Binnen het grootste deel van het plangebied bestaat de bodem uit veen op dekzand. Ten oosten van de Middelberterweg zijn twee depressies aangetroffen. Naar de aard van de vulling en de datering van het veen zijn deze geduid als een pingoruïne en een mogelijke pingoruïne. Uit de datering van het veen van de pingoruïne blijkt dat deze voor 11.300 BC is vernat.
Binnen vrijwel het gehele plangebied komt veen voor. Het hoogstgelegen dateerbare veen buiten de pingoruïne dateert uit 4600 BC (vroeg neolithicum). Uit datering van het veen op de flanken van de Hunze blijkt dat het delen van het veen rond midden-neolithicum en tot een hoogte van ca. 3 m –NAP verslagen en weer afgezet zijn. Of er sprake is geweest van grootschalige, vlakdekkende erosie in het rivierdal is onbekend en het hoeft dus niet te betekenen dat in dit gebied geen archeologische resten meer zijn te verwachten. Vanaf het midden-neolithicum nam de invloed van de zee toe en is klei afgezet. Uit dateringen van de kleiafzettingen in de oostelijke helft van het Hunzedal (knooppunt bij Kielerbocht) blijkt deze sedimentatie tussen 2800 BC. en ca. 800 BC. te hebben plaatsgevonden. In het uiterste noordwesten heeft deze sedimentatie zich vanuit het Hunzesysteem opgebouwd tot oeverwallen. In het zuidwestelijk deel is een geul van het Hunzesysteem aangetroffen (datering onbekend).
Aanbeveling verwachtingszones:
In het algemeen wordt voor alle verwachtingszones (zie kaartbijlage 3) met een hoge archeologische verwachting streven naar behoud aanbevolen. Indien dit niet mogelijk is geldt onderstaand advies.
Voor de verwachtingszones met een hoge archeologische verwachting wordt afhankelijk van de aard en omvang van de ingreep archeologisch onderzoek aanbevolen bij ingrepen dieper dan 30 cm. Voor verwachtingszones met een lage archeologische verwachting én hoog bij aantreffen zandkopjes wordt afhankelijk van de aard en omvang van de ingreep archeologisch onderzoek aanbevolen bij ingrepen dieper dan 100 cm.