389_58-004 Kasteel Vaesharteld Kasteel Vaeshartelt is van oorsprong een middeleeuws kasteel en landgoed in de buurt van Meerssenhoven van de gemeente Maastricht.
De buitenplaats was korte tijd in bezit van de koninklijke familie Nassau van Nederland en is sinds 1994 in gebruik als hotel en congrescentrum.

In 1992 werd de Stichting Buitenplaats Vaeshartelt opgericht, die zich inzet voor de instandhouding van de buitenplaats.
Een jaar later volgde de oprichting van de Stichting Vrienden van Kasteel Vaeshartelt.
Vanaf 1993 vonden ingrijpende restauraties plaats, waarbij onder andere de wandschilderingen, stucwerkdecoraties en marmerimitaties in het interieur werden hersteld. Aan de noordzijde van het kasteel werd in 1994 een hotel- en restaurantvleugel bijgebouwd.

Sindsdien is het kasteel in gebruik als hotel-restaurant en congrescentrum.
De kasteelhoeve is in 1999 en 2005 gerestaureerd en uitgebreid en wordt thans verhuurd als kantoor- en vergaderruimte.
In 2000 werd de portiersloge gerestaureerd. Deze is als groepsaccommodatie te huren.
Het park en een bijbehorend bosperceel zijn openbaar toegankelijk.
Sinds 2011 wordt jaarlijks aan het eind van de zomer het Limburg Preuve Festival gehouden op het landgoed.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-036 Kasteel Lemiers Het kasteel omvat een herenhuis en een kasteelboerderij. Het is gebouwd op de plaats waar de Hermansbeek in de Selzerbeek uitmondt en het had ook een watermolen met de naam Kasteelmolen.
Het oudste deel van het huis is een vierkante waterburcht met een traptoren, beiden uit de 15e eeuw en gebouwd op de fundamenten van een voorganger uit de 12e eeuw, waarvan de kelders en de tongewelven zijn overgebleven.

In 1640 werd het kasteel aan de zuidzijde uitgebreid met drie smalle vleugels om een kleine binnenplaats.
De meest zuidelijke vleugel heeft een open arcade op Toscaanse zuilen. De L-vormige nederhof stamt uit 1677, hetgeen blijkt uit de aanwezige jaarankers.
De poort met doorgang is uit 1683. Het zuidelijke deel van de hoeve met de ronde hoektoren werden, zoals door een windvaan op de torenspits aangeduid, in 1774 aangebouwd. In deze vleugel is een watermolen ingericht.
Uit dezelfde tijd zijn de toegangspoort in Lodewijk XVI-stijl en de boogbrug naar het huis.
Op het terrein bevindt zich een grafmonument, eveneens in Lodewijk XVI-stijl, geconstrueerd na het overlijden van geneesheer te Berlijn jhr. dr. Carl von Pelser Berensberg (1817-1891). Verder is er een monumentale fontein uit 1729.

Na de Tweede Wereldoorlog werd het huis verkocht aan de kunsthandelaar Otto Maximiliaan Hofland Fürst uit Amsterdam.
Vervolgens kwam het in bezit van E.J.A.J. Jongen.

Tegenwoordig zijn er een aantal kantoren in het kasteel gevestigd.
In het herenhuis woont tegenwoordig een familie genaamd Alberts.

Bron:https://nl.wikipedia.org

389_58-049 Kasteel Cartils De voornoemde heren van Cartils bewoonden het kasteel tot 1792. Vrijwel geen enkel kasteel in Limburg werd zo lang door dezelfde familie bewoond.
De eerste heer van Cartils was Theodor van Eyneburg de Cartils, baron van Cartils en kanunnik van het St.-Servaaskapittel te Maastricht, die gehuwd was met Elisabeth van Printhagen uit Geleen.
Hun zoon Ivo huwde met Elisabeth Hoen van de Broich, de dochter van de Voerendaalse familie Hoen.
Hun nazaten noemden zich vervolgens "Hoen de Cartils". De laatste Hoen de Cartils, Maximiliaan, werd na het zoveelste grensconflict met de heren van Wijlre, door de schepenen van Aken tot de orde geroepen.
De dochter van Maximiliaan stierf in 1772 kinderloos. Zij vermaakte Cartils aan graaf Jacques-Ignace de Liedekerke te Maastricht.
Deze had echter weinig interesse in het kasteel, dat daardoor leeg kwam te staan en ten prooi viel aan zwervers en geboefte (o.a. leden van de bokkenrijders).

Na de Franse inval in de Nederlanden rond 1800 werd Cartils onderdeel van de nieuwe gemeente Wijlre.
De Liedekerke bleef tijdens de Franse overheersing echter de eigenaar. Na zijn dood werd Johannes Frijns, de bewoner van de naastgelegen kasteelhoeve, de nieuwe eigenaar.
Zijn dochter huwde met rechter Carolus Janssen de Limpens (1881-1960). Hun zoon, de historicus Karel Janssen de Limpens (1909-1980), heeft de geschiedenis van Cartils vastgelegd.

Tegenwoordig is het kasteel privé-eigendom. Het is niet voor bezichtiging toegankelijk.
De diverse gebouwen en enkele andere onderdelen van het complex vormen afzonderlijke rijksmonumenten.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-022 Kasteel Cortenbach Kasteel Cortenbach is één van de maar liefst vijf kastelen van Voerendaal.
Het kasteel bevindt zich noordoostelijk van Voerendaal en is niet voor publiek te bezichtigen.

Vandaag de dag is het een prachtige kasteelhoeve, waarvan alleen al de markante hoektoren een kijkje waard is.
Het huidige kasteel is opgebouwd uit de resten van de oorspronkelijke middeleeuwse burcht.
De enige overblijfselen van de burcht zijn onder andere twee ronde torens die vervaardigd zijn uit de plaatselijke Kunradersteen, vermoedelijk de hoektorens van de voorburcht.

Het huidige kasteel is rond 1713 als herenhuis gebouwd door de Duitse handelaar Herman Lamberts, die sinds 1682 heer van Cortenbach was.
De mooie entourage is in het verleden wel eens gebruikt als filmlocatie en dient momenteel als een zakelijke locatie.

Het kasteel is een rijksmonument.

Bron: https://www.visitzuidlimburg.nl/te-doen-in-zuid-limburg/attracties-bezienswaardigheden/detail/kasteel-cortenbach/60335/

389_58-003 Huis Jerusalem Het kasteel Jeruzalem werd in 1515 gebouwd. In 1596 werd het kasteel eigendom van de Maastrichtse Jezuïetenklooster.
In 1640 verkochten de Jezuïeten het kasteel aan W. Dols.
Achtereenvolgens kwam het in bezit van de familie Kerens en later de familie Crassier.

Na 1949 bleef de huishoudster van de familie Crassierer er wonen met haar dochter.
Het kasteel raakte steeds meer in verval en uiteindelijk nam de Gemeente Maastricht het van hun over.

Sinds 2014 is het kasteel het hoofdkantoor van horeca-servicebureau Mise en Place.
Het kasteel, het voormalige koetshuis en de tuin werden daartoe in oude historie hersteld. De tuin is overdag openbaar toegankelijk.

