Mijn Studiezaal (inloggen)
Interview met mevrouw M.L. Meijer-Kasmi door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
Geb. 17-09-1928 te Sragen bij Solo
De vroegste herinneringen van ?tante- zijn dat ze enige jaren op de lagere school in Sragen heeft gezeten en daar speelde met de dorpskinderen.
Er werd ook wel gespeeld met Nederlandse kinderen die uit Nederlandse gezinnen kwamen van mensen die op de suikerriet-plantages een betrekking hadden. Deze suikerfabriek bestaat nog steeds, weet tante, die inmiddels al enige keren teruggeweest is.
De huizen van die Nederlanders waren ook groter en anders dan de huizen van de andere bewoners van Sragen.
De spelletjes waren bijv. het gooien van stenen. Wie het verst gooide was winnaar en wie het minst ver gooide moest die winnaar een eind op zijn rug dragen. Tante moest vaak en veel dragen herinnert ze zich nog.
Verder heeft ze alleen nog wat herinneringen aan de vredig tokkende kippen van haar vader die om het huis scharrelen. En (als er geld was) gingen ze met het Islamitisch Nieuwjaar naar de dierentuin, om daar de wilde dieren te zien die in haar eigen land, toen al, vrijwel uitgestorven waren.
Ze komt dus uit een Islamitisch gezin, en vader heeft twee vrouwen, zijn eerste vrouw blijft kinderloos en op haar aandringen trouwt hij met een tweede vrouw waar hij 7 kinderen bij krijgt. Behalve tante zijn deze inmiddels alle overleden.
De verstandhouding tussen de vrouwen is goed, vader werkt trouwens ook op de suikerfabriek.
Ze ziet het als het ware nog voor zich dat de lorries volgeladen met suikerriet door karbouwen voortgetrokken, worden gelost in loodsen van wel 100 m lang.
Als ze twaalf is en er geen geld meer voor school is gaat ze naar een oom die in Semarang woont.
Zij is dan werkzaam bij zuster Didit aan de polikliniek van het plaatselijk ziekenhuis. Ze moet helpen verbinden en wonden behandelen. Ze vind het ( Collectie Overijssel locatie Zwolle )
1214 Collectie Bewegend Beeld
Titel:
WONING - Mevrouw M.L. Meijer-Kasmi ;
Beschrijving:
Interview met mevrouw M.L. Meijer-Kasmi door de Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING).
Geb. 17-09-1928 te Sragen bij Solo
De vroegste herinneringen van ?tante- zijn dat ze enige jaren op de lagere school in Sragen heeft gezeten en daar speelde met de dorpskinderen.
Er werd ook wel gespeeld met Nederlandse kinderen die uit Nederlandse gezinnen kwamen van mensen die op de suikerriet-plantages een betrekking hadden. Deze suikerfabriek bestaat nog steeds, weet tante, die inmiddels al enige keren teruggeweest is.
De huizen van die Nederlanders waren ook groter en anders dan de huizen van de andere bewoners van Sragen.
De spelletjes waren bijv. het gooien van stenen. Wie het verst gooide was winnaar en wie het minst ver gooide moest die winnaar een eind op zijn rug dragen. Tante moest vaak en veel dragen herinnert ze zich nog.
Verder heeft ze alleen nog wat herinneringen aan de vredig tokkende kippen van haar vader die om het huis scharrelen. En (als er geld was) gingen ze met het Islamitisch Nieuwjaar naar de dierentuin, om daar de wilde dieren te zien die in haar eigen land, toen al, vrijwel uitgestorven waren.
Ze komt dus uit een Islamitisch gezin, en vader heeft twee vrouwen, zijn eerste vrouw blijft kinderloos en op haar aandringen trouwt hij met een tweede vrouw waar hij 7 kinderen bij krijgt. Behalve tante zijn deze inmiddels alle overleden.
De verstandhouding tussen de vrouwen is goed, vader werkt trouwens ook op de suikerfabriek.
Ze ziet het als het ware nog voor zich dat de lorries volgeladen met suikerriet door karbouwen voortgetrokken, worden gelost in loodsen van wel 100 m lang.
Als ze twaalf is en er geen geld meer voor school is gaat ze naar een oom die in Semarang woont.
Zij is dan werkzaam bij zuster Didit aan de polikliniek van het plaatselijk ziekenhuis. Ze moet helpen verbinden en wonden behandelen. Ze vind het geen plezierig werk,
Geb. 17-09-1928 te Sragen bij Solo
De vroegste herinneringen van ?tante- zijn dat ze enige jaren op de lagere school in Sragen heeft gezeten en daar speelde met de dorpskinderen.
Er werd ook wel gespeeld met Nederlandse kinderen die uit Nederlandse gezinnen kwamen van mensen die op de suikerriet-plantages een betrekking hadden. Deze suikerfabriek bestaat nog steeds, weet tante, die inmiddels al enige keren teruggeweest is.
De huizen van die Nederlanders waren ook groter en anders dan de huizen van de andere bewoners van Sragen.
De spelletjes waren bijv. het gooien van stenen. Wie het verst gooide was winnaar en wie het minst ver gooide moest die winnaar een eind op zijn rug dragen. Tante moest vaak en veel dragen herinnert ze zich nog.
Verder heeft ze alleen nog wat herinneringen aan de vredig tokkende kippen van haar vader die om het huis scharrelen. En (als er geld was) gingen ze met het Islamitisch Nieuwjaar naar de dierentuin, om daar de wilde dieren te zien die in haar eigen land, toen al, vrijwel uitgestorven waren.
