Uw zoekacties: De Olijftak, 1872; p. 59

De Olijftak ( Regionaal Archief Rivierenland )

beacon
1  records
 
 
DOT_1872 De Olijftak
Erfgoedstuk
Tijdschriftpagina
De Olijftak, 1872; p. 59
Naam tijdschrift:
De Olijftak
Pagina:
59
Datum:
1872
Jaargang:
1872
Is onderdeel van:
4 V.lJJU ^ 1 '!^ "^
zakdoek . Scharlaken was niet half zoo rood — zwart geen honderdste deel zoo donker — als zij zich in haar verbeelding had voorgesteld toen zij nog blind was . En toch , wat die laatste kleur betrof—het zwart — voelde zij zich eenigszins aangemoedigd . Het had haar onaan-genaam ( onaangenaam ) aangedaan ( juist zooals het gezicht van den armen Oscar haar had getroffen ) hoewel zij niet had geweten dut dit juist de kleur was waarvan zij een afkeer had . ' ij deed haar best , arm schepsel , om zich goed te houden lover haar onmeêdoogenden heelmeester-onderwijzer . - Ik wist niet dat ' t zwart was ,» zeide zij , » en toch ion ik het gezicht er van niet verdragen .//
Terwijl zij dit zeide wilde zij den hoed , die vlak nsast haar stond , opnemen en op een stoel zetten , doch in plaats daarvan gooide zij hem hoog boven de leuning van den stoel uit tegen den muur , ten minste op zes voet afstand van het voorwerp dat zij op ' t oog had gehad . » Ik ben een onbeholpen schepsel !// barstte zij uit , terwijl haar gelaat gloeiend rood werd van spijt . // Laat Oscar mij maar niet zien ! Ik kan de gedachtte niet verdragen dat ik mij in zijne oogen belachelijk zou maken ! Hij komt straks hier ,// voegde zij er met een smeekenden blik op mij gevestigd bij . » Bedenk maar de eene of andere uitvlucht dat ik hem pas later op den dag kan ontvangen .//
Ik beloofde haar dit — des te gereeder , daar ik nu onverwachts een middel zag om haar eenigermate ( zoolang zij nog leerde zien ) te verzoenen met de ledigheid , door Oscar's afwezigheid in haar leven veroorzaakt . Nu wendde zij zich weer tot Grosse . » Ga voort !// zeide zij ongeduldig .» Leer mij iets beter te zijn dan een idioot — of doe mij ' t verband aan en maak mij weer blind . Mijn oogen dienen mij tot niets . Hoort gij ?» riep zij driftig , terwijl zij hem bij zijn breede schouders pakte en hem uit alle macht schudde — // mijn oogen dienen mij tot niets !»
« Stil ! stil ! stil !» riep Grosse . « Als ge u niet bedaard houdt , kleine driftkop , dan leer ik je niets meer .» Hij nam daarop den inktlap en het blad papier van de tafel , beval haar te gaan zitten en legde de beide voorwerpen op haar schoot .
// Weet gij ook ,» leide hij toen , « wat men onder een vierkant voorwerp verstaat ?»
In plaats van hem te antwoorden , vroeg zij mij op verontwaardigden toon :
» Is ' t niet schandelijk van hem zulk eene vraag te doen ? Of ik ' t verschil weet tusschen vierkant en rond ? O , hoe vreeselijk vernederend ! Zeg ' t toch vooral niet aan Oscar !»
» Als gij ' t weet ,» vervolgde Grosse , » dan kunt gij't mij ook zeggen . Beschouw eens deze beide voorwerpen op uw schoot . Zijn die beiden rond of beiden vierkant ? of is ' t eene rond ? en ' t andere vierkant ? Zie nu eens , en zeg ' t mij .»
Zij keek — maar zeide niets . // Welnu ?» vervolgde Grosse .
» Gij brengt mij in de war door mij zoo met die leelijke bril te staan aankijken !» zeide zij wrevelig . » Kijk me niet zoo strak aan , dan zal ik ' t u dadelijk zeggen .» Grosse draaide zijn hoofd om , met zijn duivelschen grijnslacti , en wenkte mij dat ik in zijne plaats op haar zou letten .
Nauwelijks had hij haar den rug toegekeerd , of zij sloot haar oogen en betastte het papier en den inktlap met de toppen van haar vingers .
»' t Eene is rond en ' t andere vierkant ,» antwoordde zij , terwijl zij slim haar oogen opende juist in tijds om den vorschenden blik van Grosse op te vangen , waarmee hij zich op nieuw tot haar wendde .
Nu nam hij haar ' t papier en den inktlap uit de handen , en ( daar hij den trek dien zij hem gespeeld had maar al te wel doorzag ) verwisselde hij die voor een schoteltje en een boek . » Welk van de beiden is nu rond ? en welk vierkant ?» vroeg hij , terwijl hij haar de beide voorwerpen onder de oogen hield .
Zij keek eerst naar ' t eene , daarna naar ' t andere — volslagen onbekwaam , om alleen met behulp van haar oogen de vraag te beantwoorden .