Op 17 april 2020 vroeg de Nederlandse tak van het bedrijf, als gevolg van de wereldwijde coronapandemie, faillissement aan.
Enkele maanden later maakte het bedrijf, in sterk afgeslankte vorm, een doorstart.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-035 Kasteel Nieuwenburg Kasteel Nieuwenburg ook wel kasteel Neubourg genoemd. Het is een samenstelling van het Duitse woord 'Neu' Nieuw; en het Franse 'bourg' burg.
In de 12de eeuw kwam Arnold II van Julèmont in het bezit van het kasteel en noemde zich daarna Heer van Wittem en Nieuwenborgh.

Vervolgens heeft het tal van eigenaren gehad. Enkele eigenaren zijn: van Sippenaken, van Ophem, Clermont.
Via vererving kwam het kasteel in de loop van de negentiende eeuw in handen van de familie De Marchant et d'Ansembourg.
Vader en zoon Oscar en Iwan de Marchant et d'Ansembourg waren beiden burgemeesters van Gulpen. De zoon van Iwan, Max de Marchant et d'Ansembourg, was een bekend NSB'er en was onder meer lid van de Eerste en Tweede Kamer en tijdens de Tweede Wereldoorlog gouverneur van Limburg.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het huis gebruikt als internaat door de paters Jezuïeten, terwijl de eigenaars in de bijgebouwen woonden.
Tegen het einde van de oorlog werd het gebruikt als hoofdkwartier van het Amerikaanse leger.
In 1952 werd het in gebruik genomen als hotel-restaurant.

De laatste eigenaar is P. Dassen, die het complex als knaap van zijn overleden vader erfde.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://erfgoedstem.nl/kasteel-neubourg-opnieuw-beklopt-en-betast

389_58-021 Kasteel ter Worm Het kasteel is bekend sinds de 14e eeuw en werd bewoond door diverse adellijke families.
Het was aanvankelijk een riddermatig goed en viel als leen onder de Keur-Keulse mankamer te Heerlen en vermeld onder de naam Van Geitsbach tot der Worm. Naar deze familie is het kasteel later genoemd, nadat het eerder als Geitsbach bekend was.

Gedurende het grootste deel van de 20e eeuw was het kasteel en het bijbehorende landgoed in handen van de Oranje-Nassau Mijn.
In de laatste decennia van de twintigste eeuw raakte het kasteel erg in verval, tot het opgekocht werd door hotelketen Van der Valk.
Die restaureerde het kasteel in de periode 1997-1999.

Anno 2021 is er een hotel en een restaurant gevestigd.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-002 Kasteel Bethlehem Het kasteel Lemele (later Bethlehem) was in het begin een leen van de heren van het Land van Valkenburg.
Rond 1284 kwam het in handen van de Hertog van Brabant en werd in de Limburgse Successieoorlog (1283-1288) bijna geheel verwoest.
Na de herbouw werd het in het begin van de 80 jarige oorlog (1568-1648) nog eens een keer verwoest.

In de 17de eeuw werden er 3 vleugels aangebouwd en werd het kasteel "Bethlehem" genoemd.
In 1794 werden de ridderorden door de Fransen op geheven en kwam het kasteel achtereen volgens in bezit van de families : Beghin, Bettonville, Stevens en Regout-Stevens.

In de 20ste eeuw is het kasteel in gebruik door de Hotel Management School Maastricht.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
KasteleninNederland.nl
Hotelschoolmaastricht.nl
Literatuur:
Zuid-Limburg Land van kastelen J. C. Vemer

389_58-048 Kasteel Wylre Deze oorspronkelijke waterburcht heeft thans een charmant 17e eeuws woongedeelte met dienstgebouwen in U-vorm, en een binnenplaatsje uit de 18e eeuw.
Het brede terras, op bogen langs de Zuidgevel, is in de 20e eeuw aangebracht.
In de geschiedenis van de Heerlijkheid Wylre komen we de Scavendries tegen, die er van de 12e tot in de 14e eeuw hebben geheerst.

Het oude huis werd in 1652 gebouwd. Het wapen van de stichters vindt men nog terug in het wapen van de Gemeente Wylre, als hartschild op de rijksadelaar.

Het kasteel werd in 1731 met geweld in bezit genomen door baron Wachtendonck Germenseel, die het erfrecht van de daar wonende begunstigde als "niet ebenbührtig" betwistte.

Ebenbürtigkeit (Duits) is een juridische term. Twee partners waren in de standenmaatschappij van de middeleeuwen en in het Duitse adelsrecht tot aan de Tweede Wereldoorlog alleen ebenbürtig wanneer zij tot dezelfde stand behoorden en daarbinnen trouwden (= standesgemäße Ehe). (bron: Wikipedia)

Literatuur:
Land vol kastelen Zuid Limburg door J. C. Vemer

389_58-020 Vesting Heerlen De Schelmentoren in Heerlen is een middeleeuwse toren die dienstdeed als stadskasteel, verdedigingstoren en gevangenistoren.
Bekend is dat de Schelmentoren al in de 12e eeuw bestond als verdedigbare woontoren van de Heren van Are.
De toren heeft een functie gehad in het verdedigingsstelsel van het fort. Het landsfort werd in 1225 aangeduid als castrum.

Met name in de 18e eeuw, tijdens de Bokkenrijdersperiode, is de toren als raadzaal, rechtszaal, gevangenis en martelkamer in gebruik geweest.

In de 20e eeuw kwam de toren vrij te staan.

Tegenwoordig is nog aan de zijkant zichtbaar waar vroeger een predikantenwoning tegen de toren gebouwd was.
De huidige beheerders van de toren is de Carnavalsvereniging De Winkbülle.
Zij gebruiken de toren als vergaderruimte voor haar leden en diverse commissies, zoals de Raad van Elf en het Gilde Blauw Sjuut.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-034 Kasteel van de Bongerd De oorspronkelijke 14e-eeuwse omgrachte burcht werd voor het eerst vermeld in 1373.
In 1523 werd dit kasteel verbouw in opdracht van Bernard van Bongard en in 1550 voegde hij de vier ronde hoektorens aan het kasteel toe.

De familie van de Bongard was al omstreeks 1300 bekend en werd in de naburige streken machtig en invloedrijk. Of het kasteel de Bongard de bakermat van deze familie is geweest is nooit helemaal duidelijk geworden aangezien de familie van den Bongard uit Bocholtz moeilijk te onderscheiden is.
De nazaten droegen veelal dezelfde voornamen en latiniseerden hun naam. Dit gold ook voor veel van hun opvolgende andere families.

Kasteel de Bongard treedt langzaam in verval. In 1795 wordt aan de overheersende rol van de adel een einde gemaakt.

Vervolgens komt het kasteel in handen van diverse adellijke families zoals Rodoan, De Bieberstein, Zawadsky, van Rijckevorsel en de laatste adellijke bewoner, Van Steenweghen. Deze verkocht het kasteel echter na 5 jaar aan de familie De Weichs de Wenne.