Ze komt dus uit een Islamitisch gezin, en vader heeft twee vrouwen, zijn eerste vrouw blijft kinderloos en op haar aandringen trouwt hij met een tweede vrouw waar hij 7 kinderen bij krijgt. Behalve tante zijn deze inmiddels alle overleden.
De verstandhouding tussen de vrouwen is goed, vader werkt trouwens ook op de suikerfabriek.
Ze ziet het als het ware nog voor zich dat de lorries volgeladen met suikerriet door karbouwen voortgetrokken, worden gelost in loodsen van wel 100 m lang.
Als ze twaalf is en er geen geld meer voor school is gaat ze naar een oom die in Semarang woont.
Zij is dan werkzaam bij zuster Didit aan de polikliniek van het plaatselijk ziekenhuis. Ze moet helpen verbinden en wonden behandelen. Ze vind het geen plezierig werk,
Beschrijving vervolg:
maar het levert wat op. Op 15 jarige leeftijd trouwt ze met een jongen uit de kampong, volgens de adat van de familie.
Als ze drie maanden zwanger is van haar eerste kind komt haar man, die bij de Spoorwegen werkt, bij een ongeluk om het leven.
Haar kind wordt verder opgevoed door haar oudste zus, ook al omdat zijzelf nog erg jong is.
Zuster Didit wordt overgeplaatst naar Nw. Guinea en wil haar graag meenemen.
Maar dit is teveel gevraagd van tante en ze blijft, ook al omdat ze aan de polikliniek mag blijven werken. Ze blijft daar dan nog tot haar 18e jaar.
Het was bij haar oom, die kinderloos was, goed leven herinnert ze zich. Ze verdiende f 1,50 per maand.
Op haar 17e jaar leert ze haar tweede man kennen, hij maakt indruk op haar in zijn Knil-uniform en vraagt haar waar ze naar toe gaat.
De volgende dag al ziet hij haar weer en vraagt direct of ze met hem wil trouwen, het is van beide zijden liefde op het eerste gezicht.
Uiteraard gaat ze met hem naar haar oom en die stuurt ze naar Sragen om bij haar ouders om haar hand te vragen.
Zo?n plotselinge ontmoeting overvalt ze en bovendien heeft haar vader een weestand tegen militairen. Zijn besluit is dan ook negatief, niemand van zijn gezin gaat met een militair trouwen.
Tante is meegegaan met hem naar Sragen en is diep bedroefd, ze loopt weg.
Ze gaat terug naar Semarang en daar trouwen ze voor de wet in het stadhuis van die stad.
Ze trekt in de tangsi als de wettige echtgenote van Namsa een Keiees en daar blijft ze twee jaar in tangsi Jatingolé compagnie I.
Dan volgt de demobilisatie en de militairen moeten kiezen naar het TNI met een hogere rang of naar Nederland waar alles gratis is, zo wordt beloofd.
De druk om naar Nederland te gaan is groot, ook van zijn vrouw, die eigenlijk wel graag wil en bovendien al is ingeënt.
Hij weet niet wat hij moet doen en loopt weg, maar na een tijdje komt hij terug en
Als ze drie maanden zwanger is van haar eerste kind komt haar man, die bij de Spoorwegen werkt, bij een ongeluk om het leven.
Haar kind wordt verder opgevoed door haar oudste zus, ook al omdat zijzelf nog erg jong is.
Zuster Didit wordt overgeplaatst naar Nw. Guinea en wil haar graag meenemen.
Maar dit is teveel gevraagd van tante en ze blijft, ook al omdat ze aan de polikliniek mag blijven werken. Ze blijft daar dan nog tot haar 18e jaar.
Het was bij haar oom, die kinderloos was, goed leven herinnert ze zich. Ze verdiende f 1,50 per maand.
Op haar 17e jaar leert ze haar tweede man kennen, hij maakt indruk op haar in zijn Knil-uniform en vraagt haar waar ze naar toe gaat.
De volgende dag al ziet hij haar weer en vraagt direct of ze met hem wil trouwen, het is van beide zijden liefde op het eerste gezicht.
Uiteraard gaat ze met hem naar haar oom en die stuurt ze naar Sragen om bij haar ouders om haar hand te vragen.
Zo?n plotselinge ontmoeting overvalt ze en bovendien heeft haar vader een weestand tegen militairen. Zijn besluit is dan ook negatief, niemand van zijn gezin gaat met een militair trouwen.
Tante is meegegaan met hem naar Sragen en is diep bedroefd, ze loopt weg.
Ze gaat terug naar Semarang en daar trouwen ze voor de wet in het stadhuis van die stad.
Ze trekt in de tangsi als de wettige echtgenote van Namsa een Keiees en daar blijft ze twee jaar in tangsi Jatingolé compagnie I.
Dan volgt de demobilisatie en de militairen moeten kiezen naar het TNI met een hogere rang of naar Nederland waar alles gratis is, zo wordt beloofd.
De druk om naar Nederland te gaan is groot, ook van zijn vrouw, die eigenlijk wel graag wil en bovendien al is ingeënt.
Hij weet niet wat hij moet doen en loopt weg, maar na een tijdje komt hij terug en
Lengte in minuten:
01:02:40
Datering:
00-00-2009
Vervaardiger:
[Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING)]Werkgroep Overijssel Nederlands-Indië Nieuw Guinea (WONING)
Rechthebbende:
Historisch Centrum Overijssel
Materiaal:
DVD;
Oud nummer:
BB06583
Organisatie: Collectie Overijssel locatie Zwolle
laatste wijziging 19-02-2024