// Ik maak u in de war — niet waar ?» zei Grosse . » Ge kunt uw oogjes nu niet sluiten , mijn lieve Fiench , terwijl ik naar u kijk — is ' t niet zoo ?»
Zij werd beurtelings rood en bleek . Ik begon te vreezen dat ze in tranen zou uitbarsten . Grosse zag dit insgelijks . De tact van dien ruwen , leelijken , zonder-lingen ( zonderlingen ) man was voorbeeldig .
» Doe uw oogen dicht ,// zeide hij zachtzinnig . // Dat is juist de manier om te leeren . Doe uw oogen dicht en neem ze in uw handen , en zeg me dan op die wijs welk rond en welk vierkant is .» Nu zeide zij ' t hem dadelijk .
// Goed ! doe nu uw oogen open en zie zelve dat gij het schoteltje in uw rechter — en het boek in uw lin-kerhand ( linkerhand ) houdt . Ziet ge ? Nu goed dan ! Leg ze nu maar weer op tafel . Wat zullen we nu doen ?//
» Mag ik probeeren of ik kan schrijven ?» vroeg zij levendig . » Ik verlang er zoo naar te zien of ik met mijn oogen in plaats van met mijn vingers kan schrijven !» » Neen ! Tienduizend maal neen ! Ik verbied vooralsnog lezen en schrijven . Kom met mij meê naar ' t venster . Laat ons eens zien hoe die lastige oogen van u op een afstand kijken .»
Terwijl wij onze proefnemingen met Lucilla hadden gedaan , was het weder opgeklaard . De wolken waren gescheiden ; de zon begon te voorschijn te komen , de heldere blauwe plekken in de lucht werden ieder oogen-blik ( oogen-blik ) grooter , de schaduwen verdwenen wijd en zijd van de vergulde toppen der heuvelen . Lucilla hief hare handen in sprakelooze bewondering op , toen de Duitscher het venster opende en haar het natuurtooneel deed aan-schouwen ( aanschouwen ) .
O !» riep zij uit , // spreek niet tegen mij ! raak mij niet aan ! — laat mij genieten ! Hier gevoel ik geene teleur-stelling ( teleurstelling ) . Nooit had ik gedacht , nooit heb ik gedroomd , dat er iets half zoo verheven schoon kon bestaan als dit /// Grosse keek mij aan en wees zwijgend op haar . Zij was bleek geworden , zij beefde over haar geheele lichaam , overweldigd als zij was door haar eigen gevoel van verrukking over de heerlijkheid van ' t . uitspansel en de schoonheid der aarde , zooals zij die voor ' t eerst aan-schouwde ( aanschouwde ) . Ik begreep de bedoeling van den dokter om mijne aandacht op haar te vestigen . « Zie , ( wilde hij daarmee zeggen ) » met welk een fijngevoelig schepseltje wij hier hebben te doen ! Kunnen wij ooit voorzichtig genoeg zijn met de behandeling van zulk een teer gestel als dit ?» Daar ik hem maar al te wel begreep , beefde ik ook wanneer ik aan de toekomst dacht . Alles hing nu af van Nugent . En Nugent had mij met eigen mond verklaard dat hij zich zelven niet kon vertrouwen !
Het was eene verlichting voor mij toen Grosse haar in haar verrukking stoorde .
Zij bad en smeekte om nog een poosje langer aan ' t venster te mogen staan , maar hij liet zich niet bewegen . Toen verviel zij onmiddellijk in een ander uiterste . « Ik ben hier in mijn eigen kamer , en ik ben mijn eigen meester ,» zeide zij driftig . » Ik wil mijn zin hebben .» Grosse had dadelijk zijn antwoord gereed .
» Doe uw eigen zin ; vermoei die zwakke nieuwe oogen — en morgen als ge weer uit ' t venster wilt kijken , zult ge niets meer kunnen zien . » Dit antwoord bracht haar spoedig tot inkeer , zoodat zij zelve het verband weer op haar oogen hielp leggen . » Mag ik nu naar mijn eigen kamer gaan ?» vroeg zij met den eenvoud vaneen kind . // Ik heb zulke heerlijke dingen gezien — en ik zou er zoo graag in stilte over willen zitten peinzen .» De geneeskundige raadsman willigde onmiddellijk het verzoek van zijn patiënte in . Iedere handeling die strekte om haar tot bedaren te brengen , werd steeds hoogelijk door hem toegejuicht .
» Als Oscar komt ,» fluisterde zij , toen zij mij op weg naar de deur voorbij kwam , « laat ' t mij dan weten , en vertel hem toch vooral niets van de domheden die ik heb begaan !» Zij bleef nog een oogenblikje in gedachten verdiept staan . « Ik begrijp mij zelve niet ,» zeide zij . « Nooit in mijn leven was ik zoo gelukkig . En toch zou ik bijna kunnen schreien !» Nu wendde zij zieh tot Grosse . // Kom hier , papa ,» zcidc zij . » Ge zijt van daag heel goed
Voorbeeld : Klik op de tekst voor meer
Organisatie: Regionaal Archief Rivierenland
laatste wijziging 06-06-2023
1 gedigitaliseerd