Werd gedragen door de postulanten bij hun inkleding. De postulanten gingen gekleed in een bruidsjapon en een sluier, met daarop het kroontje, de kapel binnen. Tijdens de plechtigheid werden de postulanten ontdaan van deze kleding door hun medezusters, die daarbij gebeden uitspraken. Over het witte onderkleed werd vervolgens het habijt, het kleine scapulier en een schortje aangetrokken. Rond de taille werd een linnen band bevestigd met daaraan de rozenkrans. Het kroontje werd op het hoofd vastgezet met behulp van spelden door de vier zwarte lussen die aan het kroontje bevestigd zijn.

De leitjes deden in het klooster dienst als mededelingenbord. Ze werden op een duidelijk zichtbare plaats neergezet of gehangen, zodat alle zusters kennis konden nemen van de mededelingen. De mededelingen werden met een griffel of een krijtje op de lei geschreven, bijvoorbeeld om mee te delen welk nummer van een lied gezongen ging worden of dat de zusters het schone wasgoed konden ophalen in de strijkkamer. Oorspronkelijk werden de leitjes gebruikt in de scholen van de zusters. Een lei is voorzien van lijntjes.

Voornamelijk gebruikt op het pensionaat. De knip lag op de katheder en als de surveillante tot stilte wilde manen, klikte ze ermee.

Deed dienst als winkeltje. Uit de kist kon de overste of de raadzuster de zusters voorzien van naaibenodigdheden zoals spelden, band en garen, knoopjes, koordjes voor de habijtzoom; en van overige benodigdheden zoals tandpoeder, zeep, kaarsjes en andere zaken. De zwarte koordjes werden geslagen met een standaard voor koord slaan en werden gebruikt om de zoom van het habijt te beschermen. Novicen gebruikten de bruin-witte band met visgraatmotief om de rozenkrans aan de hangen. Geprofeste zusters hadden daarvoor een koord. De kist bestaat uit twee lagen: de bovenste laag met vier kleine en twee grote vakken is toegankelijk via en klep, de onderste laag is een schuiflade met zes kleine en twee grote vakjes.

Aan de standaard kunnen klossen met garen bevestigd worden. Middels de standaard kunnen koordjes geslagen worden in verschillende diktes. Dikkere koorden werden aan de zoom van het habijt genaaid om slijtage tegen te gaan. Dunnere koorden werden gebruikt om de afbeelding van de 'passie' op de scapulieren van de zusters aan te brengen. Er waren ook zusters die dit met alleen hun handen en vingers deden. De benodigdheden droegen ze bij zich in een zakje. Ze konden dan ieder moment koordjes slaan, zelfs in de trein. Aan de standaard hangen vier klossen met garen. De voet van de standaard kan vastgezet worden met behulp van een schroefklem. In het zakje zit een bolletje garen, een dikker koord en een pennetje met aan het uiteinde vier ringetjes.

Het ijzer werd op de kachel verhit. Vaak stonden er meerdere van deze ijzers op de kachel om door te kunnen blijven strijken. Veel van de zusterskleding moest gestreken worden. Om de kleding niet te laten verbranden was het gebruikelijk wat spuug op het ijzer aan te brengen. Als dat siste en snel verdween, was het ijzer op de juiste temperatuur. Opschrift op bovenzijde ijzer: 'T. Sheldon & Co 6 W. Hampton'.

Hiermee worden de zeven vreugden en zeven smarten van Maria herdacht, volgens een franciscaans gebruik. Bijgevoegd zijn nog enkele losse 'kralen' voor de rozenkrans. Het zijn pitten van de boom die op het erf stond van de zusters aan de Gravenstraat, de enige boom in Suriname met deze pitten. 'Wij gebruikten ze voor onze rozenkrans. Hoe langer men ze draagt, hoe mooier ze worden'. Aan de rozenkrans hangt een ovalen medaillon met aan de ene zijde een afbeelding van de H. Franciscus en aan de andere zijde een afbeelding van Maria met het jaartal 1830.

De twee plankje met daarop het woord 'chorus' hingen in het bidkoor en gaven de koorzijde aan. De ene week rechts, de andere week links.