De Oranjesluizen bij Amsterdam. We zien de buitendeuren IJsselmeerzijde, Buiten IJ.
En de bekende bel voor als het mistig was; nu een monument.
In de sluis een tjalk uit de jaren 1960-1970.

Verhaal van Piet Kamp:
Vroeger daar vaak geschut, soms wekelijks, en als kind zijnde voelde je altijd een bepaalde spanning als je in de sluis lag voor dat je het IJsselmeer op ging. Toen nog één geheel. Urk, Marken (Schokland al niet meer) waren toen nog eilanden. Alleen de Noordoost polder en Wieringer polder waren er. Dus het was voor Nederlandse begrippen een groot water. Vanaf Amsterdam was het voor ons 6 uur varen en voor vele nog langer eer je in de Lemmer was en met wind was er altijd een vervelende golfslag op het IJsselmeer; korte hoge golven. Dus voor je de sluis uitvoer werd er nog van alles zeevast gesjord, de dekkleden getrokken, en nog extra keggen bij geslagen. Alle losse dingen opgeruimd en de motor nog even extra nakijken en smeren. In de roef werd ook alles opgeruimd. Over het servicegoed werden handdoeken gelegd zodat het niet door elkaar rammelde of omver ging met de slingeren. Want vooral als je leeg was had je daar veel last van. Deed je dat niet had je enkel nog scherven en dat bracht niet altijd geluk. Moeder boos op Pa, waarom was hij ook niet blijven liggen net als de anderen die verwaaid lagen in Amsterdam of de Lemmer. Antwoord van Pa: ' het kan makkelijk', maar je slingerde je eigen ongans! De niet bekende schippers maakte nog even een praatje van waar moet je naar toe en of het wel kon met wind. Maar wat vooral was of ze achter je aan mochten varen wat betekende dat je er ook wat snelheid betref een beetje rekening met elkaar hield. Het was ook niet zonder risico. Zo zijn er in de tijd toch aardig wat schepen in de problemen gekomen en nu zeker met de pleziervaart die het vaak onderschatten.