In de 19e eeuw is het kasteel verkleind tot een kwart van de oorspronkelijke opzet, waarbij slechts een van de ronde torens, de poorttoren en de vleugels tussen de ronde toren en de poorttoren overbleven.

Het kasteel wordt door een particulier bewoond.
Het gebouw is een rijksmonument.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-001 Ruïne Kasteel Valkenburg Waarschijnlijk was het Gosewijn I van Valkenburg (uit het Huis Heinsberg), die omstreeks het jaar 1075 op de Heunsberg nabij de Geul het eerste kasteel van Valkenburg bouwde.
Deze verdedigingswerken bestond uit een zware vierkante woontoren van 12 bij 18 meter. De toren was gebouwd van vuursteen en andere harde natuursteensoorten.
Al in 1122 werd deze toren vernietigd door de legers van Boudewijn I van Leuven, op bevel van keizer Hendrik V.
Gedurende de middeleeuwen werd het kasteel diverse keren belegerd.

Het huidige kasteelruïne wordt door de Stichting Kasteel van Valkenburg exploiteert.
De opbrengsten uit de ticketverkoop worden vrijwel geheel gebruikt om de kasteelruïne in stand te houden.

Bron:https://nl.wikipedia.org

389_58-047 Kasteel Goedenraad In de middeleeuwen werd op deze plaats een stenen huis, een soort donjon, gebouwd, dat het Blockhuys werd genoemd.
Omstreeks 1369 werd het huis verwoest, maar weer herbouwd. Vanaf het einde van de vijftiende eeuw volgen verschillende families elkaar op: Van Linzenich, Van Birgel en Van den Hove. Daarna volgt nog een familie Van Worcum.

In het midden van de achttiende eeuw werd Goedenraad drastisch herbouwd. Dat gebeurde door Ferdinand baron van Geyr tot Schweppenburg, die getrouwd was met Agnes de Fays, vrouwe van Adrimont en Ursfeld. Maar wellicht hadden ze de financiering van alle te verrichten werkzaamheden niet goed in de hand gehad, want in 1781 moest kasteel Goedenraad bij executie worden verkocht.

In 1921 werd het kasteel gekocht door Mr. Dr. Willem Frowein, directeur van de NV Staatsmijnen in Limburg.
In 1969 kocht J. M. van Susante het landgoed en knapte het vervallen kasteel op, om het later van de hand te doen aan de Stichting Het Limburgs Landschap, waar hij destijds voorzitter van was.

Kasteel Goedenraad is sinds 1971 in het bezit van de Stichting Limburgs Landschap. Maar helaas, omdat het kasteel en de kasteelboerderij door enkele gezinnen wordt bewoond en hun privacy geëerbiedigd moet worden, is noch de kasteelboerderij, noch het kasteel, noch het park te bezichtigen.
Het informatiebord van de kastelenstichting geeft aan dat het complex van een afstand gezien kan worden, maar daar moet dan eerst een forse wandeling voor worden ondernomen.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://www.absolutefacts.nl/kastelen/data/kasteel-goedenraad.htm

389_58-019 Burcht te Heer De Burght was waarschijnlijk oorspronkelijk een 11e-eeuwse donjon van de ridders van Heer, aangezien al in 1070 sprake is van een "huis te Here".
Het muurwerk van de bovenbouw is grotendeels uit mergel opgetrokken. De bovenbouw is in de loop der eeuwen diverse malen vernieuwd.

In de 19e en 20e eeuw is er, door diverse eigenaren, flink wat vertimmerd aan het kasteel.
Een van deze eigenaren dacht het kasteel te verfraaien door het aanbrengen van 4 torentjes op de hoeken van het kasteel.
Na een brand op de bovenste verdieping zijn deze echter niet meer teruggeplaatst.
In de periode dat De Burght eigendom was van de Nederlandse Staat was er een meisjesinternaat gevestigd.
Na het vertrek van dit internaat werd het kasteel gekraakt door provo's, welke het pand zeer zwaar vernielden.
Het toegetakelde gebouw werd in de jaren 70 zelfs onbewoonbaar verklaard door de gemeente.

De huidige eigenaar heeft in de jaren 80 het complete gebied onder handen genomen en Kasteel De Burght in oude glorie hersteld.
In het souterrain is een restaurant gevestigd, met eigen toegangsbrug over de slotgracht, en de 5 verdiepingen zijn thans ingericht als kantoorruimte.

Bron:
https://mestreechtersteerke.nl/pagkasteelburcht-heer.htm
https://nl.wikipedia.org

389_58-033 Kasteel Rimburg Kasteel Rimburg is een 12e-eeuws kasteel gelegen net buiten het gelijknamige Nederlandse kerkdorp Rimburg, op het grondgebied van de Duitse gemeente Übach-Palenberg. Het bevindt zich in eenzelfde situatie als enkele andere Limburgse kastelen zoals Neercanne en de ruïne van Kasteel Millen, die na het trekken van nieuwe grenzen van de respectievelijke dorpen aan de voet van hun muren gescheiden werden (Rimburg pas in 1963).
Het kasteel werd in de 12e eeuw, voorzien van een donjon, gebouwd.

Het werd in de loop van zijn bestaan meerdere keren verwoest en kreeg zijn huidige uiterlijk pas aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw.
In die jaren kreeg het kasteel in opdracht van de adellijke familie von Brauchitsch zijn neobarokke façade en werd de enig overgebleven hoektoren verhoogd en van een knobbelspits voorzien.
De donjon werd omgebouwd tot trappenhuis, maar steekt nog altijd boven het hoofdgebouw uit met zijn relatief lage mansardedak.
Van de buitenste vestinggordel om het kasteel is een 13e-eeuwse toren op het kasteeleiland binnen de grachten aanwezig
.
Tussen 1949 en 1963 was het kasteel met omgeving geannexeerd door Nederland.
Het kasteel is particulier bezit en is niet voor het publiek toegankelijk.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-018 Huis Oost op Geul In het eerste kwart van de zestiende eeuw was Diederik Speckhouwer eigenaar.
Vanaf 1797 werd Oost bewoond door enkele stiftsdames die het klooster Sinnich hadden moeten verlaten.
Rond 1830 werd het landhuis aangekocht door jonkheer Louis Libert Guillaume Marie de Villers de Pité,.
Deze liet tussen 1830 en 1839 ingrijpende verbouwingen en restauraties uitvoeren waarbij het gebouw zijn huidige uiterlijk kreeg.

Na de Tweede Wereldoorlog werd kasteel Oost als vijandelijk vermogen in beslag genomen door de Nederlandse Staat.
In 1950 werd het complex aangekocht door de gemeente Valkenburg-Houthem.
In de jaren 1950 werd op een deel van het voormalige landgoed, grenzend aan de bebouwde kom van Valkenburg, de nieuwe woonwijk Oost aangelegd.
Van 1951 tot 1971 had het kasteel de functie van landbouwschool en van 1979 tot 1981 was er een letterkundig centrum in gevestigd.
In 1997 heeft de familie Hensels, tevens uitbaters, het kasteel opnieuw uitvoerig gerestaureerd.

