Tijdens sloopwerkzaamheden op de locatie van de huidige universiteitsbibliotheek zijn twee proefsleuven aangelegd. Eén in het noordelijke deel van het terrein (noord-zuid georiënteerd) en één in het westelijke deel (oost-west georiënteerd). In beide zijn de resten van de Broerkerk (gebouwd vóór 1253) en de Sint Martinuskerk (1895) aangetroffen. Daarnaast zijn bij sloopwerkzaamheden elders op het terrein enkele waarnemingen verricht en is er vondstmateriaal verzameld.

Bodemopbouw
De natuurlijke ondergrond bestond uit keileem (in beide proefsleuven op 2,68m +NAP) en mogelijk keizand. In de aantekeningen van de begeleiding wordt gesproken over uit okerkleurig (dek)zand en/of groengrijs zand, gevolgd door zwarte grondlagen met puin. Onder de gesloopte bebouwing langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat was sprake van een ophoging van mestlagen (mogelijk 14e-15e eeuw) die direct op het dekzand voorkwamen.

Sporen/structuren
Er zijn funderingsresten aangetroffen van onder meer het Minnebroederklooster, het koor van de Broerkerk, de kloostermuur, mogelijk een kerkhof en een huis langs de Oude Kijk in ’t Jatstraat (17e eeuw). Ook zijn een mestkuil en een beerkelder gevonden.
De noordelijke gevel bleek grotendeels op en deels ten noorden van de middeleeuwse funderingen te zijn gebouwd. De grondverbetering onder de middeleeuwse fundering bestond uit een laag zand direct op het keileem, gevolgd door een laag puin. Deze opvolging van lagen herhaalde zich nog enkele keren en werd afgesloten door een laag leem waarop de fundering stond.
Het puin bestond uit schelpkalk en halve kloostermoppen. Ten zuiden van de fundering (binnen de oude Sint Martinuskerk/Broerkerk) lag op het keileem een zwarte laag die tot 1,2m dik was. Verder zuidelijk van de noordelijke fundering zijn vijf stiepen aangetroffen van de Sint Martinuskerk. Deze stonden op een grondverbetering van vulzand direct op het keileem.

Bij een verbouwing van de kelder is de natuurlijke ondergrond van geel dekzand waargenomen. Daarop lag een donkergrijze laag, gevolgd door een pakket zwarte humeuze grond. De bovenste lagen bestonden uit puin met daarop geel vulzand waarop de vloer van de voormalige kelder lag.
In de kelder was een aantal kleine stiepen aanwezig. De keldervloer bleek te bestaan uit platgelegde bakstenen (zogenaamde rooswinkels) op een ondergrond van vette grijze klei. De funderingen aan de zuid-, west- en noordzijde dateerden uit circa 1900.

Van de aard en datering van eventueel vondstmateriaal is verder niets bekend.

De natuurlijke ondergrond bestond uit (zeer nat) dekzand. Daarop lag een laag donkergrijs humeus zand (mogelijk een oude bouwvoor), gevolgd door een humeus bandje en daarboven een pakket egaal zwarte grond met puin. In het westelijke deel was verder sprake van een leemlaag met daarop een laag houtskool/steenkool.
Naast delen van de voormalige bebouwing uit de 19e eeuw zijn ook delen van funderingen en opvolgende vloeren (plavuizen/kloostermop) van drie oudere huisjes aangetroffen (datering 16e/17e eeuw). Sommige vloeren waren verbrokkeld en enkele vloeren in het achterhuis van huis nr.3 waren sterk verzakt.
Huis nr. 3 bleek te zijn aangelegd op een fundering van hergebruikte kloostermoppen waaronder een montant (een verticaal onderdeel van een (bak)stenen raam). Bij de resten van het achterhuis van huis nr. 3 is tegen de achtergevel een groot, met puin gevuld haardgat waargenomen. De achtergevel zelf was opgebouwd uit hele ‘rooswinkels’ en bleek veel zwaarder te zijn uitgevoerd dan de bijbehorende zijmuren. Onder de vloeren zijn onder meer een met kalk en puingruis dichtgegooide kelder en een kuil aangetroffen. Ten noorden van de achtergevel bevonden zich een uit ijsselsteentjes opgemetselde hemelwaterbak en een afvalkuil (datering 18e eeuw). Bij huis nr. 2 is aan de oostzijde het restant van een haard waargenomen. Deze bestond uit in visgraadpatroon gelegde ‘ijsselsteentjes’.
Bij het aanleggen van een bodemprofiel tot op de vaste ondergrond werd vastgesteld dat aan de zuidkant sprake was van een naar het zuiden toe aflopend talud. Dit is alleen in het oostelijke deel van het terrein waargenomen. Mogelijk betreft het de resten van een voormalige sloot. In de onderste grondlagen zijn verder geen sporen meer aangetroffen.
Uit meerdere grondlagen en sporen is vondstmateriaal verzameld zoals een fragment van een majolica bord (circa 1600) en ijzer(?)slakken die onder één van de vloeren in huis nr. 1 vandaan kwamen.

Uit meerdere waarnemingen in de straat is gebleken dat de natuurlijke ondergrond bestond uit keileem/keizand (ter hoogte van nr. 78) en (grijs) dekzand/keizand (ter hoogte van nrs. 57, 55, 45-47, 39 en 36-38). Op deze ondergrond volgden afwisselende lagen bruin-grijs/grijs-bruin zand van humeuze of mestige aard. Soms werden deze afgewisseld met lagen keien, mest, zand met grind of zand.
Ter hoogte van nr.91 werd tot circa 2m beneden het huidige straatniveau een laag zwarte humeuze grond met klei, puinresten en bot aangetroffen die leek op de vulling van een voormalige (stads)gracht. Ter hoogte van nr. 57, 53 en 45-47 lag op het dekzand/keizand een laag keien en ter hoogte van nr. 39 een laag mosselschelpen. Vermoedelijk waren dit de resten van oude wegdekken. Dit was mogelijk ook het geval ter hoogte van nr.53, 39, 72, 66, 36-38 en 34-36 waar op hogere niveaus sprake was van lagen keien of zand, gevolgd door een laag humeuze of mestige grond.
Ter hoogte van nr. 45-47 is (vermoedelijk onder een oud wegdek) een kuil waargenomen die in het dekzand was ingegraven. Ook ter hoogte van nr. 53 was sprake van een kuil die in de natuurlijke ondergrond was ingegraven en die, gezien de diepte, onder het oude wegdek moet hebben gelegen.
Nabij nr. 82 en bij nr. 76 zijn restanten van muren aangetroffen waarvan de muur bij nr. 76 onderin bestond uit een rij kopsekant gerichte bakstenen waarop bakstenen in afwisselend kop-strek-kop-strek (zogenaamd ‘Vlaams verband’) waren gelegd. De bakstenen waren van een groot formaat (27,5x14x6,5cm).
Verder zijn uit verschillende grondlagen vondsten verzameld. Hiervan zijn geen dateringen bekend.