neergestort vliegtuigje ophalen. De piloot overleefde het niet en het andere bemanningslid werd overgebracht naar een veldhospitaal. Een paar dagen later werd hij ingezet bij een theeplantage, dat hij moest gaan bezetten. Daarna werd hij ingezet bij een theeplantage om die te beveiligen. Bij aankomst stond de boel al gedeeltelijk in brand. Ze zaten daar een paar dagen volledig afgesloten van de anderen en konden allen noodrantsoenen eten. Daarom gingen ze op kippenjacht en hebben die gebraden in een pan. Bij die theeplantage hebben ze lange tijd gezeten. In september 1949 was er een vulkaanuitbarsting en zat alle thee onder vulkanische as.
Het contact met het thuisfront ging via brieven, veel brieven. Na bijna een jaar dienstplicht kreeg hij 5 dagen verlof en mocht hij naar Batavia, waar zijn neef woonde. Dat was daar een aangenaam leven zonder de ontberingen van het leven op een buitenpost. Het was daar een totaal ander leven dan op de buitenposten. Met de trein ging hij terug naar Semarang, dat kon nog net, want er was veel sabotage in die tijd.
Met het thuisfront schreef en ontving hij veel brieven. Ook liepen er soms contacten via de Wereldomroep, zodat hij het thuisfront kon toespreken. Of via een grammofoonplaat die men elkaar zond werd er nieuws en wederwaardigheden uitgewisseld. Gedurende enige tijd dat hij op de theeplantage was, kon hij ging berichten ontvangen omdat de wegen waren geblokkeerd. De fabriek werd zo nu en dan ook beschoten vanaf de omliggende heuvels. Eén soldaat (Pas) is daarbij om het leven gekomen. De theefabriek wekte zelf haar elektriciteit op, met behulp van een waterrad dat draaide op water dat van de heuvels afstroomde.
Op een keer moest hij mee om een Hollandse dame te begeleiden naar een optreden die door het Newin werd verzorgd. Voor die klus waren erg veel vrijwilligers omdat ze allemaal graag die dame wilden begeleiden. Soms liep hij patrouilles op de plantages of door de kampongs.
Op 10 augustus 1949 was er

afgegaan doordat een wild zwijn het mijnenveld was in gelopen.
Na veertien dagen op een ‘buitenpost’ mocht hij meestal een week naar het basiskamp in Djokjakarta om wat uit te rusten. Op een gegeven moment werd Djokjakarta ‘vrijgegeven’ aan de Indonesiërs. In die regio zaten de meeste opstandelingen, ploppers en permuda’s. Zijn compagnie is toen teruggetrokken naar Samarang. De samenwerking met Indonesiërs kwam toen geleidelijk op gang en het materiaal van het Nederlandse leger werd ook geleidelijk overgedragen.
Op een gegeven moment sneuvelde één van de pioniers uit zijn bataljon, doordat die op een trekbom met zijn carrier terecht kwam. Hij is toen op de begrafenis van die collega geweest en dat was indrukwekkend. Dat maakte hem in het begin ook voorzichtiger in zijn werk, maar geleidelijk sleet dat weer. Juist in het begin van 1949 zijn er veel Nederlandse militairen gesneuveld door hinderlagen en trekbommen.
Als militair (pionier) heeft hij zelf ook meerdere keren zo’n trekbom onschadelijk gemaakt. Hij zag dan dat de grondstructuur wat anders was; hij veegde grond er om heen schoon zodat de bom zichtbaar werd. Het spannendste moment was de bom onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen.
Op een gegeven moment was hij gelegerd in een voormalig concentratie kamp voor vrouwen. Dat was wel bijzonder. Hij denkt dat er veel achtergebleven Japanners later in dienst zijn getreden van de TNI. Daar hadden ze als Nederlandse militairen behoorlijk last van.
Achteraf denkt hij wel dat ook het optreden van Nederlandse militairen wel anders had gekund. Men behandelde ploppers op een manier waarvan hij nu achteraf denkt: ‘was dat nodig om mensen zo te behandelen’. Ook zag hij bij Toetang lijken van Indonesiërs drijven in de kali die door eigen mensen waren omgebracht omdat ze verdacht werden van heulen met de Nederlanders.
De aankondiging van het bestand was voor hem wel wat teleurstellend. Het Nederlandse leger was niet verslagen,

