Na de sloop van Het Tehuis (Lutkenieuwstraat 13), is het terrein onderzocht op archeologische resten. Het oudste voorwerp dat daarbij is aangetroffen is een vuurstenen pijlpunt uit de vroege bronstijd. De oudste sporen van menselijke activiteit ter plaatse betreffen enkele greppels, kuilen en paalgaten uit de (late) ijzertijd. Waarschijnlijk was destijds sprake van bewoning in de directe omgeving.
Uit de Romeinse tijd dateert een aantal ploegkrassen en een bouwvoor die wijzen op een gebruik als akker. Aan het einde van deze periode of aan het begin van de vroege middeleeuwen stond op de zuidwestelijke deel van het terrein een woonstalboerderij. Ook uit de vroege middeleeuwen dateren enkele greppels en ploegkrassen die wijzen op akkergebruik. Tegen het einde van de vroege middeleeuwen werden verkavelingssloten aangelegd waarvan de oriëntatie overeenkwam met de huidige. Ook begon er vanaf dat moment een es te vormen.
Uit het begin van de late middeleeuwen dateert een vermoedelijke schuur en een aantal waterputten en –kuilen. Deze wijzen op de aanwezigheid van één of twee erven op deze plek. In de 13e-14e eeuw stond op het zuidwestelijke deel van het terrein mogelijk een voorloper van een zogenaamd ‘Drents hallenhuis’. Iets later, in de 14e-15e eeuw, gevolgd door een (bakstenen) gebouw midden op het terrein.
Vanaf het einde van de 15e eeuw worden de eerste (bakstenen) gebouwen langs de Lutkenieuwstraat gebouwd. Deze werden later vervangen door een kaatsbaan die op zijn beurt in de 17e eeuw werd opgedeeld in afzonderlijke huisjes waarvan de laatsten in de 20e eeuw zijn gesloopt.