonds was de trein 2 uur over tijd, zodat wij over tienen pas thuis kwamen en na het avondeten gauw naar bed gingen.’ Op 6 april wordt men door de Amerikanen bevrijd. Over een barakkenkamp in Rhön Leverkusen, tijdens de moeizame terugtocht naar huis, schrijft Cornelis: ‘‘s Avonds kregen we zuurkoolsoep met maden die we geweigerd hebben, en waarvoor wij andere soep kregen + een sigaar.’

Dagboek van Utrechter Cornelis Stolker (1926-2005) over tewerkstelling op stations in Duitsland en bij de Duitse, meerdere chemische bedrijven onder zich hebbende, organisatie IG Farben. In januari 1945 wordt de achttienjarige Cornelis tewerkgesteld in wat tegenwoordig de Duitse deelstaat Hessen is. Op 11 januari vertrekt hij uit Utrecht: ‘9 uur gemeld op het Vredenburg. 12 uur afgemarcheerd naar Tivoli waar wij om 5 uur 1 Kuch kregen (de soep waren wij misgelopen) en om kwart over 5 marcheerden wij naar het postkantoor, daar tot 7 uur gewerkt en toen met 52 man in een goederenwagon geduwd, wat moeilijk ging omdat het erg donker was en het station door bombardementen aardig stuk.’ Dagen later arriveert men in het Duitse plaatsje Wildflecken bij een Lager: ’Een stenen gebouw met 44 man. Onder de luizen. Met godsdienstwaanzinnigen, halve gekken, straatboeven. Wij kregen 1 snee brood met aardappelsalade en zijn toen maar gaan slapen.’ Vanaf het stadje Hilders reist men dagelijks per goederentrein naar nabijgelegen stations. Het is winter. Men moet wissels schoonmaken, sneeuw scheppen en ruimen, zand strooien als het ’s nachts gesneeuwd heeft. Een maand later volgt tewerkstelling in de nabijgelegen plaats Jossa: ‘s Morgens met de trein van half 7 ernaartoe, na om 5 uur opgestaan te zijn, daar weer begonnen met banen uitgraven, bielsen sjouwen, rails aandragen, aanleggen, etc. Toen wij om 6 uur klaar waren, zijn we in Jossa brood gaan bedelen. ’s Avonds was de trein 2 uur over tijd, zodat wij over tienen pas thuis kwamen en na het avondeten gauw naar bed gingen.’ Op 6 april wordt men door de Amerikanen bevrijd. Over een barakkenkamp in Rhön Leverkusen, tijdens de moeizame terugtocht naar huis, schrijft Cornelis: ‘‘s Avonds kregen we zuurkoolsoep met maden die we geweigerd hebben, en waarvoor wij andere soep kregen + een sigaar.’