Van 2010 tot 2015 was er een Butler Academy gevestigd.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-046 Kasteel Wittem In de middeleeuwen werd dit slot - gelegen in het moeras van Sinzelbeek en Geul - onmeembaar geacht.
De Heerlijkheid Wittem en het kasteel hebben in de Limburgse successieoorlog een belangrijke rol gespeeld.

Ergens in de streekgeschiedenis staat opgetekend dat het kasteel in 1745 ouderwets, bouwvallig en onbewoonbaar" was.
De toenmalige eigenaar betrok daarom een vleugel in het door hem gebouwde klooster voor Paters Capucijnen.
Keizer Karel V bracht er op zijn reis naar Aken, waar hij tot keizer gekroond zou worden, een nacht door.

De strijd om het kasteel was het eerste wapenfeit in de 80-jarige oorlog, het werd in 1569 verwoest, nadat de Prins van Oranje het op de Spanjaarden had veroverd, doch het weer moest prijsgeven.
Van de 15e tot de 17e eeuw huizen in het kasteel de van Pallands, aanvankelijk drossaards van het Land van Valkenburg, respectievelijk partijgangers van Willem de Zwijger.
Een aardige bijzonderheid is dat dit kasteel een grachtvijver heeft die nooit bevriest. Men vermoed dat er hier een uitloper ligt van de geneeskrachtige bronnen uit de omgeving van Aken.

In 1968 kocht de Valkenburger Pieter Ritzen het kasteel, liet het opknappen en vestigde er een hotel-restaurant.
Van 1977 tot 1989 had het restaurant Kasteel Wittem een Michelinster.

In 2009 werd het kasteel door de familie Ritzen verkocht en werden hotel en restaurant gesloten.
Het hotel, nu zonder restaurant, heropende in 2011.
Eigenaren waren Ronald en Silvia de Meij. Zij verkochten het kasteel in 2018 aan Alexander en Nicole Wilden, die er opnieuw een hotel (Château Wittem) en een restaurant (Julemont) begonnen.

Bron:
https://www.chateauwittem.com/
https://nl.wikipedia.org

Literatuur:
Land vol kastelen Zuid Limburg door J. C. Vemer

389_58-032 Kasteel Oud Ehrenstein Erenstein is een verbastering van de familienaam Van Ederen, zoals die ook gebruikt werd door ridder Adam van Ederen.
De toevoeging stein betekent 'versterkt stenen huis'. 'Ederen' werd vrijwel direct verkort naar 'Eren'.
Het kasteel is gebouwd in de eerste helft van de 14e eeuw.
In1450 huwde Johanna van Gronsveld met Johan Huyn waardoor hij eigenaar werd van het kasteel.

Op 11 mei 1708 brak er een grote brand uit die de stallingen en de graanschuur verwoestte.

Het huidige gebouw met kapel en hoektorens dateert van 1722.
In 1903 ging Erenstein over in eigendom naar Franse paters Franciscanen. Sinds de aankoop in 1940 voor fl 20.000 is de gemeente Kerkrade eigenaar van het gebouw, die het kasteel als streekmuseum gebruikte.
Vanaf 1946, tot circa 1956, werkten diverse bekende kunstenaars die afkomstig waren uit de regio in de ruimtes van het kasteel, met toestemming van de beheerder: Frans Nols, Jef Diederen en Marianne van der Heijden, alle drie studeerden in die tijd aan de Rijksacademie in Amsterdam.
Tot in de jaren 1960 stonden bij Erenstein het huis van de familie Vilain, het voormalige klooster van de paters Franciscanen en de boerderij van familie Smeets, die daarna nog van de familie Maessen is geweest.
Vanaf 1961 was het museum gesloten en werd het kasteel ingrijpend gerestaureerd.
In 1974 ging de mijnbouwcollectie over naar het nieuwe mijnmuseum in abdij Rolduc.

Tussen 1980 en 2010 behoorde Erenstein samen met Château Neercanne en Winselerhof tot de Camille Oostwegel ChâteauHotels & -Restaurants-groep.

Trivia:
In 2021 werd in het kasteel het RTL 4-programma De Verraders opgenomen.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-017 Kasteel Schaloen Het rechthoekige kasteel is gebouwd van mergel en dateert oorspronkelijk uit de 12e eeuw.
Toen was het iets kleiner. In de volgende eeuw is het uitgebreid, maar in 1575 bijna geheel afgebrand.
Op de kaart van Jacob van Deventer uit 1550 is het kasteel met naamsvermelding Sloenes duidelijk te zien in zijn toenmalige vorm.
In het midden staat een woontoren met een uitbouw als ingang. Aan twee zijden is een vleugel aangebouwd.
De Arkel torentjes stammen uit de 16e eeuw. Rondom ligt een brede gracht.

Anno 2021 is het kasteel te koop.


Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://pureluxe.nl/2021/04/dit-zuid-limburgse-kasteel-wordt-nu-aangeboden-op-funda/

389_58-016 Kasteel Oud Valkenburg "Genhoes" De toren is de blikvanger van het kasteel. Deze dateert grotendeels uit het midden van de 16e eeuw.
In de beginjaren van de Tachtigjarige Oorlog loopt het kasteel grote schade op.
Daarna is het kasteel “nootsakelijck gerapeert ende opgemaeckt” voor de som van 1700 goudguldens.

Tussen 1785 en 1843 hoort kasteel Genhoes bij wel vijf verschillende landen.
In 1785 gaat het van Oostenrijks bezit over naar de Republiek.
Tien jaar later wordt het gebied Frans, maar in 1815 hoort kasteel Genhoes bij het nieuwe Koninkrijk der Nederlanden.
Bij de Belgische opstand van 1830 sluit dit deel van Limburg zich aan bij de Belgische opstand en pas in 1843 hoort het definitief bij Nederland.

Kasteel Genhoes is de oudste bezitting van Natuurmonumenten in Zuid-Limburg. In 1955 kocht de vereniging het kasteel en de omringende landerijen.

Bron: https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/geuldal-en-genhoes/monument/kasteel-genhoes

389_58-045 Ruïne kasteel Stein De oorsprong van het kasteel is een waterburcht. De eerste gedocumenteerde bewoner was Herman van Elsloo, die (zoals het verhaal wordt verteld) na een ruzie met zijn broer Arnold de burcht Elsloo verlaat en op een steenworp afstand van Elsloo deze burcht betrekt.
Deze Herman werd bekend door zijn kruistocht naar het Heilige Land van 1218 tot 1220. Zijn zoon Arnold noemde zich de eerste heer van Stein.

Vervolgens kwam kasteel Stein in bezit van verschillende eigenaren. Als tussen 1795 en 1815 een gravin Von Wickenburg genaamd, alle aandelen van Stein opkocht, werd zij de nieuwe eigenaresse, maar haar zoon verkocht het weer in 1828 aan de Luikse arts Joseph Dejaer.

De volgende eigenaar werd een Luikse rentenier, Edward Wauters. Hij verkoopt het landgoed in 1910 aan de barones De Villenfagne de Sorinnes.

