In 12 artikelen werd o.a. gesteld dat ''Inwoners van elke gemeente des Rijks kunnen worden opgeroepen of aangewezen tot het verrichten van persoonlijke diensten, voor hulp bij militaire werkzaamheden". Deze verplichtingen vloeien voort ui het feit dat met ingang van 1 september 1939 het geheele land in staat van oorlog is verklaard.
Reeds voor augustus 1939 lag er een uitgewerkt en voorbereid draaiboek klaar wat Nederland te doen stond als de mobilisatie van de strijdkrachten aan de orde zou zijn. Onder meer werd hierin bepaald dat bij verzending van het zogenaamde telegram B [voormobilisatie] simultaan de Staat van Beleg voor het gehele land zou worden afgekondigd. De Staat van Beleg – in die periode nog een verregaande autorisatie voor de krijgsmacht om op bestuurlijk niveau in te grijpen – was een stuk stringenter dan de Staat van Oorlog. Het Militair Gezag werd als het ware de hoogste macht en autoriteit in het land.

De Staat van Beleg zou onder meer tot direct gevolg hebben dat militair gebied c.q. stellingengebied onmiddellijk tot verboden gebied voor onbevoegden zou worden verklaard en dat handhaving van dat verbod bij het leger zelf lag. Als maatregel een essentie in de ogen van de hoogste militairen, en begrijpelijk vanuit het standpunt van preventie van spionage activiteiten op de grond en in de lucht.

Toen op 24 augustus 1939 als gevolg van de oplopende spanning rondom Polen de voormobilisatie werd aangekondigd, besloot de Regering echter op haar schreden terug te keren en de Staat van Beleg niet af te kondigen. Ook de mobilisatie, die vier dagen later aan de orde was, werd niet gevolgd door de afkondiging van de Staat van Beleg. Wel werd de Staat van Oorlog voor het gehele land afgekondigd, maar deze minder stringente toestand werd nog eens verminderd doordat diverse daaronder vallende bevoegdheden van het Militaire Gezag werden verminderd dan wel helemaal werden uitgesloten.