aankomst moest hij direct wacht lopen bij het logegebouw en vechten tegen de slaap. Het was er aardedonker.
Tijdens een andere wacht hoorde hij de gehele nacht geritsel in de bomen. Hij wist niet wat het was en bij het aanbreken van de dag bleek dat er een aap aan een ketting in de boom zat. Zijn eerste vuurcontact was tijdens een nachtelijke wachtdienst bij de officiersmess. Midden inde nacht werd hij beschoten door opstandelingen. Hij vuurde terug en kroop daarna onder de heg door om in veiligheid te komen. Op dat moment werd hij bijna door eigen vuur neergeschoten omdat de kok dacht dat er een opstandeling door heg kwam kruipen. De bataljonscommandant kon net op tijd ingrijpen.
Eén van zijn taken was gesaboteerde verbindingskabels te herstellen. Iedere dag ging een kabelploeg op weg naar de plek waar kabels waren gesaboteerd. Men trok dan de bushbush in en repareerde de kabels. Vaak was dat in gevaarlijk gebied. Als deelnemer aan de kabelploeg heeft hij echter nooit tegenstand ondervonden. Het was alsof er een engel op je schouder zat, aldus de het Goossen. Er is nooit enig vuurcontact geweest.
Het grootste gevaar voor troepenverplaatsingen en patrouilles was de trekbom (vergelijkbaar met de latere bermbom) die in hinderlagen waren geplaatst. Hij had gehoopt bij de tweede politionele actie meer ingezet te worden maar dat was niet het geval.
Hij had naast zijn wapen altijd twee handgranaten op zak. Ook ’s nachts was het wapen altijd binnen handbereik en ging mee onder de klamboe. De handgranaten werden dan uit veiligheidsoverwegingen gedemonteerd.
Op een vrije dag wordt hij in een tram in Batavia door een zakkenroller overvallen. Hij grijpt de dader bij zijn keel en brengt hem naar het dichtstbijzijnde politiebureau en daar wordt proces-verbaal opgemaakt.
Tijdens de overdracht was hij ziek (een soort dysenterie) en lag hij van november 1949 tot februari 1950 in het hospitaal in Semarang. Men kon eerst niet achterhalen wat er aan de

Semarang als dochter van Willem Remeus en Sopini. Willem had een Nederlandse vader, wiens familie oorspronkelijk uit Veere Zeeland kwam, en een Indonesische moeder. Hij had de gedeeltelijke leiding over een plantage waarvan de eigendom in Nederlandse handen lag. Willem had meerdere vrouwen, waaronder Sopini, waarbij hij kinderen had. Moeder had dan ook verschillende halfbroers en halfzusters.
Willem was mohammedaan, Moeder is katholiek opgevoed vanwege de materiele voordelen die de kerk in ruil hiervoor bood.
De geboortedatum van Moeder staat niet vast (13 juli 1925). Omdat Willem Remeus kinderen bij meerdere vrouwen had en volgens de Nederlandse wet polygamie verboden was moest er tussen de geboorte van de kinderen minimaal 9 maanden liggen en werden er wel eens onjuiste geboortedata opgegeven.
Moeder is vermoedelijk omstreeks 1944 verhuisd van Bodja naar Batavia om als verpleegster te gaan werken in het Tjikini hospitaal. Zij was toen ongeveer 18 jaar.


