Mijn Studiezaal (inloggen)
Interview met dhr. Stokvis door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
De heer Stokvis is geboren in 1928 in Oud- Leusen; hij heeft daar jaren gewoond en woont sedert 13 jaar in Dalfsen.
Voor zijn militaire dienst was hij bouwvakker en ook na zijn diensttijd heeft hij dat beroep uitgeoefend. Zijn vader had een bouwbedrijfje.
Toen hij 19 jaar was werd hij opgeroepen voor militaire dienst (opkomen in Steenwijk) en kreeg een specialisten opleiding in Harderwijk. Hij leerde er mijnenleggen, mijnen opruimen, noodbruggen leggen e.d. (pionier als onderdeel van de Genie). Vanaf het begin was duidelijk dat hij naar de tropen zou gaan. Zijn ouders zagen daar erg tegenop, maar zelf vond hij het wel een uitdaging. Hij was in zijn leven eigenlijk nooit verder geweest dan Zwolle.
Na zijn specialistenopleiding kreeg hij bericht dat hij naar Indië moest gaan. Begin 1949 is hij vanuit Rotterdam vertrokken naar Indië met het SS De Zuiderkruis. De aankomst in Port Said was een hele ervaring en vanuit Aden voeren de Indische oceaan op. Ze zijn aangemeerd in Sabang en daar een halve dag aan wal geweest. Dat was de eerste kennismaking met de tropen (de bananen en dat gedoe). Onderweg was voor hen nog onduidelijk naar ze naar toe zouden gaan. Uiteindelijk bleek dat ze via Samarang en Salatika naar Djokjakarta zouden gaan.
Regelmatig moest hij met een konvooi mee voor bevoorrading van de buitenposten. Soms moest hij dan voor de voorste carrier uit lopen om te zien of er (trek)bommen waren gelegd. Hij moest die dan onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen of te laten ontploffen. De spanning en de angst waren op zulke momenten erg groot en hij was dan kletsnat van de spanning.
Gedurende zes weken moest hij elke dag mijnenvelden controleren die zijn groep zelf had gelegd voor de beveiliging van pijpleidingen. Achteraf was dat best spannend hoewel ze wisten waar de mijnen lagen. Op een zekere dag was er een mijn, ( Collectie Overijssel locatie Zwolle )
1214 Collectie Bewegend Beeld
Titel:
WONING - Dhr. Stokvis ;
Beschrijving:
Interview met dhr. Stokvis door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
De heer Stokvis is geboren in 1928 in Oud- Leusen; hij heeft daar jaren gewoond en woont sedert 13 jaar in Dalfsen.
Voor zijn militaire dienst was hij bouwvakker en ook na zijn diensttijd heeft hij dat beroep uitgeoefend. Zijn vader had een bouwbedrijfje.
Toen hij 19 jaar was werd hij opgeroepen voor militaire dienst (opkomen in Steenwijk) en kreeg een specialisten opleiding in Harderwijk. Hij leerde er mijnenleggen, mijnen opruimen, noodbruggen leggen e.d. (pionier als onderdeel van de Genie). Vanaf het begin was duidelijk dat hij naar de tropen zou gaan. Zijn ouders zagen daar erg tegenop, maar zelf vond hij het wel een uitdaging. Hij was in zijn leven eigenlijk nooit verder geweest dan Zwolle.
Na zijn specialistenopleiding kreeg hij bericht dat hij naar Indië moest gaan. Begin 1949 is hij vanuit Rotterdam vertrokken naar Indië met het SS De Zuiderkruis. De aankomst in Port Said was een hele ervaring en vanuit Aden voeren de Indische oceaan op. Ze zijn aangemeerd in Sabang en daar een halve dag aan wal geweest. Dat was de eerste kennismaking met de tropen (de bananen en dat gedoe). Onderweg was voor hen nog onduidelijk naar ze naar toe zouden gaan. Uiteindelijk bleek dat ze via Samarang en Salatika naar Djokjakarta zouden gaan.
Regelmatig moest hij met een konvooi mee voor bevoorrading van de buitenposten. Soms moest hij dan voor de voorste carrier uit lopen om te zien of er (trek)bommen waren gelegd. Hij moest die dan onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen of te laten ontploffen. De spanning en de angst waren op zulke momenten erg groot en hij was dan kletsnat van de spanning.
Gedurende zes weken moest hij elke dag mijnenvelden controleren die zijn groep zelf had gelegd voor de beveiliging van pijpleidingen. Achteraf was dat best spannend hoewel ze wisten waar de mijnen lagen. Op een zekere dag was er een mijn
De heer Stokvis is geboren in 1928 in Oud- Leusen; hij heeft daar jaren gewoond en woont sedert 13 jaar in Dalfsen.
Voor zijn militaire dienst was hij bouwvakker en ook na zijn diensttijd heeft hij dat beroep uitgeoefend. Zijn vader had een bouwbedrijfje.
Toen hij 19 jaar was werd hij opgeroepen voor militaire dienst (opkomen in Steenwijk) en kreeg een specialisten opleiding in Harderwijk. Hij leerde er mijnenleggen, mijnen opruimen, noodbruggen leggen e.d. (pionier als onderdeel van de Genie). Vanaf het begin was duidelijk dat hij naar de tropen zou gaan. Zijn ouders zagen daar erg tegenop, maar zelf vond hij het wel een uitdaging. Hij was in zijn leven eigenlijk nooit verder geweest dan Zwolle.
