Wilhelmus Mulder is gedoopt op 23 november 1726 te Borne, als zoon van Herman Mulder en Euphemia Knuif. Na zijn voltooide studies van voorbereiding hoorde hij aanvankelijk de lessen der godsgeleerdheid bij de paters Jezuïeten in Sint Pauwel te Münster en kreeg bij zijn vertrek van daar op 9 september 1753 het getuigschrift mee. Tegen het einde van dezelfde maand vertrok hij naar Douay, om er in de kweekschool ter voortplanting des geloofs zijne studie te vervolgen, maar kreeg er in januari van 1754 een bloedspuwing. Niettemin bleef hij zijne studies voortzetten en had het geluk op 21 september 1754 te Atrecht uit handen van Joannes de Bonneguise, bisschop aldaar, de mindere orden in het subdiakenaat te ontvangen, terwijl hij op 29 maart van het volgende jaar door dezelfde bisschop te Atrecht tot diaken werd gewijd. Daar echter zijne kwaal hem bleef vervolgen, kwam hij met verlof van Zijne Excellentie den Nuntius in juli 1755 naar huis terug. Niettemin werd hij op 20 september 1755 te Münster in de Minnebroederskerk door Franciscus Bernardus Verbeek, wijbisschop van Tebeste, tot priester gewijd. Hij kwam in de tweede week van den Advent als tweede kapelaan bij heer J. Mulders, pastoor op den Hemen bij Raalte, en deed er op zaterdag 13 december voor de eerste maal dienst. Nadat zijn ziekelijke pastoor op 7 mei 1756 gestorven en nog in dezelve maand was opgevolgd door den gewezen pastoor van Deventer, Willibrordus Joannes Kok, die zich metterwoon binnen Raalte kwam vestigen, herhaalden zich de aanvallen der kwaal van zijn kapelaan en riepen dezen hem op 15 september 1756 naar een beter leven. Zijn stoffelijk overschot werd in de groote kerk te Raalte bijgezet.