Verkeringsperiode

Tijdens de opname van Vader in 1948 in het ziekenhuis in Batavia hebben Vader en Moeder elkaar ontmoet, hij was soldaat en patiënt, zij was verpleegster. Hun verkeringsperiode speelde zich af tegen de achtergrond van een koloniale guerrillaoorlog en duurde ruim een jaar. Batavia was relatief veilig maar in de binnenlanden was dat niet het geval. Zij gingen regelmatig naar het strand (Vader had de bren mitrailleur dan bij zich), uit eten en naar de bioscoop, maar vanwege de oorlog was er vermoedelijk geen echt uitgangsleven. Uit de verhalen die Vader en Moeder uit die tijd hebben verteld hebben we van hun verkeringsperiode het beeld overgehouden dat er sprake was van een bijzondere liefdesrelatie. Indische vrouwen zagen vaak op tegen blanke mannen (tuan blanda), zo ook Moeder die helemaal weg was van Vader (een knappe grote blonde man). Vader was helemaal in de ban van Moeder (een mooie, exotische ingetogen vrouw). Haar rustige en bescheiden karakter paste goed bij

muskieten.
De bush was bijna ondoordringbaar en drukkend warm. Van boven uit gezien was het net een bloemkoolveld. De mensen woonden in paalwoningen in kampongs. Onderweg kwamen ze soms plaatselijke bevolking tegen en eenmaal troffen ze ook een schooltje aan.
Eenmaal wilden de koelies, die de bagage droegen, niet verder omdat ze op voor hen vijandelijk gebied. Koelies kregen één gulden per dag, maar ze wisten niet wat ze met geld moesten doen. Bij tante Mack gingen Johan en zijn maten regelmatig eten.
In het najaar 1958 kreeg hij bericht dat hij weer naar huis mocht. Hij verzamelt een aantal souvenirs en allerlei schelpen die hij meeneemt naar huis. Via Japan en Stavanger vliegt hij naar Nederland. Hij komt aan op Schiphol en vervolgens met de taxi naar huis.

Soerabaja terugkwam. Na enige tijd hebben ze de Engelse militairen die daar ook waren, afgelost. In kampongs in de omgeving van Soerabaja heeft hij ca één jaar verbleven. Regelmatig was er vuurcontact met de opstandelingen en namen ze ook opstandelingen krijgsgevangen. De omstandigheden waren erg primitief, auto’s moesten ze zelf zien te verwerven door oude auto’s op te knappen. De eerste zware mitrailleur (een Bren) hebben ze buitgemaakt op de vijand. Van nabij maakte hij het sneuvelen van meerdere militairen mee.
Tijdens patrouilles en bezoeken aan kampongs werden regelmatig opstandelingen gevangen genomen. Heidekamp weigerde om ongewapende mannen dood te schieten maar zijn luitenant schoot hen zonder pardon dood. Eenmaal is Heidekamp gewond geraakt; het was gelukkig slechts een vleeswond aan zijn arm en na een week werd hij weer ontslagen uit het ziekenhuis. Hij moest zelf zijn vervoer verzorgen terug naar zijn bataljon.
Eind 1947 kwam de eerste politionele actie. Daarbij heeft hij Malang bezet gehouden; er was behoorlijk veel verzet in Malang. Vanuit Malang ging hij op patrouille en bij terugkomst had een bevriende Javaan vaak vers fruit op hun bed gelegd. Van zijn verloofde ontving hij heel veel post; die post was voor hem erg belangrijk. Vanuit Malang is hij in september 1948 naar huis gegaan. Eerst naar Lawang, een dorp in de buurt van Malang, en na zes weken naar Nederland. Aankomst in Rotterdam en daarna met de bus naar huis. Er stond een ereboog voor hem klaar, daarna kon het normale leven weer beginnen.
Eénmaal, in 1981, is hij met zijn vrouw terug geweest in Indonesië

