Tsjêbbe boartet earst mei in bern: ‘boerenpaard, herenpaard, damespaard’. Dêrnei sitte Tsjêbbe en Benno op in idyllysk plakje yn de tún en hawwe se it oer de Nederlânske oersetting fan 13 gedichten foar in bondel. Benno sil dy foar Tsjêbbe oersette. Dat wol sizze: Benno ken gjin Frysk. Tsjêbbe hat de gedichten fierhinne yn it Nederlânsk oerset, mar kin der net in poëtysk goed Nederlânsk gedicht fan meitsje. Benno helpt mei dy lêste stap. Se prate in soad oer ‘wat bedoelst yn it Frysk’ en ‘hoe seist dat yn it Nederlânsk’. Der is ien gedicht dat Benno net begrypt. Hy kin dêrom ek net samar in oersetting fan meitsje. Tsjêbbe hat bewust net foar in twatalich Frysk/ Nederlânske oersetter keazen, want dy komme yn it Nederlânsk net los fan it Frysk. Troch foar Benno Barnard te kiezen en dêrmei gear te wurkjen, slagget dat wol. Boppedat moat it neffens Tsjêbbe troch in dichter oerset wurde, en net troch in oersetter dy’t net dichtet. Benno fynt himsels net de oanwiisde man om de oersetting fan Tsjêbbe syn wurk te fersoargjen, mar Tsjêbbe fynt dat Benno dêr krekt wol de goeie persoan foar is. Neffens Benno is Tsjêbbe ferneamd om syn libbene poëzijfoardracht (út needsaak, troch syn blinens) mei de klam op de klank. By Tsjêbbe is alles ‘heviger’, de klank en de kleur. Dêrnei binne der opnamen makke yn it stêdhûs fan Brussel. Tsjêbbe sinjearret syn dichtbondels. Hy fertelt wer oer de jeep mei de tekst ‘always ready’ út it gedicht It doarp always ready.

Dizze opnamen binne makke by Felix Meritis, ynternasjonaal ontmoetingplak foar keunstners, wittenskippers, kulturele ûndernimmers en politisy, oan de Keizersgracht yn Amsterdam. Tsjêbbe wurdt (yn it Nederlânsk) frege wat in Faderpaard no eins is. Dêrnei: foardracht gedicht Faderpaard. Nei de foardracht folget in petear mei Tsjêbbe oer benammen de taal. Sa komt bygelyks nei foaren dat Tsjêbbe ek wolris Nederlânske gedichten skreaun hat. Hy draacht ien foar (oer Adam, Eva, goudreinet). Hy beklammet dat hy yn it Frysk in oare gefoelswearde hat as yn it Nederlânsk. Oer syn fermindere gesichtsfermogen seit er dat de waarnimming troch oare sintugen yn syn holle ferbylde wurdt. Hy fertelt dat hy út in orale tradysje komt: syn heit mocht graach ferhalen fertelle (flesse op tafel, pet efteroer en nim de tiid). Dêrnei folget in optreden fan Tsjeard Bruinja, mei in flamingodûnseres. Yn it skoft sinjearret Tsjêbbe syn bondels. Hy fertelt dat hy der tsjinoan seach om Nederlânsk te praten. Nei it skoft twa ferskes fan Nynke Laverman.

Earst sitte se yn de ‘Vliehors Expres’: in grutte giele frachtwein dy’t minsken in ein de Flyhors op bringt. Ienkear dêr fynt Tsjêbbe de romte wer sa moai. Se petearje wat, mar dat wurdt wat oerstimd troch razende bern op de eftergrûn. Tsjêbbe stapt wat op de Flyhors om. Op de efterbân fan de frachtwein stiet in gedicht útkerve dat op it strân in ôfdruk efterlit. De Flyhors is foar Tsjêbbe in foarm fan essinsje, fan it wêzen. It is in yntinsiteit fan it waarnimmen. Se krije it oer De leginde fan it ljocht. Dêr komme ‘jachtfleantugen’ yn foar, dy’t dan tafalligerwize op dat stuit oerfleane. De weromreis mei de Flyhors Ekspres is sûnder lûdsopname. Dan geane se wer mei de boat werom nei de fêstewâl. Tsjêbbe draacht it gedicht De Schalmei fan Slauerhoff foar. Verhoeff freget wêrom’t Tsjêbbe yn it Frysk dichtet. Hy hat dan wol Nederlânsk studearre, mar it Frysk sit tichter by syn gefoel en dichtsjen is basearre op gefoel. Tsjêbbe kin syn eigen wurk dan ek net hielendal yn it Nederlânsk oersette. Nederlânske oersetting en fan syn gedichten wurde perfeksjonearre troch oersetter/dichter Benno Barnard.

Tsjêbbe sit yn de dunen. Verhoeff freget him nei it dichtsjen, nei wat dat foar him betsjut. Tsjêbbe seit dat er dêrmei in ferhaal kwyt wol. Tsjêbbe hat in hekel oan definiearjende poëzy. Dichtsjen dogge jo net om de wrâld te ferklearjen (dêr binne oare dissiplines foar, as filosofy), mar om wat yn josels op te roppen. Tsjêbbe fynt dat in gedicht iepenbliuwe moat, iepen foar eigen ynterpretaasje. Hoewol’t minsken tinke dat hy allinnich hiele lange gedichten skriuwt, hat er ek koarte gedichten skreaun. Tsjêbbe fertelt in anekdoate oer Joast Halbertsma, dat er it hinnefoer bedobbe: ‘wy moatte der wat foar dwaan, dan sy ek’. Hettinga fynt ekspresje yn in lânskip hiel wichtich. Dat fielt hy yn it iepen lânskip om Burchwert hinne, mar ek op Flylân c.q. by de kust. Dreamerij is hiel wichtich yn syn poëzy: it is in reservoir fan bylden. Hoewol’t Tsjêbbe net sa’n soad sjocht, brûkt hy wol altyd de fisuele yndrukken fan doe’t hy noch wol sjen koe. (sjen vs. waarnimming). Tsjêbbe praat net graach oer syn blinens, hy fynt dat in fersmelling. It is gjin boarne foar syn dichterskip, sa’t minsken wol tinke (krekt as helje alle dichters harren ynspiraasje út it libbensleed). Ek fynt er dat je om it gedicht te begripen ynearsten neat oer de dichter hoege te witten. Verhoeff freget wat de see foar Tsjêbbe betsjut. It komt wer op de romtlikens. Dat Tsjêbbe in soad fotografyske termen yn syn gedichten brûkt hat, hat wol te krijen mei syn fermindere gesichtsfermogen. Verhoeff freget oft Tsjêbbe him no bylden yn de holle hellet. Hoe sjocht hy syn bern bygelyks? Hy hat se wol sjen kind doe’t se noch lyts wienen. No’t syn sicht minder wurden is, groeie de bern yn syn holle wol mei. Ek beskriuwings fan oaren oer hoe’t eat der útsjocht, ûnderstypje de byldfoarming yn syn tinzen.