In 1917 werd het kasteel en het park opgekocht door een houtspeculant, die nadat een kapverbod werd afgekondigd voor het terrein, het complex verkocht aan de Congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart.

Vanaf die tijd brak een periode van rust en vrede aan voor het kasteel.
Het kasteel werd in de volksmond meer en meer bekend onder de naam "Missiehuis".

In de 21ste eeuw is stichting erfgoed Stein de nieuwe eigenaar van kasteel Stein.

Bron:
https://stichtingerfgoedstein.nl
https://nl.wikipedia.org

389_58-031 Huis Elsloo Het kasteel is de voortzetting van een complex van een vroegere brouwerij met een inpandige watermolen en een hoeve met schuren en stallen, gelegen halverwege de Maasberg.
Met uitzondering van het brouwhuis omvat het huidige kasteelcomplex dezelfde delen.
Het brouwhuis werd in de 17e eeuw omgebouwd tot woonhuis maar werd na enkele branden niet meer herbouwd.
Op de plek waar het oude Kasteel van Elsloo was gelegen zou ook een Karolingische palts hebben gestaan, welke als verblijf diende voor Lotharius II en Karel de Kale. De latere burcht is in oorkonden genoemd in het jaar 1111 als de woonplaats van de heren van Elsloo.

De huidige eigenaar is Stichting het Limburgs Landschap. Het kasteel wordt geëxploiteerd als hotel-restaurant.
In maart 2019 werd bekend dat er komende jaren er 1 miljoen euro wordt geïnvesteerd.
Het gaat hierbij om een investeringsplan getiteld Historische Buitenplaatsen Elsloo.
Het geld wordt bij elkaar gebracht door meerdere partijen en gespendeerd aan diverse onderdelen.
De regie hierover heeft Stichting Limburgs Landschap.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-015 Kasteel Eijsden Kasteel Eijsden, ook wel Laag Caestertburg of de Borg genoemd, is een herenhuis met kasteelhoeve.
Het kasteel is gebouwd in 1636, verbouwd in 1767 en gerestaureerd van 1881 tot 1886.

Tegenwoordig is het een rijksmonument.
De bouwstijl, Maaslandse renaissancestijl, is typisch voor deze streek.
Kenmerkend is het gecombineerde gebruik van rode baksteen, hardsteen en mergel. Het kasteel ligt te midden van lanen, tuinen en weilanden.
Het huidige park is aangelegd als vervanging van een laat achttiende-eeuws park.
Van dit oorspronkelijke park resteert alleen het gedeelte aan de noordzijde van het kasteel met hierin een achttiende-eeuwse ijskelder.

Het kasteel wordt nog steeds bewoond door dr. Marcel graaf de Liedekerke de Pailhe en zijn echtgenote Béatrice Christyn de Ribaucourt.
In 1995 verbleef koningin Beatrix op het kasteel toen ze Koninginnedag vierde in Eijsden.

Bron:
http://www.dichtbijhetleven.nl/2017/lente/bezienswaardigheden/80/kasteel-eijsden
https://nl.wikipedia.org

389_58-044 Kasteel Ryckholt De ontwikkeling van het kasteel ligt ten grondslag aan een uit de middeleeuwen stammende vierkante woontoren.
Deze toren, die in 1485 werd verwoest en direct daarna weer werd opgebouwd, heeft muren van wel 2 meter dik.
De geschiedenis van het kasteel is aanvankelijk nauw verbonden met de heerlijkheid Rijckholt en de heren van Gronsveld.
Het was deze familie die in de 14e eeuw de grote vierkante toren liet bouwen als zetel voor de heerlijkheid Rijckholt.

Kasteel Ryckholt verwisselde nog diverse keren van eigenaar tot het echtpaar Jean en Monique Colen het in bezit kreeg en in de jaren 80 van de 20e eeuw een uitgebreide restauratie liet uitvoeren.

In 1995 werden tv-presentator en producent Han van der Meer en zijn vrouw Annette Heffels de nieuwe eigenaren en vestigden zij hun bedrijf in het kasteel.

In 2006 kocht Frans Kochen van zorginstelling Virenze het kasteel voor Euro 1,6 miljoen. Virenze is in 2018 failliet verklaard net als VOZ Rijckholt, een BV waarin Kasteel Rijckholt zit, waar Virenze de hoofdzetel had.

Het Koetshuis van Kasteel Rijckholt is sinds 1991 in exploitatie als party- en congrescentrum.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://www.visitzuidlimburg.nl/te-doen-in-zuid-limburg/attracties-bezienswaardigheden/detail/kasteel-rijckholt/60662/

389_58-030 Kasteel Wijnandsrade De burcht van Wijnandsrade wordt voor het eerst vermeld in de 12e eeuw. De oudste burcht was een verdedigingsbouwwerk, waarschijnlijk een donjon, boven op een motteheuvel.

De laatste Baron von dem Bongart, Ludwig, stierf kinderloos en vermaakte alle bezittingen aan de neef van zijn echtgenote Melanie, Pius Wilderich Graf von Walderdorf, die na toestemming van de Oostenrijkse keizer Franz Joseph I de titel Freiherr von Bongart mocht gaan voeren.
Pius verkocht het kasteel en de overige bezittingen in Wijnandsrade echter in 1916 aan de Heerlense bankier Hubert Jozef Dupont (1880-1964), waardoor een definitief einde kwam aan de periode Von dem Bongart.

In 1967 werd het kasteel eigendom en onderkomen van het ingenieursbureau Royal Haskoning.

De huidige eigenaar is sinds 1990 de Stichting tot Behoud van Kasteel Wijnandsrade en deze is in 1992 met een ingrijpende restauratie begonnen.
De ridderzaal wordt tegenwoordig onder meer gebruikt als trouwzaal.
In het kasteel zijn appartementen ingericht, die door particulieren bewoond worden. Ook zijn er ruimten als kantoren en vergaderzaal in gebruik.
Sommige gedeelten zijn voor het publiek toegankelijk. In de zomer wordt reeds 35 jaar in kasteel en kasteelhoeve het Cultuur- en Folklorefestival georganiseerd, dat bezoekers uit binnen- en buitenland trekt.

Vanaf 2006 is de Stichting tot Behoud van Kasteel Wijnandsrade ook eigenaresse van de kasteelhoeve.
Sinds 2008 wordt een vleugel van de kasteelhoeve gebruikt voor promotie, productie en groothandelsverkoop van Limburgse wijnen.
Er is ook een proeflokaal en een terras, dat in de zomer druk bezocht wordt.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-014 Kasteel Reymersbeek Het Kasteel Reijmersbeek is opgebouwd in de stijl die we in het noordoosten van Zuid-Limburg vaker tegenkomen, een combinatie van een voorhof met het feitelijke kasteel.
Naar alle waarschijnlijkheid bevond zich reeds in de 13e eeuw al een kasteel op deze plek.
Catharina van Nythuijsen en haar echtgenoot Bartholomeus van Reijmersbeek worden als eerste bewoners vermeld.