schip aan. Ze werden ondergebracht in Nissenhutten en opnieuw ingedeeld. Wat zijn taak als administrateur daar was, dat kan hij zich niet meer herinneren.
De jaarwisseling 1949/1950 werd gevierd in het Slockerhuis (Nieuw Guinea). In de omgeving werden nog overblijfselen van het Amerikaanse leger gevonden. Met ene Gideon (een inlander) ging hij door het oerwoud naar het dorpje waar Gideon vandaan kwam. Hij zag onderweg naar dat dorpje ook een gevecht tussen twee witte kakatoes; na enige uren kwamen ze aan in het dorpje aan en werd ontvangen door de dorpsoudste. Het dorp lag aan het Santanimeer en daar hebben ze een jonge krokodil gevangen en gegeten. De dorpsoudste bood hem een vrouw aan voor de nacht, maar daarvan wilde hij geen gebruikmaken. Hij sliep die nacht op een tampatje. De volgende dag kreeg hij ervan langs van zijn kapitein, want de tocht was gevaarlijk wegens slangen en wilde varkens.
Het grootste deel van zijn militaire tijd heeft hij doorgebracht s in Nieuw Guinea als administrateur. Daar krijgt hij van Overste Vriesman het bericht dat zijn vader is overleden (april 1950). Die middag maakte hij een lange wandeling langs het strand en daarmee begint een chaotische periode in zijn diensttijd. Hij mag vervroegd terug naar Nederland en wordt ontheven van actieve dienst. Op dat moment weet hij nog niet wanneer hij terug kan. Hij wordt meerdere keren overgeplaatst en moet zich dan melden, maar men weet dan vaak niet af van zijn komst. Hij wordt van het kastje naar de muur gestuurd; hij denkt vanwege de administratieve problemen die er waren bij de overdracht van Indië naar Indonesië. Waarschijnlijk na interventie van Prins Bernhard kon hij met een Noors schip vanuit Batavia naar Nederland repatriëren. Uiteindelijk komt hij pas eind oktober 1950 thuis. Hij voelt zich verantwoordelijk voor zijn moeder en zijn jongere broer. Bij thuiskomst in Zwolle ontbrak de gebruikelijke ereboog maar wel een lijst van de gulle gaven die de straatbewoners had

hij niet mee. Wel moet hij een keer een motor koerier vervangen verteld hij, de vorige is tegen een stalen spandraad van de vijand aangereden en daardoor dodelijk gewond.

Verder gaat hij nog een paar keer mee als bijrijder, bij koeriersdiensten.



Er moeten na de overdracht zaken worden overgedragen, dat staat in het bestand. Omdat een overzicht niet aanwezig is, of wordt weggewerkt, werkt dit illegale zaken in de hand.

Veel wordt onderhands verkocht aan de altijd voor handel geïnteresseerde Chinezen, maar ook wel aan anderen.

Geert heeft verkering met een half Chinees/Javaans meisje en haar vader is wel geïnteresseerd in de draaibank die in de garage staat. Bij aflevering op het bestemde adres ziet Geert daar nog wat officieren die ook handel staan af te rekenen. Hij is dus duidelijk niet de enige die wat probeert te verdienen.

De leger motoren van de koeriers staan wel op de lijst voor overdracht aan de TNI. Dit doet toch wel pijn en uit wraak worden alle zuigerveren verwijderd voor de overdracht. Zo zal de TNI er geen plezier aan beleven.

Een soldaat geeft uit medelijden een paar goede schoenen aan een Javaanse medewerker die altijd maar op blote voeten moet lopen.

Deze echter is het gewend op blote voeten te lopen en ziet de schoenen als handel, hij verkoopt ze.

De soldaat, toch al op van de zenuwen door de chaos die er overal weer heerst, ziet dat hij zijn schoenen niet aanheeft. Hij roept hem bij zich en geeft hem de opdracht; de schoenen terug of hij weg. De jongen geeft vol angst toe dat hij ze heeft verkocht. Geert ziet dan dat deze zonder pardon wordt neergeschoten.

