NNC-Mo-0147 Mogelijk heropbouw vestingmuur op initiatief van vereniging Oud-Monnickendam

NNC-BM-0266 Overzicht fort Kwadijkerweg

OVI-00000833 Mobolisatie. groep soldaten met hun kok voor hun verblijf 'het uilenenst' aan het Havenpad.

OVI-00000832 Mobilisatie. groep soldaten bij hun verblijfplaats 'het uilennest'aan het Havenpad

HGOM00000839 Leerlingen van de OBS Middelie krijgen uitleg over de waterhuishouding van de polder en hoe de inundatie heeft gewerkt in de oorlog

HGOM00000008 Inundatie van de Zeevang. Huisje van Arend Vroom, (is gesloopt) stond tegenover het huis van de familie Willems. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes, kwam nu niet de hele polder onder water te staan; het vee kon nu ook dichter bij huis

HGOM00000007 Inundatie van de Zeevang. Rechts het perceel Middelie nr. 19 W. van Wijk (J. Kater) op achtergrond de boerderij van Siem Meijn. Op de voorgrond op de brug Trien Sanders, Cor Hes en Jannie Sanders. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes,

HGOM00000006 Inundatie van de Zeevang. Rechts de boerderij op Middelie van S. Meijn. Links de loods van de firma Vroom. Watergemaal aan het Zeevangsdijkje In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de eerste, namelijk maar liefst 15 maanden. Door snel handelen, door de aanleg van nooddijkjes, kwam nu niet de hele polder onder water te staan; het vee kon nu ook dichter bij huis worden

HGOM00000005 Inundatie van de Zeevang. De vrachtauto met huif van Gerrit Wakker. Zijn dochter Im moest als 14- jarig meisje voor de auto uit lopen om de auto op de weg te houden, zij vond het wel erg eng. De vrachtwagen heeft het kenteken GZ 39930. Rechts het perceel Middelie 9 (Noordeinde) het huisje Arend Vroom (Moos) en Neeltje Wakker. In de oorlog werd er als verdedigingsstrategie een bepaald gebied onder water gezet. Het watergemaal aan het Zeevangsdijkje heeft een grote rol gespeeld tijdens deze inundaties van de Zeevang in de Tweede Wereldoorlog toen de Zeevang twee maal onder water werd gezet. De eerste keer gebeurde dat in mei 1940 op initiatief van de Nederlandse overheid; de polder maakte namelijk deel uit van de verdedigingslinie rond de hoofdstad. Toen de Duitsers de grens over waren getrokken besloot de overheid dat de Zeevang onder water gezet moest worden. De sluizen te Edam en Oosthuizen werden op 10 mei 1940 opengezet en op 13 mei 1940 stond de polder blank; het peil reikte tot zo'n 70 cm boven het normale peil. De mooie polder was een grote watervlakte, hier en daar onderbroken door wat bomen, een damhek of een varkens- of kippenhok. Zo'n 21.000.000 kubieke meter water had bezit genomen van de vruchtbare, groene weilanden. In Warder, Middelie en Kwadijk drong het water zelfs woningen binnen waardoor sommige bewoners ook geëvacueerd moesten worden. Deze onderwaterzetting, die drie weken duurde, was vooral voor de boeren rampzalig, omdat het vee geëvacueerd moest worden. Het vee uit de verschillende dorpen werd ondergebracht in de Beemster, de Purmer, Beets, Oudendijk, Scharwoude en Grosthuizen. Toen Nederland was gecapituleerd werd begonnen met het droogmalen van de polder en kon uiteindelijk ook het vee weer bezit nemen van het polderland. De tweede keer dat de Zeevang onder water kwam te staan (maart 1944) gebeurde op bevel van de Duitse bezetter die daarmee de landing van geallieerde parachutisten wilde voorkomen. Deze inundatie duurde helaas langer dan de

WAT003004702 Dit fort maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam, een 135 km lange verdedigingskring op 15-20 km rond de hoofdstad Amsterdam welke grotendeels tussen 1881 en 1914 door het Departement van Oorlog is gebouwd. Het omvat 3-5 km brede onderwaterzettingen (inundaties) en 36 forten, twee kustforten, twee vestingen, vier batterijen en twee kustbatterijen. Daarnaast zijn er nog veel meer inlaatsluizen, nevenbatterijen en magazijnen geweest. Dit alles om het als nationaal reduit, als laatst te verdedigen gebied, van het Koninkrijk der Nederlanden te kunnen verdedigen. Alhoewel destijds veel inwoners weinig zullen hebben geweten van de forten moet de militaire aanwezigheid in de steden en op het platteland groot en tegelijkertijd heel gewoon zijn geweest. En daarmee het gevoel van buitenlandse dreiging door de drie supermachten rond ons land: Engeland, Duitsland en Frankrijk. Door de kringenwet is er langs de Stelling nauwelijks gebouwd en nieuwe spoor- en autowegen moesten juist langs de forten komen te liggen. De Stelling is in 1996 geplaatst op de Lijst van het Werelderfgoed van de UNESCO vanwege haar waarde voor de mensheid. Op de foto: Bezoek Statenleden aan fort Spijkerboor