Na zijn specialistenopleiding kreeg hij bericht dat hij naar Indië moest gaan. Begin 1949 is hij vanuit Rotterdam vertrokken naar Indië met het SS De Zuiderkruis. De aankomst in Port Said was een hele ervaring en vanuit Aden voeren de Indische oceaan op. Ze zijn aangemeerd in Sabang en daar een halve dag aan wal geweest. Dat was de eerste kennismaking met de tropen (de bananen en dat gedoe). Onderweg was voor hen nog onduidelijk naar ze naar toe zouden gaan. Uiteindelijk bleek dat ze via Samarang en Salatika naar Djokjakarta zouden gaan.
Regelmatig moest hij met een konvooi mee voor bevoorrading van de buitenposten. Soms moest hij dan voor de voorste carrier uit lopen om te zien of er (trek)bommen waren gelegd. Hij moest die dan onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen of te laten ontploffen. De spanning en de angst waren op zulke momenten erg groot en hij was dan kletsnat van de spanning.
Gedurende zes weken moest hij elke dag mijnenvelden controleren die zijn groep zelf had gelegd voor de beveiliging van pijpleidingen. Achteraf was dat best spannend hoewel ze wisten waar de mijnen lagen. Op een zekere dag was er een mijn
Beschrijving vervolg:
afgegaan doordat een wild zwijn het mijnenveld was in gelopen.
Na veertien dagen op een ‘buitenpost’ mocht hij meestal een week naar het basiskamp in Djokjakarta om wat uit te rusten. Op een gegeven moment werd Djokjakarta ‘vrijgegeven’ aan de Indonesiërs. In die regio zaten de meeste opstandelingen, ploppers en permuda’s. Zijn compagnie is toen teruggetrokken naar Samarang. De samenwerking met Indonesiërs kwam toen geleidelijk op gang en het materiaal van het Nederlandse leger werd ook geleidelijk overgedragen.
Op een gegeven moment sneuvelde één van de pioniers uit zijn bataljon, doordat die op een trekbom met zijn carrier terecht kwam. Hij is toen op de begrafenis van die collega geweest en dat was indrukwekkend. Dat maakte hem in het begin ook voorzichtiger in zijn werk, maar geleidelijk sleet dat weer. Juist in het begin van 1949 zijn er veel Nederlandse militairen gesneuveld door hinderlagen en trekbommen.
Als militair (pionier) heeft hij zelf ook meerdere keren zo’n trekbom onschadelijk gemaakt. Hij zag dan dat de grondstructuur wat anders was; hij veegde grond er om heen schoon zodat de bom zichtbaar werd. Het spannendste moment was de bom onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen.
Op een gegeven moment was hij gelegerd in een voormalig concentratie kamp voor vrouwen. Dat was wel bijzonder. Hij denkt dat er veel achtergebleven Japanners later in dienst zijn getreden van de TNI. Daar hadden ze als Nederlandse militairen behoorlijk last van.
Achteraf denkt hij wel dat ook het optreden van Nederlandse militairen wel anders had gekund. Men behandelde ploppers op een manier waarvan hij nu achteraf denkt: ‘was dat nodig om mensen zo te behandelen’. Ook zag hij bij Toetang lijken van Indonesiërs drijven in de kali die door eigen mensen waren omgebracht omdat ze verdacht werden van heulen met de Nederlanders.
De aankondiging van het bestand was voor hem wel wat teleurstellend. Het Nederlandse leger was niet verslagen,
Na veertien dagen op een ‘buitenpost’ mocht hij meestal een week naar het basiskamp in Djokjakarta om wat uit te rusten. Op een gegeven moment werd Djokjakarta ‘vrijgegeven’ aan de Indonesiërs. In die regio zaten de meeste opstandelingen, ploppers en permuda’s. Zijn compagnie is toen teruggetrokken naar Samarang. De samenwerking met Indonesiërs kwam toen geleidelijk op gang en het materiaal van het Nederlandse leger werd ook geleidelijk overgedragen.
Op een gegeven moment sneuvelde één van de pioniers uit zijn bataljon, doordat die op een trekbom met zijn carrier terecht kwam. Hij is toen op de begrafenis van die collega geweest en dat was indrukwekkend. Dat maakte hem in het begin ook voorzichtiger in zijn werk, maar geleidelijk sleet dat weer. Juist in het begin van 1949 zijn er veel Nederlandse militairen gesneuveld door hinderlagen en trekbommen.
Als militair (pionier) heeft hij zelf ook meerdere keren zo’n trekbom onschadelijk gemaakt. Hij zag dan dat de grondstructuur wat anders was; hij veegde grond er om heen schoon zodat de bom zichtbaar werd. Het spannendste moment was de bom onschadelijk maken door de ontsteking er uit te halen.
Op een gegeven moment was hij gelegerd in een voormalig concentratie kamp voor vrouwen. Dat was wel bijzonder. Hij denkt dat er veel achtergebleven Japanners later in dienst zijn getreden van de TNI. Daar hadden ze als Nederlandse militairen behoorlijk last van.
Achteraf denkt hij wel dat ook het optreden van Nederlandse militairen wel anders had gekund. Men behandelde ploppers op een manier waarvan hij nu achteraf denkt: ‘was dat nodig om mensen zo te behandelen’. Ook zag hij bij Toetang lijken van Indonesiërs drijven in de kali die door eigen mensen waren omgebracht omdat ze verdacht werden van heulen met de Nederlanders.
De aankondiging van het bestand was voor hem wel wat teleurstellend. Het Nederlandse leger was niet verslagen,
Lengte in minuten:
01:29:52
Datering:
00-00-2010
Vervaardiger:
[Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING)]Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING)
Rechthebbende:
Historisch Centrum Overijssel
Materiaal:
DVD;
Oud nummer:
BB06633
Trefwoorden:
Organisatie: Collectie Overijssel locatie Zwolle
laatste wijziging 19-02-2024
