Oma Adólfs, zoals naar haar verwezen wordt was een strenge dame die er niet voor terugdeinsde de mango's onder haar bed met sapulili (van palmbladeren gevlochten zweepje) te verdedigen tegen snoepende kleinkinderen.

Zij sprak voornamelijk Javaans en zat graag aan de rand van haar erf, blootsvoets in sarong en kebaja, aan de Bengawanstraat in Surabaya op een kruk naar het komen en gaan te kijken. Wanneer een baboe langsliep met eten van het ene huis van een dochter naar dat van een andere - de hele familie woonde in die straat en om de hoek - moest het deksel gelicht en klaagde ze naar verluid dat iedereen beter te eten kreeg dan zij.

Haar jaarlijkse spekkoek uitdeling was ook vermaard. De kebon werd dan van top tot teen met zeep gewassen en moest het vuurtje aanmaken, waarna zij laag voor laag de koeken voor hele familie bereidde.

Ze had voornamelijk 'bruine' vriendinnen en riep om de haverklap 'God zij geloofd!', deel uitmakend van de Pinkstergemeente.

Verreweg de meeste van haar 8 kinderen zijn in Semarang ten huize van haar eigen familie geboren in plaats van bij haar totok man in Soerabaia.

Ze is een verre nazaat van Christiaan Donkel, afkomstig uit Berlijn, die zich op 26 december 1741 in Amsterdam inscheepte als soldaat in dienst van de VOC en later opklom tot kapitein en majoor. Hoewel de familie Donkel lange tijd voornaam geweest zou zijn rond Semarang, was haar vader stalmeester bij Hotel Postillon en koetsier van een dogcar met mogelijk enkele paardjes in eigen bezit.

Haar kwartierstaat bevat vele incomplete namen van verdere inheemse voormoeders.