Dit gebeurt in Garud en hier vind ook een bestorming van inlanders plaats. Op de berichten dat Nederland de bezetting zal opheffen neemt een man of veertig de wapens, bamboesperen, knuppels, messen enz., op en zal de legerplaats bestormen.

De bewakers raken in paniek en schieten op de amok makende menigte. Deze lopen

deze uitspraak en het feit dat ze geen rijbewijs hebben gekregen in Nederland.

Verder had men hun vergeten een wapen te geven, dat kregen ze pas in Soerakarta.



De aanpassing aan de tropen is vrijwel ongemerkt verlopen, ook al omdat ze 23 dagen onderweg zijn en geleidelijk hebben kunnen wennen. Hij viert zijn 21e verjaardag in de tropen.

Ze gaan eerst naar het doorgangskamp Makassan bij Batavia en vandaar met de trein naar Semarang waar ze in een oud bankgebouw worden gestationeerd. Ze zijn daar blij met de nieuwe chauffeurs, maar A houd ook hier zijn poot stijf, hij is geen chauffeur. Ook de toezegging dat dat hier in Indië helemaal geen bezwaar is dat je geen rijbewijs hebt, werkt niet. De motivatie is, in Nederland geen rijbewijs toegekend, dan in Indië ook geen chauffeur.

Ze zijn nu nog maar met zijn tweeën, omdat de rest van het peloton geleidelijk op diverse plekken mensen hebben vervangen. Ze worden nu op transport gesteld met een konvooi naar Djokja en Soerakarta en treffen daar een stadgenoot, ook een Kamper jongen. Die zegt dat ze wel met hem in de wagen kunnen meerijden, maar ze moeten zich eerst melden bij de konvooi commandant. Als ze dan in de 3-tonner klimmen klinkt van alle kanten: Hé, jongens, waar is jullie geweer???

Er wordt smakelijk gelachen als ze vertellen dat ze dat helemaal nog niet hebben.

Het konvooi staat diverse keren stil, waarschijnlijk trekbommen en beschietingen. Omdat ze in de middengroep zitten hebben ze daar niet veel van gemerkt.

Het is al na de 2e Politionele Actie als ze naar Soerakarta (Solo) gaan, daar ziet A afgebrande gebouwen, kale afgebrande vlaktes, ruïnes. Hij gaat nu daadwerkelijk ingezet worden en iemand vervangen die naar huis mag. Ze krijgen nu eindelijk ook hun wapen.

Ze gaan naar het 1e en 2e Verzorgingspeloton en komen in een villawijk die bewoond wordt door Nederlandse militairen, hier worden ze gestationeerd.

Hier in deze buurt heeft

makkelijker doelwit.

Henk herinnert zich dat ze in diverse soorten onderkomens hebben gezeten. Soms in nishutten, opgezet door de Genie, maar ook wel in bestaande en verlaten woningen, scholen of andere gebouwen. Ze slapen op hun tampatjes, opvouwbare veldbedden die op kleine pootjes een eindje van de grond staan. Ze hebben nog wel eens last van termieten of kleine miertjes.

Henk moet ook patrouillelopen, dat gebeurt met kleine groepjes die de rust en de veiligheid in de kampongs moet terugbrengen. Vaak verloopt dit rustig en is de bevolking blij ze te zien. Maar het gebeurt ook vaak dat ze daarbij in een hinderlaag lopen. Twee maal wordt de sergeant van de patrouille neergeschoten. Ook wordt een atappen hut onverwacht doorzeefd met kogels. De jongens van de wacht die daar liggen te slapen overleven het geen van allen.



