Nynke van Hichtum, het pseudoniem van kinderboekenschrijfster Sjoukje Bokma de Boer, leidt een mooi leven met Pieter Jelles Troelstra. Ze houden beiden van literatuur en poëzie, totdat Troelstra gefascineerd raakt door het socialisme en hij wil dat Nynke de rol van huisvrouw op zich neemt. Dit valt haar echter zwaar en zij besluit tot een scheiding, iets wat begin 20e eeuw niet gebruikelijk was.

Bron: Wikipedia (https://nl.wikipedia.org/wiki/Nynke)

`Romantiek op de schaats en een scheet onder het bidden` noemde Hans Beerekamp in NRC Handelsblad deze driedelige serie, een poging tot het maken van een soort Nederlandse HEIMAT (1984 van Edgar Reitz). Het eerste deel begint in het Friese Lemmer, anno 1949. Heerschop leeft er met zijn familie in een gesloten gemeenschap aan de Zuiderzee. De dromen, fantasieën en ontwakende seksualiteit van de veertien-jarige botsen met de dagelijkse realiteit. Als de dood (van een verre grootvader en een lief buurmeisje) zich voor het eerst in zijn leven aandient zoekt hij troost in de afgedankte vuurtoren van het dorp, de geheime plek waar tieners mijmeren over het leven. In het tweede deel wordt Heerschop verliefd op de onbereikbare notarisdochter en componeert hij voor haar een serenade op zijn trompet. Tuinman, zijn vader, die sleepbootkapitein hoopte te worden, wordt gepasseerd door het gekonkel van de dominee en de ouderlingen. In het derde en laatste deel doet het `echte` leven zijn intrede met de terugkeer van zijn broer uit Nederlands- Indië. Heerschops eerste bezoek aan Amsterdam confronteert hem met zijn roeping, de klassieke muziek. De invloed van Federico Fellini`s AMARCORD (1973) zal niemand ontkennen, ook Verhoeff niet die zijn jeugdherinneringen zelf opschreef zonder er meteen een autobiografie van te maken. Het melodramatische wordt door de ironiserende toon weggeveegd. Knap vakwerk, door en door Hollands, maar vaak ontroerend en steeds oprecht menselijk. Het scenario is van regisseur Verhoeff. Het camerawerk is van Paul van den Bos.

Bron: VPRO (https://www.vpro.nl/cinema/films/film~486327~de-vuurtoren~.html)

Filmopname fan foto’s út in album. Benammen swart/wyt foto’s, mar ek in pear kleurefoto’s. Op de eftergrûn is – frij sêft – muzyk te hearren. It binne foto’s fan bern, folwoeksenen (âldelju), de pleats, Tsjêbbe op redens, hynders, Tsjêbbe yn de begjin jierren fan syn dichterskip (mei in hiel soad hier).

Earst sitte se noch te kofjedrinken. Tsjêbbe fertelt dat er ea ris staazje rûn hat yn in twadde klasse dêr’t in hiel soad tige leauwigen sieten. It katolisisme stie foar harren gelyk oan it heidendom. Ek fertelt Tsjêbbe oer in man yn Ljouwert dy’t tocht dat er Jezus wie. De man soe oer it wetter rinne en is dêrby ferstoarn. Dêrnei geane se nei de studio (yn in soarte fan kafee) fan Omrop Limboarch. Ek dêr wurdt earst wer kofjedronken. Ferfolgens in stikje opname by de húskes. Tsjêbbe draacht oan de oare kant fan de doar, op it húske, in gedicht foar. Ferfolgens folget in stikje ynterview. Tsjêbbe fertelt oer de ûntwikkeling fan it Frysk. Dan sit der wer in stikje sûnder lûd yn. Dernei wat livemuzyk en kafeepetearen. Dan folget it echte ynterview. Tsjêbbe wurdt frege oft hy him besibbe fielt oan de bline Bernlef. ‘Ik voel mij aan alle dichters verwant’ is it beskie. Fierder wurdt hy frege nei syn blinens, de fisualiteit, en oersettingen yn it Nederlânsk. Oer wat der ferlern giet by oersettingen yn it Nederlânsk: ‘de muziek van de taal’. De twilûden yn it Frysk, geane ferlern yn de Nederlânske oersetting. Ferfolgens draacht Tsjêbbe in fragmint foar fan it gedicht De krûk.