Het huidige huis stamt grotendeels uit de 16e eeuw, met ingrijpende verbouwingen uit de 17e en 18e eeuw.
In het begin van de 19e eeuw, toen het kasteel in handen kwam van de familie Michiels van Kessenich, werd een deel van het huis afgebroken.
In de 20e eeuw is het kasteel in gebruik genomen als klooster.

Het huidige kasteel is al jaren verwikkeld met het provinciebestuur in allerlei juridische procedures met kasteeleigenaar Gerrickens.

Bron:
https://www.rijckheyt.nl/cultureel-erfgoed/reijmersbeek-kasteel-nuth
https://www.1limburg.nl/streep-door-aanpassingen-landgoed-reijmersbeek

389_58-043 Kasteel Gronsveld Het huidige kasteel is vanaf 1833 als kasteelachtig landhuis tot stand gekomen in opdracht van twee leden van de Maastrichtse familie Gadiot.
Het hoofdgebouw is opgericht op de grondvesten van een der ronde torens van een voormalige, voor 1300 gebouwde, rechthoekige burcht.
Resten van de drie andere hoektorens en tussenliggend muurwerk zijn nog aanwezig. Bij de bouw van het hoofdgebouw uit mergel en natuursteen zijn delen van de oude burcht hergebruikt.

Omstreeks 1880 werd het landhuis in neogotische stijl verbouwd, naar plannen van Soubre.
Boven de hoofdingang aan de westgevel verrees een trapgevel. Aan de hoeken werden arkeltorentjes toegevoegd.
Gelijktijdig werd tegen de resten van de noordoostelijke kasteelmuur een grote oranjerie van giet- en smeedijzer en glas gebouwd.

In oorsprong zou op de plek van het kasteel een 13e-eeuws mottekasteel hebben gelegen, dat de voorloper was van de rond 1300 gebouwde rechthoekige burcht met ronde hoektorens. Deze burcht was eigendom van de machtige Heren van Gronsveld en vormde de zetel van hun Heerlijkheid.

Sinds 2011 is er het Spiritueel netwerk Zuid-Limburg gevestigd.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-013 Kasteel Revieren Kasteel Rivieren of kasteel Ter Vieren wordt voor het eerste vermeld in 1364, toen het waarschijnlijk werd gesticht door Catharina van Rivieren, priores van het klooster Sint-Gerlach te Houthem.
De oorspronkelijke functie van het gebouw was een klooster.
Kasteel Rivieren kwam door huwelijk in 1910 in het bezit van de familie De Marchant et d'Ansembourg en is dat nog steeds.

Het heeft de juridische status van een landgoed.

De hoeve wordt van oudsher (en nog steeds) voor agrarische doeleinden gebruikt.
Het agrarische bedrijf (akkerbouw en veeteelt) is volledig biologisch gecertificeerd volgens het SKAL keurmerk.
Het landgoed is maar beperkt toegankelijk voor publiek. Alleen op de opengestelde wandelpaden van het landgoed kan gewandeld worden.
Tijdens de wandeling op het landgoed zijn onder andere Gallowayrunderen te zien die de natuur rondom het kasteel onderhouden.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-029 Kasteel Doenrade Kasteel Doenrade ligt aan de rand van het gelijknamige dorp Doenrade (gemeente Beekdaelen). Het kasteel wordt voor het eerst in 1170 genoemd.
Het is een van de oudste kastelen van Limburg. In vroegere jaren was dit kasteel een slot met grachten eromheen.
Het kasteel werd bewoond door belangrijke adellijke families. Zo rekende men het geslacht Brempt (1196) en Dobbelstein (1224) tot de oeradel.
In 1523 en 1539 is er sprake van een Krein van Lieck tot Doenrade. De familie Van Brempt bleef bezitter van kasteel Doenrade tot ca. 1700.

Het wapen van Van Brempt, staat verwerkt op een plaat van het kasteel. Het familiewapen (een drietal horizontale balken) is boven de ingang ervan te zien.

Vanaf 1925 heeft het kasteel dienstgedaan als nonnenklooster en van 1960 tot 1969 is het kasteel in gebruik geweest als politieschool.
Van 1978 tot 1985 is het kasteel in bezit geweest van de heer Motké, die er een meubelzaak exploiteerde onder de naam Elite Meubel.
Vanaf 1985 heeft het kasteel nog twee jaar dienstgedaan als restaurant waarna het van 1987 tot 1991 heeft leeggestaan.
In 1991 is men begonnen met de verbouwing en renovatie van het kasteel.
Op 1 mei 1993 is het kasteel geopend als Hotel & Restaurant Kasteel Doenrade.

Sinds 1 oktober 2017 behoort Kasteel Doenrade tot de Saillant Collection.

Bron:
https://www.kasteeldoenrade.nl/nl/index.html
https://nl.wikipedia.org

389_58-042 Ruïne Lichtenberg St. Pieter De oudste vermelding van bewoners dateert uit 1267, toen de familie Lichtenberg het kasteel bewoonde.
Andere bewoners waren Jan Happart uit Wyck en Rogier Bock (in 1410). De kleindochter van Bock trouwde in 1439 met Johan van Eynatten, heer van Neubourg bij Gulpen. Deze herbouwde het kasteel en breidde het verder uit. Ook bouwde hij in 1455 een kluizenarij bij het kasteel, die later tot observantenklooster werd verheven.

In 1568 vestigde Alva zijn tijdelijke hoofdkwartier op de Lichtenberg en bij het beleg van 1632 streek de Staatse bevelhebber Pinssen van der Aa er neer.
In 1659 kwam het domein in bezit van de familie Von Schaesberg, die tot begin 19e eeuw eigenaar bleef, ook toen het eigenlijke kasteel in 1747 door brand was verwoest.

De laatste adellijke bewoners van Lichtenberg waren August Fréderic Antoine Marie, Graaf van Schaesberg (1730–1801) en Isabelle, barones van Cortenbach (1747-1809).

In 1809 verkocht de Franse administratie het geconfisqueerde bezit Lichtenberg aan Christiaan Coenegracht, burgemeester te Maastricht.
Zijn kleindochter Maria Christina Sara Dorothea Coenegracht bewoonde het goed vanaf haar huwelijk in 1862 met Hubertus Theodorus Laurentius Straetmans.

In 1921 ging het kasteel over naar de "Société Anonyme Fabrique Portland et Briquetterie de Raevels" de latere ENCI (Eerste Nederlandsche Cement Industrie). In 1985 werd de ruïne geconsolideerd en de bijgebouwen gerestaureerd.

Anno 2021 is het een vakantiehuis: Hoeve Lichtenberg op de Sint Pietersberg.

Bron:
https://www.natuurmonumenten.nl/vakantiehuisjes/Hoeve-Lichtenberg
https://nl.wikipedia.org

389_58-012 Kasteel Terborgh Het huidige kasteel Terborgh is een zeventiende-eeuwse gesloten hoeve die is opgetrokken uit vier bakstenen vleugels.
Vanaf 1888 tot 1918 blijft kasteel Terborgh onbewoond, terwijl de kasteelboerderij verpacht blijft aan leden van de familie Pijls.
In dat jaar koopt George August Kesting, directeur van de Handelsvereiniging Reiss & Co. te Amsterdam, de helft van kasteel Terborgh.
Het andere deel komt in bezit van Geert van Kooten Kok uit ’s-Gravenhage.

