Asti kreeg twee kinderen van de Indische Willem Alexander Fransz: Eddy in 1908 in Solo en Leonie in 1916 in Semarang. Vlak na de geboorte van Leonie werd Asti terug naar de kampung gestuurd.
Eddy kwam in het protestants weeshuis terecht. Leonie mocht de eerste paar jaren bij haar moeder blijven, waarschijnlijk tot ze een jaar of vier was. Daarna werd ze bij haar moeder weggehaald en bij haar tante, zus van Willem Alexander, geplaatst waar ze een Europese opvoeding kreeg. Beide kinderen werden niet erkend door hun vader. Leonie werd na de dood van haar vader in 1921 gelijkgesteld met Europeanen en kreeg toestemming de naam Fransz te dragen. Zij zag haar moeder pas weer toen ze achttien was. In december 1955 repatrieerde Leonie met haar gezin naar Nederland, met achterlating van haar broer en haar moeder. Ze heeft ze nooit meer terug gezien.

Over mijn zoektocht naar mijn overgrootmoeder schreef ik een artikel, dat in 2021 verscheen in De Indische Navorscher, Jaarboek van de Indische Genealogische Vereniging, Deel 32. Dat artikel verscheen vervolgens als klein boekje onder de titel 'Isabella Wilhelmina - Warsina's dochter - Boyd', is voor €4,50 bij mij te koop

Isabella Wilhelmina Bruins-Boyd overleed, 43 jaar oud, in Kampen, Overijssel. Zij liet drie dochters achter, van 13, 10 en 2 jaar oud. Zij ligt begraven op de Algemene Begraafplaats Kampen, in IJsselmuiden. In hetzelfde graf werd, viereneenhalf jaar later ook de tweede vrouw van Gerrit Bruins, Jansje Jacoba Ruychaver, begraven.

Senèn Daëng Mapata, Oma Senèn, was een Boeginese van vorstelijke bloede, ze kwam uit de streek Maros waar zij o.a. rijstvelden bezat.
Ze was de enige vrouw van Willem Adriaan Moraux. W.A. was in Menado geboren. Hij was de zoon van Ephraïm Daniël Louis Moraux , geboren in Maastricht en de dochter van de plaatsvervangend Resident van Menado, Jacoba Boers, geboren in Ternate.
Willem Adriaan liet na zijn opleiding in Holland, in Makassar aan de Hospitaalweg een huis bouwen, met op het erf een tweede huis voor Oma Senèn. Zij woonde daar met haar personeel. Zij bestierde het huishouden.
Kinderen en kleinkinderen kwamen met een zekere regelmaat op bezoek. De kinderen zijn alle vijf naar Holland gestuurd voor scholing en zijn allemaal daarna weer teruggekeerd naar Makassar en zijn daar getrouwd.
Nadat Willem Adriaan in april 1924 overleed, is Oma Senèn verhuisd naar een andere woning in Makassar. Daarna ontbreekt alle informatie over haar.

Nene (nenek=grootmoeder) was van mijn oma's kant van de familie, oma was Hermine 'Nan' Muller. Nene was de oma van mijn oma maar het blijft een beetje gissen hoe de relatie precies was.
In de trouwakte van de ouders van mijn oma, Alex Muller en Semie, staat namelijk dat de ouders van Semie reeds zijn overleden. Was deze Nene misschien Semie’s pleegmoeder? Of was Nene zoals Reggie Baay schrijft in het tijdschrift ‘Ons Bloemendaal’. Zijn Nenek Parmi was geen Oma in de Nederlandse betekenis, er was geen familierelatie, maar dat ze eigenlijk veel meer was: verzorgster, opvoedster, wijze raadgeefster en bovenal onvoorwaardelijk liefhebbend.
Volgens mijn tante was Nene de dochter van een Indonesische prinses (Radèn). Een oom kan zich zijn Nene Bayut (besar-nenek = overgrootmoeder) nog goed herinneren. Ze zou bij hen in huis hebben gewoond. Daarna ging ze naar een bejaardenhuis vanwege dementie. Dan was ze de weg weer kwijt en moest mijn oom haar zoeken. Ze sprak altijd Javaans. En ze kauwde de hele dag op een zogenaamde ' sirihpruim'. Nene Bayut is 103 jaar geworden.