De Nederlandse regering trof bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 een aantal maatregelen om in eerste instantie een zekere mate van controle te kunnen uitoefenen op de voorziening en productie van levensmiddelen en andere levensbehoeften. Met de Eerste Economische Nota van eind 1914 werden maximum prijzen gesteld voor inlands graan en bepaalde grondstoffen voor de nijverheid, ook werd een uitvoerverbod ingesteld op een aantal levensmiddelen. De uitvoering van de meeste maatregelen werd overgelaten aan de gemeentebesturen in opdracht van de Rijkswetgever, zoals de vaststelling van maximumprijzen.
Met de Distributiewet van 1916 werd overgegaan op een systeem van distributie en rantsoenering door middel van bonkaarten voor levensmiddelen en levensbehoeften. De organisatie van het geheel lag in de handen van het Centraal Bureau voor de Distributie van Levensmiddelen, opgericht in oktober 1915, dat werd ondersteund door een aantal bureau's gericht op specifieke producten, zoals onder meer het Centraal Broodkantoor, Rijksbureau voor Distributie van Graan, Suiker Distributie Kantoor, Rijks-Kolendistributie, Toewijzingscommissie voor Petroleum. De plaatselijke uitvoering lag in handen van de gemeentebesturen, die daartoe de gemeentelijke
Levensmiddelenbedrijven oprichtten, waarbij de regering in de vorm van de genoemde bureaus het beleid bepaalde en toezag op de handhaving hiervan. Distributie en rantsoenering werden per eind 1919 geleidelijk aan opgeheven.

Verdere documentatie is te vinden in de volgende uitgaven:
-Rantsoenering en Distributie ten tijde van de Eerste Wereldoorlog door W.C. van Meurs
-Nederland in de Eerste Wereldoorlog, lokale noden en lokaal beleid in Nederland 1914-1918, door Dr. M.Kraaijenstein

Het in deze inventaris omschreven archief omvat 2 dozen van 12,5 cm en is onbeperkt openbaar.
Doetinchem, juni 2018, B.J.A.Brus.