Nu volgt fragment 1 uit het dagboek van Henk Borst

Fragment 1 uit dagboek



Donderdag 19 febr. Vandaag met een nacht patrouille weggeweest. Eerst met een auto naar kali Mattie, daar in twee gedeelten overgezet met een bootje en toen maar lopen. Om 24 uur waren we aan de overzijde. Mijn geweer zat al onder modder, want ik had al tot mijn knieën in de modder gestaan, tijdens het omhoog trekken van de boot, die de volgende ochtend bij terug keer toch nog weg was.

Eerst ging het daarna door struikgewas, lang bomen, over een brugje en de sawa door. Steeds over smalle glibberige sawa dijkjes. Ze zijn zo smal dat ik er vaak niet op kon blijven en ben er dan ook wel honderd keer naast gevallen of er naast gelopen, soms op handen en voeten. Ik zweette als een otter, van de inspanning en het ging maar door. Op een plaats, dicht bij huisjes, moest een brug zijn, die was er niet, maar we vonden hem toch, we waren alleen 10 meter te ver. Het was ook stikdonker en het brugje erg smal, alleen maar een paar bamboestaken. Bij het huisje zagen we steeds een lichtje, wat voor enige spanning zorgde.

Aan de

niet te krijgen zijn en verkoopt die als hij met verlof naar huis in Zwolle mag, in Amsterdam op de Wallen. Zijn vrouw ontvangt elke zaterdag op het stadhuis tien gulden per week voor haar en hun kind.
Na verloop van tijd, als hij verlof heeft, krijgt hij een oproep om zich te melden hij zal naar Indië worden gestuurd. Hij krijgt zijn inentingen en verder wat informatie.
Bij de inscheping op de Grote Beer, die vanuit Amsterdam zal vertrekken, zit zijn gezin en familieleden op een bootje op het IJ om hem uit te zwaaien, maar hij ziet ze niet en hoort daar pas later van.Gerrit is dan al getrouwd en heeft 1 dochtertje.

Hij weet eigenlijk dan maar heel weinig van Indië en heeft geen idee wat hem te wachten staat.Zijn vader heeft dan al wel een mening over de koloniën, de koloniale heersers.
Hij heeft geen idee dat het daar om een vrijheidsstrijd gaat voor onafhankelijkheid.
Nu, achteraf zegt hij dat hij met zijn huidige mening had moeten weigeren.
Maar ook zegt Gerrit dat hij geen spijt heeft van die periode en veel heeft geleerd.
Ook zegt hij dat hij toen hij een keer terug was in Indië, hij op de begraafplaats van de Indonesische verzetsstrijders zijn verontschuldigingen heeft aangeboden.

De eerste herinneringen aan Indië zijn die van een actie waarbij hij moet wachtlopen. Ze zijn gestationeerd in Soerabaja, het is december 1948.
Vooraf aan de tweede politionele actie, gewoon een koloniale oorlog, hebben de militairen een bijeenkomst, er wordt een stichtelijk woord gesproken, er wordt gezamenlijk gebeden en zingen “Wat de toekomst brenge moge, mij geleid des Heren hand” en ze krijgen een vrijbrief om te doden.
Hij heeft geen enkele tropische ervaring en is totaal onvoorbereid.
Gerrit moet dus op wacht op een opslagplaats van militair materieel, gelegen bij een kali. Het is aardedonker en hij heeft doodsangsten. Overal zijn geluiden, maar wat voor geluiden. In zijn angst loopt hij eerst maar wat heen en weer, en besluit

gesteld in Duitsland. Ook de neef van Ab wordt opgepakt, hijzelf heeft vrijstelling i.v.m. zijn werk als landarbeider en boerenknecht.
De opgepakte onderduikers lopen in lange colonnes via de Kadoelen en Zwartsluis naar Meppel waar ze op de trein naar Duitsland zullen worden gezet.
In Zwartsluis staan mensen in de deuropening te kijken naar de vreemde optocht die door de straten trekt. Er staat ook een wat ouder vrouwtje in de deuropening en de neef duikt zo achter haar langs de gang in. Ze vertrekt geen spier, maar posteert zich nog wat breder in de deuropening en via de achtertuin ontsnapt de neef aan de tewerkstelling in Duitsland.