In 1938 verkopen beide eigenaar hun aandeel in kasteel Terborgh aan de Amsterdamse civiel ingenieur Gerardus Smits, oud-directeur van de Deli Spoorweg Maatschappij in Nederlands-Indië. Smits restaureert in 1943 het in verval geraakte kasteel en de Borgermolen.

In 1968 koopt de Gemeente Schinnen kasteel Terborgh en gebruikt het kasteel voor officiële ontvangsten en huwelijksvoltrekkingen. Een deel van de gebouwen en stallen doet dienst jeugdtrefcentrum en gemeentelijke opslag.
In 1989 verkoopt de Gemeente Schinnen kasteel Terborgh en de Borgermolen vervolgens aan antiekhandelaar Stassen.

Momenteel is een deel van de gebouwen in gebruik als vakantieappartement.
In de oude kasteelboerderij is tegenwoordig Gasterij Terborgh ondergebracht.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-028 Kasteel Hoensbroek Kasteel Hoensbroek of Gebrookhoes (Kasteel Gebrook) is een van de grootste kastelen van Nederland. Het oudste gedeelte van het kasteel, met name de hoge ronde toren, dateert van rond 1360, toen Herman Hoen het verbouwde.
In 1225 was er in dit moeras (of gebrook) al een voorloper, een zogeheten motte-burcht.
In 1250 werd op de plaats van het huidige kasteel een versterkt huis gebouwd. Vanwege zijn voor Limburg zeer strategische ligging aan de belangrijke handelsroutes naar Maastricht, Aken en Keulen werd het kasteel in opeenvolgende fasen uitgebouwd tot de grootste burcht tussen Maas en Rijn.
Het bevat 67 zalen, vertrekken en ruimtes.

Het kasteel is te bezichtigen en geeft een indruk hoe het vroeger was.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://www.tripadvisor.nl/Attraction_Review-g3596813-d2716463-Reviews-Hoensbroek_Castle-Hoensbroek_Limburg_Province.html

389_58-011 Kasteelhoeve St. Jansgeleen Het oude kasteel verkeerde al in slechte toestand sedert 1860 en is definitief tot een ruïne vervallen door de aanleg van de spoorlijn Heerlen-Sittard, die het voormalige leengoed radicaal doormidden snijdt, terwijl mijngangen voor de voormalige staatsmijn Maurits het gebouw verder hebben ondermijnd.

Het is in de jaren dertig van de twintigste eeuw gesloopt. Meer dan de funderingen en een luttel restant muur is er thans niet meer van te vinden.
De resterende bijgebouwen vormen thans een door de RCE beschermd rijksmonument.

De belangrijkste bijgebouwen zijn gerestaureerd. Het oudste deel is de voormalige brouwerij, een tweelaags mergelstenen gebouw uit 1567.
De voorhof of pachthoeve met voormalige pachterswoning (haakvormig, twee verdiepingen hoog, van baksteen; een vleugel is later verlengd) dateert van 1730. De grote schuur is uit 1720 en de haaks daarop staande stal waarschijnlijk van rond 1775.
Aan de overkant van de Geleenbeek bevindt zich de Sint Jansmolen, die al in de 14e eeuw bij het kasteel hoorde.

Na een brand in 1980 is deze banmolen in 1982 geheel gerenoveerd.
Het huidige molenhuis is in 1775 gebouwd door prins Charles de Ligne.

Weetje: De Limburgse dichter en romanschrijver Paul Haimon is hier geboren.

Bron: https://nl.wikipedia.org
Literatuur:
Zuid-Limburg Land van kastelen J. C. Vemer

389_58-041 Kasteel Agimont Nedercanne Kasteel Neercanne of Château Neercanne, voorheen kasteel Agimont, is een 17e-eeuws barokkasteel in het Jekerdal van de gemeente Maastricht.
Neercanne ligt aan de Cannerweg, nog net op Nederlands grondgebied, vlak bij het Belgisch-Limburgse dorp Kanne.

Neercanne is het enige terrassenkasteel in Nederland, gebouwd op een aangelegd terras tegen de helling van de Cannerberg.
De gereconstrueerde baroktuin is eveneens terrasvormig aangelegd.

In het kasteel is een gerenommeerd restaurant gevestigd, Château Neercanne.
In 2021 is het terras van l’Auberge de Neercanne verkozen tot ‘Terras van Limburg 2021’

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://www.oostwegelcollection.nl/chateau-neercanne

389_58-027 Kasteel (paleis) Amstenrade De eerste vermelding van Amstenrade dateert al uit 1271, terwijl in de late 12e en begin 13e eeuw voor het eerst sprake was van een burcht van de Heren Van Amstenraedt. In 1350 kwam Amstenrade in bezit van de familie Huyn, een machtige familie met veel aanzien in Limburg.
In het midden van de 17e eeuw stierf het geslacht Huyn aan de mannelijke zijde uit en door het huwelijk van Godefrieda Huyn kwam het graafschap in bezit van de graven van Salm.
Door vererving kwam het kasteel daarna in eigendom van de prinsen De Ligne.

Tegenwoordig is het kasteel in het bezit van de familie Van Lidth de Jeude-d’Ansembourg.
Er zijn drie bed en breakfast kamers gevestigd op het landgoed in een vrijstaand gebouw.

Bron: https://www.erfgoedlogies.nl/nl/nederland/limburg/1015-kasteel-amstenrade

389_58-040 Huis Blankenberg In 1370 maakte het kasteel deel uit van de schepenbank Cadier.
De eerste vermelding van een eigenaar is in 1381, waarbij sprake is van een zekere Arnold d’Elen.

Het huidige kasteel stamt uit 1825 en is gebouwd op de fundamenten van een middeleeuwse donjon.

Het kasteel heeft in zijn lange geschiedenis velerlei bewoners gekend.
Een groot deel van de twintigste eeuw heeft het een religieuze bestemming gehad.
Zo werd het gebruikt als klooster door Paters Redemptoristen en later de Zusters van het Arme Kind Jezus.
Sinds 1972 was het een bejaarden- en verpleegoord voor religieuzen en later mede voor leken.

Sinds 2010 is in Blankenberg het R.K. Grootseminarie Redemptoris Mater van het Bisdom Roermond gevestigd en in 2013 is de Stichting Vrienden van Blankenberg opgericht.

Bron:
https://www.vriendenvanblankenberg.nl/
https://nl.wikipedia.org

389_58-026 Kasteel Strijthagen De oudste vermelding van Strijthagen was in het jaar 1020 met Abraham Schöffenmeister von Streithagen, hij verzorgde het Koningsgoed met Bos op de Strijthager hof. Zo laat een Akkerbrief uit die tijd zien dat de Schöffenmeister Abraham von Streithagen recht had op 7 wilde zweinen.

