In de katholieke wereld was, en is het hier en daar nog, de gewoonte om bij overlijden een gedachtenisprentje of bidprentje te maken. De bedoeling daarvan is, dat de nabestaanden bij het lezen zullen terugdenken aan en bidden voor de overledene. Een van de auteurs werkte 38 jaar bij een uitvaartonderneming, de ander had een unieke verzameling bidprentjes. Zij beschrijven de oorsprong, betekenis en gebruik van gedachtenisprentjes in de katholieke kerk en geven ook praktische wenken voor het maken daarvan. Daarnaast wordt ook de sociaal-wetenschappeli jke achtergrond, met name de psychologie van rouw en dood belicht en vertellen zij, wat zo'n prentje doet voor de maker en de lezer. De oudste van de afgebeelde prentjes dateren uit de eerste helft negentiende eeuw, de jongste zijn van rond 2000. De omgang met de dood blijkt in korte tijd sterk veranderd. Enerzijds probeert men de dood uit het dagelijkse leven te verbannen. Anderzijds wordt er, mede door de ontwikkeling van de medische wetenschap, veel meer over lijden en dood gepraat. Ook is men op zoek naar nieuwe riten, zoals de massale rouwmanifestaties na rampen. Het boek geeft een leerzame kijk op lijden, overlijden, rouwen en gedenken in de laatste twee eeuwen.\nWies Stael-Merkx