(citaat 'Inleiding:) De stadsplattegrond van Haubois uit circa 1643 staat bekend om een zeer
gedetailleerde en waarheidsgetrouwe weergave van de gebouwen in de binnenstad
van Groningen.1 Uiteraard wordt de kaart hierbij niet als zaligmakend
beschouwd, maar keer op keer blijkt Egbert Haubois het toch bij het juiste eind
te hebben gehad. Maar niet alleen tekende Haubois pakhuizen en dwarshuizen
in de binnenstad, ook werd aandacht besteed aan andere elementen zoals
schepen op het water, hijskranen op de kades en waterputten in binnentuinen.
In deze binnentuinen staan vaak boompjes aangegeven, soms zijn bleekvelden
te herkennen, en ook moesbedden zijn weergegeven. In het huizenblok
tussen de Oude Boteringestraat en de Oude Kijk in ’t Jatstraat bijvoorbeeld
zijn twee (binnen)hoven getekend, met bleekvelden waarop de hemdjes en de
broekjes van de kinderen van het R0ode Weeshuis te drogen liggen in de zon,
maar aan de noordkant zijn er ook moesbedden te herkennen Opvallend is dat op de kaart van Haubois veel groen in de stad aanwezig is.
Het lijkt wel of het (zogenaamde en) hippe ‘stadstuinieren’ van de laatste jaren
helemaal niet nieuw is. En dat is het waarschijnlijk ook niet. In de stedelijke
gebieden werd in de 16e en 17e eeuw volop getuinierd en dan betrof dat waarschijnlijk
vooral moestuinen. Dit is niet alleen zichtbaar in Groningen, maar
eigenlijk in alle Noord-Europese steden. Na de 17e eeuw verdwenen de meeste
moestuinen uit het centrum en kwamen ze meer aan de rand van de stad
te liggen, natuurlijk op vruchtbare plekken. In Groningen betekende dit dat
hooggelegen zandgronden op de Hondsrug ten noorden en ten zuiden van de
stad in gebruik werden genomen. Voor Leeuwarden gold in die tijd hetzelfde.
Op de kaart van Pieter Feddes van Harlingen uit 1622 liggen de meeste tuintjes
binnen de stad. In 1750 worden volgens de kaart van Covens en Mortier de
gronden ten zuidwesten van de stad (’t Saey landt) ook in gebruik genomen.'