Het kasteel en goed blijft tot in de 16e eeuw in handen van Judenkop van Streithagen en na het overlijden van Anna's broers Johan van Streithagen (Judekop), erft Anna het kasteel met goed van Streithagen en huwt met Georg van Schaesberg en gaat het kasteel over aan de Familie van Schaesberg.
Na het overlijden van Michael van Strijthagen in 1630 huwt zijn zus Agnes met Ferdinant Albrecht (Scheiffart) van Merode (Rode) en wordt deze de nieuwe eigenaar van Strijthagen.

Kasteel Strijthagen heeft in de loop van de twintigste eeuw veel mijnschade opgelopen.
Vanaf 1952 woonde de kunstschilder Aad de Haas vele jaren met zijn familie in het kasteel.

Rondom kasteel Strijthagen bevindt zich een recreatiegebied met enkele attractieparken (themapark Mondo Verde, dierentuin GaiaZOO).
Het themapark ging in 2006 failliet en op 25 april 2013 aanvaardde de gemeenteraad van Landgraaf het voorstel van Burgemeester en wethouders om het kasteelcomplex aan te kopen.
Eind februari 2017 heeft de gemeente Landgraaf het kasteelcomplex Strijthagen overgedragen aan de familie Taratynov.
Het rijksmonumentale complex Strijthagen omvat het kasteel, de rentmeesterwoning en de hoeve.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
https://landgraaf.nieuws.nl/cultuur-amusement/1627/kasteel-strijthagen-overdragen-aan-de-familie-taratynov/

389_58-010 Huis Vliek Het oorspronkelijke kasteel werd voor het eerst genoemd in 1374 onder de naam Huize de Dael en was bewoond werd door het ridderlijke geslacht Van Vlieck. Hun burcht zou op het eilandje in de huidige vijver hebben gestaan.

Sinds 1991 kwam het kasteel leeg te staan. Het kasteel werd uiteindelijk aangekocht door het Teikyo, een Japanse privé-universiteit die internationaal opereert en die het kasteel gebruikte als internaat voor Japanse meisjes die in Limburg studeerden.
Het internaat is ten slotte opgeheven en later werden het kasteel en de tuinen gerestaureerd.
Het kasteel inclusief de bijgebouwen, de tuin- en parkaanleg en diverse andere objecten op het terrein staan nu op de lijst van rijksmonumenten.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-039 Kasteel Oost Het kasteel gaf zijn naam aan het riddergeslacht Van Oys, die ook het Kasteel van Beusdael bezaten.
Het kasteel was in oorsprong een omgrachte woontoren. Deze woontoren vormt de kern van het tegenwoordige herenhuis en bestond uit een kelder met daarboven drie verdiepingen waarbij de totale hoogte minimaal twaalf meter moet zijn geweest.
Het oudste muurwerk dat nog in een der zijgevels aanwezig is, is opgebouwd uit breuksteen en dateert vermoedelijk uit de 12e of 13e eeuw.

De toren werd in 1548 uit mergelsteen opgetrokken en ingepast in een verbouwing waarbij een bakstenen aanbouw uit kolenzandsteen van gelijke grootte als de woontoren. De ingang werd hierbij verplaatst naar een nieuw gebouwde achtkantige traptoren.
Deze toren is in het huidige gebouw nog steeds beeldbepalend. Het bouwjaar 1548 is zichtbaar in een gebeeldhouwde fries.

In 1674 werd opnieuw een verbouwing gedaan door Ulrich Anton Hoen uit het geslacht van de heren van Hoensbroeck en in 1848 werd het andermaal verbouwd, waarbij het werd voorzien van een Zwitsers zadeldak met dakoversteken.


In de jaren 1950 werd het kasteel zodanig ingrijpend gewijzigd dat van de oorspronkelijke structuur weinig meer overbleef en het kasteel een landhuisachtig uiterlijk kreeg.
In 1958 werd de beeldend kunstenaar Teun Roosenburg de nieuwe eigenaar na eerst bewoner te zijn geweest.
In 1971 verkocht de graaf de oorspronkelijk bij het kasteel behorende boerderij aan een andere partij.

Anno 2020 zijn zowel het kasteel als ook de boerderij en de omliggende weilanden in eigendom van Michel Maes.
Dhr. Maes heeft het voornemen om de vroegere kasteeltuin in ere te herstellen.

Bron: https://nl.wikipedia.org

389_58-009 Kasteel Geulle Kasteel Geulle ligt in het dorp Geulle, in de gemeente Meerssen. In 1594 kocht Wolter II van Hoensbroeck, neef van Conrad van Gavere, de heerlijkheid Geulle, het kasteel van de familie van Gavere. Wolter Hoen, sinds 1585 gehuwd met Ursula Schetz van Grobbendonck, noemde zich voortaan heer van Hoensbroeck- Geul.
De familie de Hoen was zeer gecharmeerd van de plek aan de Maas en liet er daarom, waarschijnlijk als vervanging van een bestaande oude burcht, een fraai kasteel bouwen.

Het huidige kasteel is een voorburcht van het voormalige 17e-eeuwse kasteel dat in 1847 werd afgebroken.

De orthopedisch chirurg dr. Alphons Tonino , die in 1968 was gehuwd met zijn kleindochter jonkvrouw Ariane van Rijckevorsel, kocht het kasteel, zodat het in de familie bleef. Tussen 1978 en 1983 werd het gerestaureerd.

Anno 2021 is het een Bed & Breakfast, gerund door de heer en mevrouw Fons en Ariane Tonino.

Bron:
https://nl.wikipedia.org
http://www.kasteelgeulle.nl

389_58-025 Kasteel Schaesberg Van het kasteel van de heren van Schaesberg resteert slechts de ruïne van het hoofdgebouw.
De waterburcht ontstond in zijn laatst intacte vorm in de 16e en 17e eeuw in de stijl van de Maaslandse renaissance.
Het was een van de beste en omvangrijkste voorbeelden van deze in het Maasland zo wijdverbreide architectuurstijl in het huidige Nederlands-Limburg.
De heren en later rijksgraven van Schaesberg bewoonden het kasteel tot in de 18e eeuw.Na de Franse tijd raakte het kasteel geleidelijk meer en meer in verval.

In 1965 was er een brandje in de voorburcht met zijn hoektorens en poortgebouw. Veel vandalisme, geen onderhoud en het alsmaar uitblijven van restauratie resulteerde in de sloop van de voorburcht in 1968. Dit ondanks de gemeentelijke verplichting tot herstel.

Het kasteel was in 1945 al door de Nederlandse staat als Duitse bezitting geconfisqueerd (de familie von Schaesberg woonde in Duitsland).
Vanaf 1975 werden de overgebleven ruïnes van het kasteel geconsolideerd.

In de komende jaren worden plannen voor de herbouw uitgewerkt.
De eerste stappen zijn het weer toegankelijk maken van het terrein en de restanten.
Naast de Gemeente Landgraaf participeren onder andere de Provincie Limburg, Parkstad Limburg, Oudheidkundig en Cultuurhistorisch Genootschap Landgraaf en BOEi in het project.

Bron: https://nl.wikipedia.org