WAT002002886 Lang voor de bouw van deze kerk moet op dezelfde plaats reeds een kerk gestaan hebben. De beslissing tot het vernieuwen van de kerk moet genomen zijn door
Maria van Sevenbergen. Zij trad in 1476 in de rechten van de in dat jaar overleden ambachtsheer Joost van Strijen. Het koor en het transept kwamen gereed in het jaar 1511, het schip in 1518.
Rond 1575 kwam de van oorsprong rooms-katholieke (St. Nicolaas ?) kerk in gereformeerde handen. Van een beeldenstorm is te Oosthuizen niets bekend,
maar de inrichting van het interieur werd wel belangrijk gewijzigd. Zo werd bv het altaar verwijderd en het orgel buiten dienst gesteld.
De vorm van de kerk is die van een kruiskerk zonder zijbeuken. Deze plattegrond is karakteristiek voor de gotiek van de kustprovincies, met name van Noord-Holland.
De behoefte aan een kerk met meerdere altaren en het gebrek aan middelen om een meerbeukige kerk te bouwen heeft dit type waarschijnlijk doen ontstaan.
De kerk is een bakstenen gebouw met zware, eensversneden steunberen. Het is een laat-gotische, éénbeukige kerk. Koor, dwarspanden en schip hebben ongeveer dezelfde lengte. Het gebouw is getooid met een open, achtkantig torentje met peervormige bekroning. De klok daarin werd in 1511 door Gerhardus van Wou gegoten. Het kruisingstorentje, een z.g. dakruiter, gaat door voor het oudste exemplaar in ons land.

Bron: Oude Hollandse Kerken

WAT002002904 Foto van de Beemster Ringvaart

WAT002002895 Bejaardencentrum de Seevanck: Opgeleverd in november 1963. Het was voor oudere mensen een uitkomst om daar te wonen, midden in het dorp met alle voorzieningen in de buurt. Maar na ruim 30 jaar waren de kamers en interne voorzieningen uit de tijd en werd in het begin van de Raadhuisstraat in 1995 een nieuw bejaardentehuis gebouwd. Een zorgcentrum met alle voorzieningen van deze tijd. Op de plaats van het oude bejaardentehuis lieten de bestuurders van de gemeente in 1996 een nieuw gemeentehuis bouwen. Het oude gemeentehuis voldeed qua ruimte en comfort niet meer aan de eisen van de tijd.

Bron: De Achteruitkijkspiegel 2014, blz 124