1945-1947
I.v.m. zijn school in Meppel is Ab in huis bij zijn grootouders in Hasseltl.
Dat is ook de reden dat hij eind 1946 in Meppel wordt opgeroepen voor de keuring. Hij gaat dan 5 juni 1947 in dienst, en komt op in Assen.
Hij weet dan al dat ze allemaal voor Ned. Indië zullen worden opgeroepen en in oktober is hij dan met inschepingverlof in afwachting op zijn uitzending.
Doordat hij op de lagere school in Den Haag veel met kinderen uit Indië heeft gespeeld weet Ab al wel wat over die bestemming en is er ook nieuwsgierig naar. Ook de vader van een vriendje die op de Kota Inten als eerste machinist vaart heeft veel te vertellen over Indië.
Voorlopig gaat de uitzending echter niet door, want hij krijgt een oproep om zich te melden in Harderwijk voor een kaderopleiding als onderofficier.
Hij maakt daar dan ook die opleiding af en gaat dan pas met de lichting juli ’48 naar Indië.
Bij het inschrijven staat een jongen uit Nieuwleusen achter Ab en hij hoort de sergeant hem naar zijn naam vragen. De jongen die alleen maar plat praat noemt zijn naam, maar de sergeant kan hem onmogelijk verstaan, dus treedt hij maar op als vertaler.
Later krijgt dezelfde persoon ook een brits onder die van Ab en dan blijkt dat deze vent nog nooit verder dan 10 km van zijn dorp is geweest. Als ze over de spoorbrug bij

Ze zitten op een grensovergang van twee provincies op een brug, ze moeten de passerenden controleren op wapens of munitie en zijn voor deze opdracht eigenlijk totaal onvoorbereid.

Maar ook hij wordt, godzijdank, zonder dat er iets gebeurt, afgelost.

Nu naar Balaraja troepen aflossen. Hier krijgt hij een luitenant als meerdere waar Egbert beslist niet goed mee kan opschieten.

Deze wil een straatje laten aanleggen naar zijn huisje waar hij woont. Hij geeft de jangens opdracht om daarvoor maar de stenen uit de openbare weg te gebruiken. Egbert weigert aan deze opdracht gehoor te geven en de luitenant moet op zoek naar een ander, die onder zijn dreiging deze klus wel wil klaren. Maar de luitenant heeft nu een oogje op hem. Egbert is comfortabel geïnstalleerd in een klaslokaaltje. De luitenant komt hem vertellen dat hij uit het lokaaltje moet, omdat hij er een andere bestemming voor heeft. Omdat er meerdere lokalen leeg staan weigert Egbert weer om gehoor te geven aan deze opdracht. De luitenant echte trekt nu zijn geladen revolver en sommeert hem op straffe van neerschieten wegens insubordinatie aan dit bevel gehoor te geven.

Egbert moet nu wel eieren voor zijn geld kiezen en gehoorzaamt. De actie heeft verder trouwens geen enkel gevolg.

Met een maatje heeft hij verlof en besluiten in Batavia een neef op te zoeken die daar woont, deze is ook militair en zit bij de KNIL. Na veel zoeken blijken ze, na navraag, vlak voor het huis te staan waar hij woont.De neef is niet thuis, maar de ontvangst is vriendelijk en het bezoek geslaagd. De jongens besluiten terug te gaan naar de basis, maar als ze daar aankomen blijkt er van het hele peloton niets meer te zijn, ze zijn verdwenen.

Het peloton heeft ze kennelijk helemaal niet gemist, gelukkig hebben ze voor het verlof toevallig gehoord wat de volgende bestemming zou kunnen zijn, ze houden een waterwagen aan en kunnen met deze truck meeliften de goede kant op en kunnen op deze