WAT001000419 Fort Neckerweg. Dit fort maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam, een 135 km lange verdedigingskring op 15-20 km rond de hoofdstad Amsterdam welke grotendeels tussen 1881 en 1914 door het Departement van Oorlog is gebouwd. Het omvat 3-5 km brede onderwaterzettingen (inundaties) en 36 forten, twee kustforten, twee vestingen, vier batterijen en twee kustbatterijen. Daarnaast zijn er nog veel meer inlaatsluizen, nevenbatterijen en magazijnen geweest. Dit alles om het als nationaal reduit, als laatst te verdedigen gebied, van het Koninkrijk der Nederlanden te kunnen verdedigen. .
Door de kringenwet is er langs de Stelling nauwelijks gebouwd en nieuwe spoor- en autowegen moesten juist langs de forten komen te liggen. De Stelling is in 1996 geplaatst op de Lijst van het Werelderfgoed van de UNESCO.
Het fort aan de Nekkerweg werd in pas 1912 opgeleverd. En het kreeg vrijwel direct daarna al een andere bestemming. In 1918 werd het in gebruik genomen als militaire gevangenis. In de periode daarna hebben hier vooral veel dienstweigeraars hun straf uitgezeten. Van het oorspronkelijke interieur van het fort is vrijwel niets over. Wel zijn de betonnen mitrailleuropstellingen op de frontwal redelijk intact gebleven alsmede de fortwachterswoning.

WAT001000583 Inkwartiering Beemster 1914, 1915 bij familie van Willem van der Lee.
Staand helemaal links; Gerrit Blomenberg.
Zittend v.l.n.r.; Anthonia Ruijter, geboren in 1884, vrouw van Willem van der Lee, een dienstmeid, een dienstmeid en Wilhelmus (Willem) van der Lee, geboren in 1883.
Zittend op de grond v.l.n.r.; Jo van der Lee en Cor van der Lee.

WAT001000360 na 21-02-1944

WAT001000042 na 21-02-1944

WAT001000119 na 21-02-1944

WAT001002246 Aanzicht op een groepsfoto voor de (voormalige Noordeindepoort) Stadspoort van Monnickendam aan het Noordeinde.

WAT001002245 Aanzicht op een groepsfoto voor de (voormalige Noordeindepoort) Stadspoort van Monnickendam aan het Noordeinde.

WAT001002653 Fort Spijkerboor tijdens de inundatie van 1944-1945

WAT003000133 1990

WAT001020901 De Neckerpoort aan de Neckerdijk met winkelpand en passerende mensen.

WAT001000272 Fort Benoorden Purmerend. Dit fort maakt deel uit van de Stelling van Amsterdam, een 135 km lange verdedigingskring op 15-20 km rond de hoofdstad Amsterdam welke grotendeels tussen 1881 en 1914 door het Departement van Oorlog is gebouwd. Het omvat 3-5 km brede onderwaterzettingen (inundaties) en 36 forten, twee kustforten, twee vestingen, vier batterijen en twee kustbatterijen. Daarnaast zijn er nog veel meer inlaatsluizen, nevenbatterijen en magazijnen geweest. Dit alles om het als nationaal reduit, als laatst te verdedigen gebied, van het Koninkrijk der Nederlanden te kunnen verdedigen. Door de kringenwet is er langs de Stelling nauwelijks gebouwd en nieuwe spoor- en autowegen moesten juist langs de forten komen te liggen. De Stelling is in 1996 geplaatst op de Lijst van het Werelderfgoed van de UNESCO.

WAT001020918 Gezicht op de Wester, Middelieer-of Purmerpoort vanaf de Purmer met links de trekschuit naar Hoorn en rechts het veerhuis en toren van de Monnickendammertoren en klapbrug, vooraan lantaarnpaal.
Origineel in Edams Museum

WAT001020894 De Amsterdamse poort bij De Gouw met passerende mensen.