De Wilhelminabrug is een stalen brug over de rivier de Maas in de Nederlandse stad Maastricht. De Wilhelminabrug is, na de Sint Servaasbrug, de tweede brug voor wegverkeer en, na de spoorbrug, de derde oeververbinding in deze stad. Ze werd gebouwd in de jaren 1930-1932 naar een ontwerp van toenmalig Rijksbouwmeester Gustav Cornelis Bremer. De nieuwe brug werd betrekkelijk snel gebouwd; van mei 1930 tot april 1932. Lang mocht Maastricht niet genieten van haar nieuwe brug. Op 10 mei 1940, slechts acht jaar na de opening, werd op last van de Nederlandse legerleiding de stalen overspanning opgeblazen. De Duitse opmars had hier niet veel door te lijden; reeds op 13 mei was er al een noodbrug over de geslagen bres geplaatst. Op 14 september werd de definitieve noodbrug in gebruik genomen. Het in 1944 terugtrekkende Duitse leger ging veel rigoureuzer te werk. Op 13 september, slechts één dag voor de bevrijding van Maastricht, bliezen de Duitsers de brug op. In tegenstelling tot de Sint Servaasbrug die slechts beperkt beschadigd werd, werd de Wilhelminabrug volledig verwoest; alleen de pijlers staken nog boven water uit. Op 15 december van hetzelfde jaar werd evenwel een door de geallieerden gebouwde betonnen noodbrug in gebruik genomen.In tegenstelling tot de Sint Servaasbrug liet de reparatie van de Wilhelminabrug lang op zich wachten. Pas in de jaren 1957-1960 werd de brug herbouwd, echter niet in de oorspronkelijke vorm. Het stalen gedeelte over het inmiddels gedempte kanaal en de vijf stenen bogen werden vervangen door drie stalen overspanningen. Hierdoor kwam een aantal pijlers te vervallen evenals de natuurstenen bas-reliëfs. Set van 5 opnames.